Lucyfer, Amator i inni święci o dziwnych imionach

Wśród rzeszy świętych czczonych na całym świecie jest wielu o dziwnych imionach, których dziś już się nie używa, albo które zupełnie nie kojarzą nam się z chrześcijaństwem.

Na użytek czytelników Aletei przedstawimy  świętych o imionach naprawdę niezwykłych. Aż 6 z nich wspominamy w lipcu! Na pewno się zdziwicie! A oto oni (w kolejności obchodów ich wspomnień):

1. Amator (27 marca, 30 kwietnia, 1 maja)

Wyraz „amator” pochodzi od łacińskiego słowa „amo” – „kocham” . Stąd nasz polski „amator” to „miłośnik” i „kochanek”. Było 3 świętych o tym imieniu. Wymieńmy tylko tego z maja. Ów Amator żył w latach 344 – 418. Był biskupem miasta Auxerre. Wykorzenił w nim przesądy – pozostałości po wierzeniach pogańskich. W zamian wprowadził kult męczenników.

2. Lucyfer (20 maja)

Imię to powstało z połączenia dwóch łacińskich słów: „lux” , czyli „światło” , oraz „fero” , czyli „niosę” . Lucyfer był biskupem miasta Cagliari na Sardynii i jest uważany za patrona tej wyspy. Ze swym diabelskim imiennikiem łączy go jedynie to, że długo żył w niezgodzie z oficjalnym Kościołem. Pod koniec życia oczywiście się pojednał.

3. Bazyliszek (22 maja)

Nazwa „Bazyliszek” pochodzi od greckiego wyrazu „baziliskos”, a więc „mały król”, czyli… „królik”. Bazyliszek zginął ścięty mieczem w 308 r. w mieście Komana w Poncie: krainie w północno-wschodniej Małej Azji. Było to w czasie prześladowań za cesarza Decjusza.

Czytaj także:
10 biblijnych imion dla dziewczynki. Może to inspiracja dla was?

4. Romulus (24 marca, 6 lipca, 13 października, 1 listopada)

Pochodzenie imienia jest jasne: wzięło się ono od założyciela Rzymu. Musiało być popularne, skoro mamy aż czterech św. Romulusów. Powiedzmy coś o tym lipcowym. Żył pod koniec IV w. Nie był męczennikiem, jak kiedyś sądzono, lecz wyznawcą – kimś, kto zasłużył na świętość nie śmiercią za wiarę (jak męczennicy), lecz pobożnym i cnotliwym życiem. Na pewno pełnił rolę diakona w mieście Fiesole,  może był kapłanem lub biskupem tego miasta. W każdym razie jest jego patronem.

5. Edda (7 lipca)

Germańskie imię tego świętego przetłumaczylibyśmy tu jako „Jadwiś”, gdyż w gruncie rzeczy jest ono żeńskie i stanowi skrót od „Hedda” – zdrobnienia imienia „Hedwiga”, czyli „Jadwiga”. Edda był opatem w Glastonbury oraz człowiekiem bardzo uczonym. W końcu został biskupem Winchester i tam zmarł w 705 r.

6. Answer (16 lipca)

Wydaje się, że germańskie imię Answer jest spokrewnione z angielskim „answer”, czyli „odpowiedź”. Nasz Answer był odpowiedzią Boga na pogaństwo Słowian Połabskich, którzy jednak zabili tego mnicha w 1066 r.

7. Katulin (16 lipca)

Imię „Katulin” pochodzi od łacińskiego odpowiednika naszego słowa „szczeniak”, czyli od wyrazu „catulus”, którego zdrobnienie to „catulinus” – „szczeniaczek”. Katulin był diakonem w Kartaginie. Wraz z czterema innymi chrześcijanami zginął w 303 r. za cesarza Dioklecjana. Cała piątka została pochowana w kartagińskiej bazylice Faustusa. W tejże bazylice mowę pochwalną na cześć Katulina wygłosił sam św. Augustyn.

Czytaj także:
10 biblijnych imion dla chłopca. Prosto ze Starego i Nowego Testamentu

8. Wandregizel (22 lipca)

Imię pochodzenia germańskiego, zbudowane z dwóch członów: „wandr” – obrócić i „gisel” – poręczyciel, zakładnik. I mimo, że kojarzy się ono raczej ze smokiem z germańskich legend, to nosił je święty, choć żyjący w czasach (VII w.), kiedy owe legendy powstawały. Zaznaczmy tu, że Wendregizel został mnichem po uzyskaniu zgody żony, która też stała się mniszką. Nasz bohater założył w mieście Fontenelle klasztor o zaostrzonej regule benedyktyńskiej.

9. Kukufas (25 lipca), zwany też Kukufatem

Pochodzenie jego imienia jest niepewne, tak samo jak dzieje życia. Prawdopodobnie urodził się w Kartaginie. Przed śmiercią był torturowany, a potem ścięty w Barcelonie na początku IV w., podczas prześladowań zarządzonych przez Dioklecjana.

10. Aper (15 września i 4 grudnia)

Łaciński „Aper” to „dzik”. Było dwóch świętych o tym imieniu. Wspomnijmy tego mniej znanego, czczonego w grudniu: był on księdzem z Vienne w obecnej Francji. Opuścił ją po to, aby na obczyźnie, we własnoręcznie zbudowanej celi, żyć samotnie, modlić się i pokutować. Było to w VII w.

Czytaj także:
Miriam, ach to Ty! Czyli o niecodziennych imionach Maryi