Gdy myślimy o tańcu najczęściej przychodzi nam do głowy jakaś forma tańca, którą mieliśmy okazję doświadczyć, poznać w trakcie naszego życia. Być może w trakcie zadawania sobie powyższych pytań przypomniałeś/aś sobie swoją ostatnią lekcję tańca? Czy patrzyłeś/aś na znajomych i stwierdziłeś/aś: „jak on/ona dobrze tańczy?” Co zdecydowało o tym, że tak pomyślałeś/aś?
O tańcu można również pomyśleć inaczej. Jako o czymś co jest „wyjęte” z określonej formy. Forma wyznacza określone standardy, na podstawie których możemy wnioskować o dobrze lub źle wykonanym ruchu. Taniec nie musi jednak być „jakiś”. Może być rozumiany jako naturalny proces bycia w ruchu, w którym nie ma żadnych kryteriów. Nie wykonujesz wówczas określonego ruchu, ale jesteś w nim i obserwujesz to co robi twoje ciało oraz jakie myśli i emocje to uruchamia. Jak to zrobić?
Po prostu podejmij decyzję „chcę tańczyć”, skup się na „tu i teraz” – swoim ciele, myślach i emocjach, rozpocznij ruch i zobacz co będzie się działo. Instrukcja brzmi bardzo banalnie jednak w rzeczywistości możemy mieć dużą trudność, aby nawiązać kontakt z tym co dzieje się w naszym wnętrzu. Jesteśmy raczej przyzwyczajeni, aby koncentrować się na tym co dzieje się na zewnątrz. Taniec może okazją do odwrócenia tej sytuacji!
Jak to możliwe, że w ruchu możemy bardziej poznać siebie?
Ruch może odzwierciedlić na przykład nasze preferencje i wybory – jaki ruch lubię najbardziej? W jakim tempie najbardziej lubię się poruszać? Czy często dokonuje zmian? A może jednak bardzo długo eksploruje mały najmniejszy ruch? Jak podejmuje decyzje w ruchu? Czy moje ciało jest spięte? Odpowiedzi na te i inne pytania mogą być cenną informacją o tym w jaki sposób myślimy, jak przeżywamy różne sytuacje oraz jak się zachowujemy w codziennym życiu.
Czy w tańcu możemy doświadczyć tego kim jesteśmy naprawdę?
Podczas swobodnego tańca poszczególne sfery naszego funkcjonowania – ciało, psychika i duch – zaczynają ze sobą „rozmawiać”. Daje to poczucie, że nie porusza się już tylko moje ciało, ale to JA się poruszam wraz z moimi emocjami, myślami, w moim ciele. Często bywa tak, że podczas poruszania się dostrzegamy pewne niespójności w tym co mówi do nas ciało, jakich emocji doświadczamy i jakie myśli przychodzą nam do głowy. Taniec jest okazją do integracji doświadczenia z poszczególnych sfer. Pozwala to lepiej zrozumieć siebie, pozbyć się iluzji na temat własnej osoby, a to z kolei ułatwi nam funkcjonowanie w świecie, budowanie zdrowych, szczerych relacje z innymi ludźmi.
Jak to możliwe, że w ruchu możemy wyrazić siebie?
Poprzez intuicyjnie kreowany ruch możemy wyrazić nasze emocje i przeżycia. Na początku może to być trudne. Potrzebujemy zbudować nasz „słownik” ruchowy, który umożliwi nam swobodną emocjonalną ekspresję. Podobnie jak z nauką języka obcego – im więcej znasz słów i utrwalasz je, tym swobodniej możesz się komunikować. Ruch jest swoistym językiem, który może pomóc nam wyrazić siebie.
Z jakiego powodu warto wyrażać emocje w ruchu?
Gdyż ułatwia to ich rozpoznawanie, co jest cenną informacją o nas, innych ludziach i środowisku w jakim żyjemy. Nazywanie emocji sprzyja poczuciu większej wewnętrznej integracji. Możemy pozbyć się w ten sposób stanu nieprzyjemnego chaosu i napięcia. To, że jesteśmy świadomi jakie emocje obecnie przeżywamy, pozwala nam lepiej nad nimi panować. Ruch daje możliwość konstruktywnego ich wyrażenia, co sprawia, że unikniemy ich „wyładowania” w nieodpowiedniej sytuacji czy w kontakcie z osobą, którą kochamy. Uświadamianie sobie swoich emocji może przyczynić się do zmiany nawykowych, niesprzyjających wzorców reagowania.
Jak to możliwe, że w ruchu możemy odzyskać chęć do życia?
Swobodny ruch umożliwia przepływ energii w naszym ciele. Gdy nie mamy możliwości poruszania się w ciągu naszego dnia (a to zdarza się coraz częściej) energia zostaje zablokowana w mięśniach – „marnuje” się. Tak dzieje się również wtedy, gdy tłumimy nasze emocje. Na pewno wiele razy słyszałeś/aś: „tylko mi tu bez emocji”, „spójrzmy na tę sytuację bez emocji i podejmijmy wreszcie decyzję”, „emocje są złym doradcą”, „najważniejsze mieć wszystko pod kontrolą”, „nie ma czasu na przeżywanie”… A kiedy jest czas na życie? Swobodny ruch pozwala na rozluźnienie tzw. zbroi mięśniowej i uwolnienie energii – a co za tym idzie radości z życia.
Czy możemy pomodlić się tańcem?
Taniec częściej kojarzy nam się z profanum niż sacrum – z tym co ludzkie, a nie święte – z rozrywką, pożądliwością, uwodzeniem. Może być jednak odwrotnie. Taniec od tysięcy lat jest jedną z form wyrażania uczuć religijnych. Pisałam wcześniej o wzajemnej interakcji między ciałem, psychiką i duchem. W ruchu możemy całym sobą oddawać chwałę Bogu.
Gdy zajrzymy do Biblii, możemy poczytać o Dawidzie tańczącym przed Arką Przymierza: Tak Dawid, jak i cały dom Izraela tańczyli przed Panem z całej siły przy dźwiękach pieśni i gry na cytrach, harfach, bębnach, grzechotkach i cymbałach (2 Sm 6, 5), Dawid wtedy tańczył z całym zapałem w obecności Pana, a ubrany był w lniany efod (2 Sm 6, 14), Przed Panem, który wybrał mnie zamiast ojca twego i całej twej rodziny i ustanowił mnie wodzem ludu Pańskiego, Izraela, przed Panem będę tańczył (2 Sm 6, 21). Dawid spontanicznie i pełen radości wyrażał wdzięczność Bogu. Taniec pozwalał mu na zaangażowanie całego siebie w uwielbienie Boga.
Taniec pozwala na to, aby pozbyć się obecnych w naszym wnętrzu blokad. Możemy pokonać swój wstyd, zmierzyć się ze swoimi kompleksami i brakiem akceptacji wobec nas samych. Wraz z praktyką tańca przestajemy się oceniać, wytykać to co jest w nas nie tak, krytykować. Zaczynamy widzieć siebie oczami Ojca. Doświadczamy Jego bezwarunkowej miłości i bliskości – bycia kochanym i akceptowanym. Nasze ciało staje się świątynią Ducha.
Dziś świętujemy...