Mam na imię Natalia, tak jak Ty.
Mam dwoje dzieci, tak jak Ty.
Ale miałam mieć troje. Tak jak Ty.
Poroniłam. Zabieg czyszczenia macicy trwał kilka minut. Tak jak u Ciebie. W przeciwieństwie do Ciebie, ja nie odczułam ulgi. Tylko ogromną stratę. A to jedna z najboleśniejszych rzeczy w życiu. To Twoje słowa. I zgadzam się z nimi.
Przeczytałam Twoją historię o aborcji. Zmroziło mnie. Posłuchałam Twojej piosenki. Miałam łzy w oczach. Obserwuję reakcje ludzi, którzy oceniają Cię na podstawie tego, co o sobie powiedziałaś. Mam nadzieję, że jeszcze jakoś się trzymasz, w końcu jesteś mamą, masz zadanie do wykonania.
Wiem, że nie planowałaś trzeciego dziecka, tak samo było z drugim. I poradziłaś sobie, udowodniłaś to! Dlatego – być może naiwnie – ale nie wierzę, że z „wygody” zaryzykowałaś zdrowiem, łykając ponad 40 tabletek. Nie wierzę, że powód aborcji brzmi „nie chciało mi się zmieniać mieszkania”. Nie wierzę, bo to nieludzko egoistyczne, a Ty jesteś matką. Jedno z drugim się nie klei.
Być może się mylę, ale myślę, że nie miałabyś w sobie potrzeby publicznej spowiedzi, napisania utworu o swoim przeżyciu, szukania poparcia wśród innych kobiet, gdybyś zrobiła to z czystego egoizmu, gdybyś była wyrachowana do granic możliwości. Mam wrażenie, że z jakiegoś powodu przedstawiłaś Polsce alternatywną wersję siebie: oschle kalkulującą zyski i straty, a nie tą, którą naprawdę jesteś, czyli artystkę – kobietę wrażliwą.
Mogę się tylko domyślać czego, a raczej kogo, tak naprawdę w tym wszystkim Ci zabrakło.
Stało się.
Za późno na zmianę przeszłości.
Ale nie jest za późno na wyjście z tego emocjonalnego labiryntu, który nazywasz „straszną samotnością”.
Chciałaś iść do spowiedzi, chciałaś pogadać, może pierwszy raz – od dnia zabiegu – zapłakać w bezpiecznym miejscu, ale znajomi nastraszyli Cię, że odejdziesz z traumą.
Zapewniam Cię (bywam w konfesjonale regularnie), to miejsce, w którym jedyną rzeczą, która zostanie Ci zabrana, to ta „straszna samotność”.
Natalia, śpiewasz „a w roku Miłosierdzia święta w wiezieniu spędzam”.
Niedługo kolejne Boże Narodzenie. Jeśli tylko odnajdziesz w sobie gram chociażby pragnienia żalu – On wleje przez tę szczelinę ogrom Swej czułości i miłosierdzia. On Cię uwolni. Bo jest Bogiem, który „nie złamie trzciny nadłamanej i nie zagasi knotka o nikłym płomyku” (Iz42,3).
Daj sobie szansę na przebaczenie.
Pragnę, by kiedyś ten Psalm stał się Twoją modlitwą.Miłuję Pana, albowiem usłyszałgłos mego błagania,bo ucha swego nakłonił ku mniew dniu, w którym wołałem.Oplotły mnie więzy śmierci,dosięgły mnie pęta Szeolu,popadłem w ucisk i udrękę.Ale wezwałem imienia Pańskiego:“O Panie, ratuj me życie!”Pan jest łaskawy i sprawiedliwyi Bóg nasz jest miłosiernyO Panie, jam Twój sługa,jam Twój sługa:Ty rozerwałeś moje kajdany.Psalm 116
Czytaj także:
Wypisali proaborcyjne grafitti na kościele. Reakcja proboszcza była rewelacyjna
Czytaj także:
Aborcja to prawo? Kandydatka na Miss Peru stanowczo opowiada się za życiem
Dziś świętujemy...