Moja babcia też była egzorcyzmowana. I to za pomocą zdecydowanie bardziej rozbudowanego obrzędu. Tak naprawdę, to u nas wszyscy byli egzorcyzmowani. I brat, i rodzice, a ostatnio kuzyn.
To u nas rodzinne. Jesteśmy katolikami. Każde z nas było ochrzczone. A ponieważ rytuał sakramentu chrztu zawiera egzorcyzm, więc wszyscy byliśmy egzorcyzmowani.
Czytaj także:
Dlaczego egzorcyści pytają demony o imię?
Egzorcyzm to nie egzotyka dla pechowców
Temat egzorcyzmów wzbudza zazwyczaj sensację, a przynajmniej dreszczyk emocji. Przynajmniej u tych, którzy nie mieli do czynienia z dręczeniem przez złego ducha. Ci którzy go doświadczyli lub towarzyszyli w jakiś sposób osobom dręczonym, gwałtownie tracą animusz, gdy rozmowa dotyka tego tematu. I trudno im się dziwić.
A jednak egzorcyzm nie jest katolicką egzotyką dla szczególnie pechowych. Każdy, kto przyjął chrzest był egzorcyzmowany tak zwanym małym egzorcyzmem. Choć właściwie to poprawniej jest powiedzieć: egzorcyzmem zwykłym. Bo jest jeszcze wielki egzorcyzm, czyli egzorcyzm uroczysty. To on zazwyczaj pojawia się w tytułach religijnych thrillerów.
Istota obu form egzorcyzmu jest jednak taka sama. To błaganie o to, by człowiek stał się mieszkaniem Ducha Bożego. By ten Boży Duch go wypełniał. By nim kierował. By ogarniał całego człowieka, całe jego życie. Bo natura duchowa, jak to natura – nie znosi próżni. Jeśli szczelnie wypełnia nas Duch Święty, to żaden inny duch nie będzie miał do nas dostępu i możliwości plątania nam życia. Zwłaszcza duchowego.
Modlitwa wprost do Boga
Egzorcyzm chrzcielny ma obecnie formę niedługiej modlitwy skierowanej wprost do Boga. Powołujemy się w niej na fakt, iż Syn Boży stał się Człowiekiem i prosimy, by Bóg chronił tego konkretnego człowieka, za którego się modlimy w walce przeciw złu i grzechowi, której to walki Chrystus jest już wszak Zwycięzcą. Następnie szafarz zwraca się bezpośrednio do chrzczonego słowami: Niech cię broni moc Chrystusa Zbawiciela, który żyje i króluje na wieki wieków, po czym w milczeniu kładzie rękę na jego głowie.
Czytaj także:
Medalik św. Benedykta i związany z nim egzorcyzm. Jak go rozumieć?
Ten gest wyciągniętej ręki od samego początku był w liturgii gestem przyzywania Duch Świętego. W tym samym geście kapłan wyciąga ręce nad darami ofiarnymi, ten sam gest towarzyszy święceniom czy bierzmowaniu.
Pokolenie naszych dziadków chrzczone było jeszcze w tak zwanym starym rycie, czyli przed reformą liturgiczną ostatniego soboru. Ten stary obrzęd przewidywał momenty, w których udzielający sakramentu zwracał się wprost do złego ducha, nakazując mu: Wyjdź z niego/niej duchu nieczysty i daj miejsce Duchowi Świętemu Pocieszycielowi.
Moc Boża
Dziś zwracanie się przez egzorcystę wprost do złego ducha ma miejsce jedynie w przypadku uroczystego egzorcyzmu, gdy mamy do czynienia z opętaniem, zniewoleniem lub dręczeniem diabelskim. W obrzędzie chrzcielnym już nie. Być może reformujący liturgię uznali, że nie ma powodu, by złego zaszczycać zwracaniem się do niego w tak uroczystej chwili.
W gruncie rzeczy i tak chodzi o moc Bożą. Jej przyzywaniem jest każda forma egzorcyzmu.
Patrząc w ten sposób, możemy dostrzec coś jeszcze. Za każdym razem, kiedy ja przywołuję w swoim życiu, w jakiejkolwiek sprawie mocy Bożej, zamiast polegać na swoich własnych siłach i pomysłach, zawsze wtedy dokonuję swego rodzaju egzorcyzmu. Kiedy mówię Bogu: Ty, nie ja. Ty wiesz lepiej. Ty masz moc, zawsze wtedy mocą Bożą pokonuję złego i jego pychę i egzorcyzmuję kolejny kawałek swojego życia, kolejny kawałek świata.
Czytaj także:
Diabeł wyznał ojcu Amorthowi, że boi się Matki Bożej i różańca
Dziś świętujemy...