„To święto [Chrztu Pańskiego] pozwala nam odkryć na nowo dar i piękno bycia ludem ochrzczonych: to znaczy grzeszników zbawionych przez łaskę Chrystusa, rzeczywiście włączonych, za sprawą Ducha Świętego w synowską relację Jezusa z Ojcem, przyjętych na łono matki Kościoła, którzy stali się zdolni do braterstwa, które nie zna granic i przeszkód” – mówił Franciszek przed niedzielną modlitwą Anioł Pański (8 stycznia). Oto papieskie rozważanie:
Drodzy bracia i siostry, dzień dobry!
Dziś w święto Chrztu Jezusa Ewangelia (Mt 3,13-17) przedstawia nam scenę, która miała miejsce nad Jordanem: pośród skruszonego tłumu, który podchodzi do Jana Chrzciciela, aby przyjąć chrzest, jest także i Jezus. Stał w kolejce. Jan chciałby Mu w tym przeszkodzić mówiąc: „To ja potrzebuję chrztu od Ciebie”. Jan Chrzciciel jest bowiem świadomy wielkiego dystansu istniejącego między Jezusem a nim.
Ale Jezus przyszedł właśnie po to, aby zniwelować dystans między człowiekiem a Bogiem: jeśli jest on w pełni Bogiem, to jest On także w pełni człowiekiem i jednoczy to, co było podzielone. Dlatego prosi Jana, aby go ochrzcił, aby wypełniło się wszystko, co sprawiedliwe. To znaczy, aby wypełnił się plan Ojca, który realizuje się na drodze posłuszeństwa i solidarności z kruchym i grzesznym człowiekiem, drogą pokory i pełnej bliskości Boga wobec swoich dzieci, gdyż Bóg jest bardzo blisko nas, bardzo blisko!
W chwili, kiedy Jezus ochrzczony przez Jana, wyłania się z wód rzeki Jordan, słychać głos Boga Ojca z wysoka: „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”. Równocześnie Duch Święty w postaci gołębicy, zstępuje na Jezusa, który publicznie rozpoczyna swoją misję zbawienia; misja ta charakteryzuje się stylem sługi pokornego i łagodnego, uzbrojonego jedynie mocą prawdy, jak prorokował Izajasz: „Nie będzie wołał ni podnosił głosu […]. Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku. On wiernie przyniesie sprawiedliwość” (42,2-3). Sługa pokorny i łagodny – oto styl Jezusa.
Jest to także misyjny styl uczniów Chrystusa: głosić Ewangelię z łagodnością i stanowczością, bez arogancji czy narzucania. Prawdziwa misja nigdy nie jest prozelityzmem, ale przyciąganiem do Chrystusa, poprzez nasze własne świadectwo, począwszy od silnego zjednoczenia z Nim na modlitwie, adoracji i konkretnej miłości, która jest służbą Jezusowi obecnemu w najmniejszym z naszych braci. Na wzór Jezusa, dobrego i miłosiernego pasterza i ożywiani Jego łaską, jesteśmy wezwani, by uczynić nasze życie radosnym świadectwem, które oświetla drogę, które przynosi nadzieję i miłość.
To święto pozwala nam odkryć na nowo dar i piękno bycia ludem ochrzczonych, to znaczy grzeszników – wszyscy nimi jesteśmy – zbawionych przez łaskę Chrystusa, rzeczywiście włączonych, za sprawą Ducha Świętego w synowską relację Jezusa z Ojcem, przyjętych na łono matki Kościoła, którzy stali się zdolni do braterstwa, które nie zna granic i przeszkód.
Niech Dziewica Maryja pomoże nam wszystkim chrześcijanom zachowywać ciągle żywą i wdzięczną świadomość naszego Chrztu i wiernie kroczyć drogą, rozpoczętą przez ten sakrament naszego odrodzenia. I zawsze pokora, łagodność i stanowczość.
KAI/ks
Dziś świętujemy...