Na początku lipca światowe media obiegła wiadomość o odkryciu w egipskiej Aleksandrii dużego, granitowego sarkofagu. W miniony weekend egipskie ministerstwo starożytności postawiło śmiałą tezę, że w grobie może spoczywać ciało Aleksandra Wielkiego, jednego z największych wodzów starożytności.
Odkrycie rzeczywiście zelektryzowało badaczy, bo niezwykle rzadko udaje się odnaleźć w Egipcie nienaruszone groby, które nie są ani zniszczone przez czas, ani splądrowane przez rabusiów. Odkrycia, co często zdarza się w archeologii, dokonano przypadkiem, w trakcie prac budowlanych. Odnaleziony sarkofag ma kształt skrzyni z płytą przykrywającą jego wierzchnią część. Został wykonany w czarnym granicie, materiale w starożytności uznawanym za bardzo cenny.
Zahi Hawass, szef egipskiego Ministerstwa Starożytności podkreślił, że po ten rodzaj materiału trzeba było wyprawić się 1000 km na południe, do Asuanu.
Największy grobowiec w Aleksandrii
Podobno jest to największy grobowiec, jaki odkryto w Aleksandrii. Długość sarkofagu wynosi 265 cm, szerokość 165 cm a wysokość 185 cm. Zarówno wymiary, jak i materiał z którego wykonano skrzynię sugerują, że spoczywa w niej ktoś ważny. Grobowiec znajdował się pięć metrów pod powierzchnią ziemi pod warstwą zaprawy murarskiej. Według dr. Aymana Ashmawy, jednego z odkrywców, gruba i nienaruszona warstwa zaprawy między sarkofagiem, a powierzchnią wskazuje, że grób od czasu pochówku nie był otwierany.
Wstępne datowanie skrzyni określono na tzw. okres ptolemejski (323 r. p.n.e. – 30 r. p.n.e.), liczony od śmierci Aleksandra Wielkiego, a kończący się wraz z wkroczeniem do Egiptu wojsk cezara Oktawiana Augusta.
Oprócz sarkofagu naukowcy odnaleźli alabastrową głowę mężczyzny, która najprawdopodobniej przedstawia właściciela grobowca. Twarz mężczyzny erodowała i jest nieczytelna, dlatego trudno na jej podstawie określić wygląd jak i wiek zmarłego.
Opublikowane pierwsze zdjęcia po otwarciu sarkofagu pokazują dobrze zachowaną czaszkę, jednak na dalsze komunikaty, co dokładnie zawiera sarkofag, trzeba będzie poczekać.
Wódz starożytnego świata
Aleksander Wielki należał do największych wodzów świata starożytnego. W chwili śmierci jego imperium rozciągało się od Grecji po Indie. Zmarł w wieku 33 lat w Babilonie 10 czerwca 323 r. przed Chrystusem, czczony jako syn Zeusa, półbóg. Przyczyny jego śmierci nie zostały wyjaśnione. Historycy uważają, że młodego władcę mógł zabić atak malarii, ostre zapalenie trzustki, spowodowane pijaństwem lub trucizna podana przez obawiających się porywczego charakteru władcy dowódców.
Podobno przygotowania do pogrzebu Aleksandra trwały dwa lata. Ciało władcy na ten czas zostało zatopione w miodzie, dzięki temu miało uniknąć rozkładu. Orszak pogrzebowy miał przemierzyć kolejne krainy zbudowanego przez władcę imperium i dotrzeć do rodzinnej Macedonii. Tak się jednak nie stało. Ślad urywa się właśnie w egipskiej Aleksandrii. Późniejsze świadectwa wskazują różne lokalizacje grobu jak i dzieje pochówku. Według starożytnych historyków grób Aleksandra mieli odwiedzać m.in. zafascynowani nim rzymscy cesarze, ile jednak w tym prawdy, a ile chęci „podczepienia się” pod legendę Macedończyka, trudno powiedzieć. Istnieją teorie, które mówią o przeniesieniu zwłok Aleksandra w górę Nilu do jednej z tamtejszych oaz.
W historii kilkakrotnie ogłaszano już epokowe odkrycia archeologiczne, jak będzie tym razem? Czas pokaże.
