Dla miejscowej wspólnoty to wielki dzień. Licząca ponad 160 osób parafia katedralna św. Piotra i Pawła, z której się wywodzi, szykuje się do uroczystości. Niektórzy parafianie jeszcze go nie znają. Zostali ochrzczeni niedawno, gdy był już w seminarium duchownym. Zapewniają jednak, że ich miłość i modlitwa towarzyszyły mu przez cały czas.
Joseph Enkhee przed wstąpieniem do seminarium ukończył wydział biochemii Międzynarodowego Uniwersytetu Mongolii, prowadzony przez koreańskich protestantów. Do kapłaństwa przygotowywał się w Daejeon w Korei Południowej, gdzie ukończył studia teologiczne. Tamtejszy Kościół to najbliższa “siostra” Kościoła w Mongolii – kraju, gdzie jeszcze 24 lata temu nie było katolików. Dopiero po upadku Związku Radzieckiego, po dekadach rządów komunistów, powstały w 1992 r. rząd Mongolii zezwolił Kościołowi katolickiemu na działalność w tym azjatyckim kraju. W 1992 r. Mongolia nawiązała też stosunki dyplomatyczne ze Stolicą Apostolską.
Misjonarze ze Zgromadzenia Niepokalanego Serca rozpoczęli pracę od zera, a po trzech latach, w 1995 r. udzielili pierwszych chrztów. Niczym pierwsi chrześcijanie, spotykali się po domach w Ułan Bator. Rozpoczęli od pracowników zagranicznych ambasad, a obecnie, po 24 latach, Kościół w Mongolii skupia ok. 1300 katolików w 6 parafiach. Służy im 20 kapłanów z zagranicy i 50 sióstr zakonnych. Katolicy w Mongolii prowadzą 2 ośrodki dla dzieci ulicy, dom dla osób starszych, 5 przedszkoli, 3 szkoły podstawowe oraz ośrodek dla dzieci niepełnosprawnych.
Za wspólnotę odpowiada bp Wenceslao Padilla, który stoi na czele prefektury apostolskiej (to odpowiednik diecezji), obejmującej terytorium całego kraju. Jego “diecezja” jest pięć razy większa od Polski, ale połowa mieszkańców to buddyści, a 40 % to ateiści. Chrześcijanie wszystkich wyznań stanowią ok. 2% ludności.
Realia Kościoła w Mongolii bardzo dobrze zna Joseph Enkhee, który w ostatnią niedzielę sierpnia przyjmie święcenia kapłańskie. Dla jego rodaków to bardzo ważne, że będzie jednym z nich. “On będzie mówić naszym językiem, jak jeden z nas – syn lub brat. Będzie umiał połączyć nasze tradycje z wiarą” – takie mają nadzieje. A co najważniejsze, liczą, że skoro jeden zostanie księdzem, to inni też pójdą jego śladami.
Dziś świętujemy...