Wiele kobiet podróżowało po świecie i opisywało swoje doświadczenia w opowieściach, artykułach, książkach i wywiadach, które przeszły do historii. Poznajcie 7 wspaniałych:
Edith Wharton (1862-1937) Nowy Jork, USA
Pierwsza kobieta-laureatka Nagrody Pulitzera. W swoich powieściach opisuje zmiany obyczajowe na przełomie XIX i XX wieku, przenikliwie przyglądając się różnym klasom społecznym w Ameryce i w Europie. We Francji mieszkała ponad dwadzieścia lat, z małymi przerwami – przepłynęła Atlantyk 66 razy w życiu. Wybuch I wojny światowej zastał ją w Paryżu – dzięki koneksjom, jakie miała w rządzie francuskim, mogła podróżować motocyklem wzdłuż pierwszej linii frontu. Za pomoc uchodźcom odznaczona została medalem Legii Honorowej.
Najważniejsze książki: Sanktuarium (1903), Świat zabawy (1905), Wiek niewinności (1920).
Czytaj także:
Królowe literatury. Sześć fantastycznych pisarek
Isak Dinesen (1885-1962) Rungsted, Dania
To najważniejszy pseudonim literacki Karen Blixen – swoje dzieła podpisywała też jako Osceola lub Pierre Andrezel. Przez 20 lat była właścicielką farmy w Kenii, a po powrocie do ojczyzny tęskniła do afrykańskich czasów. W 1937 roku wydała Pożegnanie z Afryką, książkę, która przyniosła jej sławę, a hollywoodzki film z Meryl Streep w roli głównej, nakręcony wiele lat po śmierci Blixen, przyczynił się do ogromnej popularności jej dzieł na całym świecie.
W latach 50. dzięki swoim audycjom radiowym była w Danii bardzo znana i lubiana.
Najważniejsze książki: Pożegnanie z Afryką (1937), Zimowe opowieści (1942), Uczta Babette (1958).
Aurora Bertrana (1892-1974) Girona, Hiszpania
Katalońska pisarka rozpoczęła swoją przygodę z literaturą bardzo młodo. Poślubiła szwajcarskiego inżyniera i wyjechała razem z nim na wyspy Polinezji – na Tahiti powstało wiele jej opowiadań, publikowanych w hiszpańskich czasopismach. Po trzyletnim pobycie na wyspach Pacyfiku i powrocie do Hiszpanii nadal współpracowała z najważniejszymi tamtejszymi periodykami literackimi, zaangażowała się wtedy także w intensywną działalność polityczną i walkę o prawa kobiet. Podróżowała też do Maroka, gdzie zgłębiała kulturę kraju i sytuację kobiet. Po wybuchu wojny domowej w Hiszpanii została zmuszona do wyjazdu do Szwajcarii. Jest autorką biografii ojca, pisarza Prudencia Bertrany.
Najważniejsze książki: Paradisos oceànics (1930), La Isla Perdida (1935) Edelweiss (1937).
Czytaj także:
10 fantastycznych wynalazków, które zawdzięczamy kobietom
Annemarie Schwarzenbach (1908-1942) Zurich, Szwajcaria
Pisarka, fotografka i dziennikarka, córka zamożnego przemysłowca i niemieckiej arystokratki. Zbuntowana, kontestująca skrajnie prawicowe sympatie swojego środowiska, blisko związała się z rodziną Tomasza Manna, a po dojściu do władzy Hitlera aktywnie ich wspierała, angażując się w antyfaszystowską działalność. Podróżowała do Francji, Skandynawii, Włoch, Hiszpanii i Persji, po II wojnie światowej wyjechała na Wschód – mieszkała m.in. w Afganistanie, Turkmenistanie, Indiach, w kilku krajach Afryki. Zmarła młodo po nieszczęśliwym wypadku rowerowym.
Najważniejsze książki: Podróże przez Azję i Europę (1934), Śmierć w Persji (1936).
Martha Gellhorn (1908-1998) Saint Louis, USA
Dziennikarka, reporterka i korespondentka wojenna, autorka cyklu reportaży dokumentujących Wielki Kryzys w USA, przybyła do Europy w latach 30. Pisała o wojnie domowej w Hiszpanii, podróżowała po III Rzeszy, opisując sytuację po dojściu Hitlera do władzy, była w Czechosłowacji w 1938 roku, podczas wojny pisała korespondencje z Finlandii, Hongkongu, Birmy, Singapuru i Wielkiej Brytanii. Była także świadkiem wyzwolenia obozu koncentracyjnego w Dachau. Przez kilka lat była żoną Ernesta Hemingwaya.
Najważniejsze książki: What Mad Pursuit (1934), The Trouble I’ve Seen (1936), The Face of War (1959).
Czytaj także:
Czy znasz te niezwykłe kobiety, które inspirują, zadziwiają i pokazują, czym jest geniusz kobiecości?
Oriana Fallaci (1929-2006) Florencja, Włochy
Dziennikarka, reportażystka i mistrzyni wywiadów. We wczesnej młodości zaangażowała się w antyfaszystowski ruch oporu. Była korespondentką wojenną w Wietnamie, na Bliskim Wschodzie i w Afryce Południowej. Współpracowała z Life, The New York Times, Washington Post i Der Spiegel. Przeprowadziła wywiady m.in. z Lechem Wałęsą, Henrym Kissingerem, ajatollahem Chomeinim, Arielem Szaronem, Muammarem Kadafim, Federico Fellinim, Jasirem Arafatem, cesarzem Haile Selassie i Seanem Connerym. W ostatnich latach poświęciła się radykalnej krytyce islamu. Najważniejsze książki: Interview with History (1974), List do nienarodzonego dziecka (1975), Inszallah (1990).
Ewa Szumańska (1921-2011), Wrocław, Polska
Pisarka, reportażystka, autorka słuchowisk radiowych – w tym niezapomnianej serii skeczy „Z pamiętnika młodej lekarki”. W czasie wojny studiowała aktorstwo w podziemnym Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej, jako żołnierz AK była sanitariuszką i łączniczką, pracowała w podziemnym kontrwywiadzie, uczestniczyła w Powstaniu Warszawskim. Jako reportażystka debiutowała w podziemnej prasie w 1944 roku. Po wojnie studiowała w Łodzi i Krakowie, zamieszkała później we Wrocławiu. Podróżować zaczęła w latach 60. – głównie do Afryki, którą zjeździła niemal całą. Z pasją, wyobraźnią i poczuciem humoru dokumentowała swoje doświadczenie świata i polską rzeczywistość czasu przemian.
Najważniejsze książki: Bizary (1987), Pięć lat (1989), Skrwawione wzgórza Afryki (1996).
Dziś świętujemy...