W cyklu “Trudna jest ta mowa” będziemy starać się rozszyfrowywać fragmenty Pisma Świętego, które mogą dziwić, zastanawiać lub intrygować.
Łk 16,9: Ja też wam powiadam: Pozyskujcie sobie przyjaciół niegodziwą mamoną, aby gdy wszystko się skończy, przyjęto was do wiecznych przybytków.
Mamonę słusznie kojarzymy z pieniędzmi, z tym, co materialne. Ale aramejskie słowo, od którego się ona wywodzi, ma znaczenie szersze. Znaczy tyle, co majątek, stan posiadania, czyli to, czym dysponujemy i co stanowi zabezpieczenie naszego bytu w codzienności. W kłopotliwej przypowieści Jezusa rządca jest oskarżony o niegospodarność – dosłownie: o trwonienie majątku, czyli o przyczynianie panu bezsensownych strat.
Rządca decyduje się jednak na umarzanie części długów osób, które je zaciągnęły, by jeszcze przed odwołaniem go z pełnionej funkcji zjednać sobie dłużników. Powodowane przez niego straty zaczynają mieć sens w oczach pana – choć pozornie nadal nie ma z nich zysku – a naszego bohatera spotyka pochwała. To przypowieść o człowieku, który w porę zorientował się, że majątek, którym dysponuje, nie jest mu dany na zawsze, więc roztropnie wykorzystał czas, jaki mu pozostał.
Każdy z nas dysponuje jakąś mamoną, nie tylko materialną. Pan powierzył nam kapitał życia, łaski, zdrowia, sił i tak dalej. Oczekuje od nas, że jakoś sensownie go wykorzystamy w czasie, który również został nam dany. W czasie tego życia, które kiedyś przecież się skończy. Mamona jest niegodziwa – w oryginale: mamona niesprawiedliwości – bo samo jej posiadanie, zaoszczędzenie nie usprawiedliwi nas i nie będzie przepustką do Życia Wiecznego. Pan nie będzie nas sądził z tego, ile sił, zdrowia, zdolności zaoszczędziliśmy, ale jak inwestowaliśmy je w miłowanie Boga i drugiego człowieka. A zatem do dzieła, póki jeszcze jest czas.
Dziś świętujemy...