Najfajniejsze było małe przeziębionko, takie z temperaturą do 38 stopni, bo jak się zdarzyło więcej to już Szymek odlatywał. Wspaniałe było 37 i 7, bo robiło wrażenie na mamie, a jednocześnie nie rozkładało mnie na całego.
37 i 7 dawało mi co najmniej tydzień w domu z dziadkiem.
Chorowanie czasem realne, a czasem symulowane miało swoje rytuały. Przede wszystkim, Szymusiowi należała się specjalna konstrukcja poduszkowa, dziadek wstawiał mi za nią dużą deskę do ciasta, dzięki temu mogłem w łóżku siedzieć i robić to, co kochałem, czyli czytać. Drugi przywilej to herbata malinowa na życzenie. Pełna malin przywiezionych z Ulanowa, rozgrzewająca, często z cytryną i miodem. To był hit moich wszystkich choróbek dzieciństwa. To nie koniec luksusów. Dziadek, żeby rozweselić wnuka, montował kolejkę linową łączącą kuchnię z moim pokojem. Samą konstrukcję z kółkiem montowaliśmy we dwóch z zestawu Mały Mechanik, potem linkę dziadek zaczepiał na wieszaku na ubrania koło kuchni. Trzeba było krzyknąć do dziadka: „Dziadku zrób mi kanapkę”, po pięciu minutach kanapka ze smalcem wyjeżdżała z przystanku KUCHNIA, a ja ją odbierałem na stacji ŁÓŻKO. Po zjedzeniu wysyłałem talerz z powrotem.
Dziadkowe pejzaże
Do chorobowych rytuałów należało oglądanie slajdów z wakacji, opatrzonych dziadkowym komentarzem, albo „Czterech Pancernych i Psa”, też w wersji na rzutnik. Żeby stworzyć małe kino, dziadek zamykał drzwi do kuchni i pokoju. To mogło mieć miejsce tylko, kiedy byłem już zdrowszy, bez gorączki. Ale najcudowniejsze chwile spędzałem pod stołem, gdy dziadek malował. Tak, dziadziuś był malarzem amatorem, rozstawiał w pokoju sztalugi i malował pejzaże, a ja pod stołem budowałem różne dziwne konstrukcje z poduszek, koców i małych krzesełek, w takiej jurcie siedziałem godzinami, słuchając jak dziadek rozmawiał sam z sobą prowadząc osobliwy dialog:
– Jakie buty, psze pana?
– Z cholewami! Tak, tak.
Nie wiem, wspomnieniem jakiej sytuacji był ten dialog, ale zawsze mnie bawił.
Teleżarty
Dziadek miał osobliwe poczucie humoru i swego rodzaju partyzancki sznyt, pamiętam jak któregoś dnia zadzwonił telefon, dziadek podszedł do aparatu, wziął słuchawkę, posłuchał, pokiwał głową i odezwał się takimi słowami:
– A ty się dzisiaj zesrasz!
Wystraszyłem się, rany gościa, komuż to dziadek życzy takiej przygody, spytałem więc:
– Co się stało?
Dziadek odpowiedział:
– Jakiś dureń zadzwonił i powiedział: Dzisiaj umrzesz.
To był czas robienia tzw. żartów telefonicznych. Numery były w książce telefonicznej i nudzące się dzieciaki na chybił trafił dzwoniły z takimi wkrętami.
Jak się nie nudziłem, dziadek Ignacy robił z każdej mojej choroby bajkę i nieraz zdarzyło mi się przystawiać termometr do kaloryfera, żeby zafundować sobie parę dni z kolejką linową i pokazem slajdów.
Dziś świętujemy...