Poczucie osamotnienia w szkole, przedszkolu czy na podwórku może być dla dziecka źródłem stresu. Jak reagować, kiedy od syna czy córki słyszysz, że nie ma żadnego przyjaciela? Jak pomóc mu zmierzyć się z tą trudną sytuacją, nie obarczając go jeszcze dodatkowo swoimi własnymi obawami?
Jako rodzice możecie inaczej podchodzić do tego problemu, zgodnie z właściwym każdemu z was temperamentem oraz osobistą historią.
Kluczem do poradzenia sobie w tych okolicznościach jest dobra komunikacja między małżonkami. Jeżeli naprawdę pragniecie pomóc dziecku, musicie całkowicie otworzyć się na drugiego.
Przeanalizuj własne uczucia
W pierwszej kolejności należy rozpoznać, jakie uczucia budzi ta sytuacja w nas samych i nie dopuścić, by przysłoniły nam one trzeźwą ocenę tego, co się dzieje.
Możemy odkryć, że na widok tego, jak nasze dziecko zmaga się z tym problemem odzywają się w nas dawne zranienia emocjonalne.
Warto oswoić w sobie te negatywne emocje przed rozmową z dzieckiem, aby nie projektować na nie swoich lęków. W ten sposób będziemy lepiej przygotowani, by je wysłuchać, ponieważ nasze dziecko może podchodzić do tego doświadczenia zupełnie inaczej niż my.
Ustal, w czym dokładnie tkwi problem
Dowiedz się, jak twoje dziecko odnajduje się w tej sytuacji: Jak się z tym czuje? Smuci je ten fakt? Frustruje? Drażni czy też jest mu obojętny? Takie pytania połączone z obserwacją zachowania dziecka pomogą ci lepiej poznać jego uczucia i potrzeby.
Czy twoje dziecko bawi się z kuzynostwem w podobnym wieku? Czy może raczej stroni od innych, nawet członków rodziny, i wybiera grę na komputerze? Być może lepiej się czuje w towarzystwie dorosłych?
Dziecko, które ma jakieś szczególne zainteresowania, nie zawsze potrafi nawiązać rozmowę z drugą osobą, co może utrudniać budowanie relacji. Dziecko nieśmiałe lub takie, które rozwojowo wyprzedza rówieśników, może napotkać na taką przeszkodę, ale pamiętajmy, że nie jest ona nie do pokonania.
Jeżeli natomiast twoje dziecko jest ofiarą bullyingu (za Wikipedią: tyranizowanie, znęcanie się; powtarzalne zachowania o charakterze agresywnym jednego lub grupy sprawców wobec ofiary), należy podejść do problemu inaczej. W tego typu przypadkach niezbędna jest współpraca pomiędzy wszystkimi nauczycielami i wychowawcami dziecka. Niezależnie od sytuacji, ale szczególnie wtedy, ważne jest, aby dziecko otrzymywało od nas wsparcie emocjonalne.
Porady, które pomogą twojemu dziecku nawiązać przyjaźnie
Czytaj także:
Co to znaczy być wymarzonym rodzicem? Odpowiedziały nam same dzieci
Czytaj także:
Czy zabierać dziecko na stadion?
Czytaj także:
Bądź slow mamą! A Ty i dziecko odetchniecie
Dziś świętujemy...