Piotr – nie rozumiem, ale kocham
W dzisiejszym świecie często ocenia się ludzi po zawartości ich CV. Wyższe wykształcenie, znajomość kilku języków, dziesiątki ukończonych kursów i szkoleń mają zapewnić odpowiednie stanowisko i dobrą pracę. Wokół tego buduje się cała rzeczywistość. Dyrektorzy i menadżerowie dużych firm wybierani są spośród osób o najlepszych możliwych kompetencjach.
Tymczasem Jezus, wybierając pierwszego papieża nie zrobił klasycznej rekrutacji, mimo tego, że w Jego planie było poniesienie Jego nauki na krańce świata. Na Księcia Apostołów wybrał Piotra, zwykłego rybaka z Kafarnaum. Wcale nie był na niego skazany. Miał obok choćby Mateusza, który musiał być bardziej wykształcony, skoro został celnikiem.
Piotr to człowiek, który większości rzeczy nie rozumiał. Nie pojmował tego, że Syn Boży musi iść na krzyż, czy że musi mu obmyć nogi, a na koniec wszystkiego jeszcze zaparł się swojego Mistrza. Świetny materiał na następcę, nie ma co. Potrafił jednak bardzo kochać. To jego miłość do Jezusa sprawiła, że potrafił przed wszystkimi uczniami nazwać Go Mesjaszem, że mimo początkowego zaparcia się, potrafił wrócić do Niego (odwrotnie niż Judasz). Ostatecznie też to wyznanie miłości nad Morzem Tyberiadzkim zdecydowało o tym, że zostało mu powierzone zadanie dbania o Lud Boży, co jak dobrze wiemy z Dziejów Apostolskich, udało mu się świetnie.
Przykład Piotra pokazuje, że w życiu nie chodzi przede wszystkim o zdobywanie nowych umiejętności, rozwijanie się bez duchowego zaplecza, ale że najbardziej liczy się miłość, bo „gdybym znał wszystkie tajemnice i posiadał wszelką wiedzę, a miłości bym nie miał, byłbym niczym” (por. 1 Kor 13,2), o czym napisał św. Paweł…
Paweł – jak coś robić, to tylko w 100%
Wielką pokusą dla dzisiejszych mężczyzn jest minimalizm i spełnianie tylko podstawowych obowiązków. Objawia się on w najróżniejszy sposób w różnych relacjach. „W pracy wykonam tylko zadania, które muszę zrobić, żonie dam kwiatka z okazji rocznicy ślubu i urodzin, a i z raz na kwartał zabiorę ją do kina, a Panu Bogu poświęcę godzinkę na mszę tygodniowo i może nie zjem mięsa w piątek. Wykonałem absolutnie wszystko, co powinienem, więc teraz mogę mieć trochę spokoju” – to myślenie bardzo bliskie wielu facetom. Zadania w planie odhaczone, i tyle. Niby wszystko gra, ale wewnątrz postępująca frustracja wywołana rutyną i tym, że nic w tym strasznym świecie się nie zmienia.
Mogłoby się wydawać, że człowiek, który jeszcze niedawno zażarcie walczył z Kościołem i tępił jego wyznawców, powinien po nawróceniu schować się w cień. Takie podejście jednak nie było oczywiste dla św. Pawła. Ledwie spotyka Jezusa pod Damaszkiem i korzysta z pomocy Ananiasza (innego wyjątkowego męża Bożego), by zaraz ruszyć przed siebie i głosić Ewangelię tam, gdzie apostołowie jeszcze z nią nie dotarli (a może nawet nie myśleli, żeby spróbować dotrzeć). Jak wiele rzeczy dzisiaj wyglądałoby inaczej, gdyby wszyscy mężczyźni zabrali się do działania.
Św. Paweł, uzbrojony w ufność w moc Ducha Świętego, zdecydowanie odmienił cały ówczesny świat, rozprowadzając naukę Chrystusa na wielu ziemiach rzymskiego imperium. To wciąż jest możliwe. Potrzeba mężczyzn, którzy nie będą obawiać się wyjść naprzeciw aktualnym wyzwaniom. Słabości nie grają decydującej roli. Apostoł Narodów długo zmagał się z „ościeniem” i nie mógł sobie z nim poradzić. Usłyszał od Pana proste słowa: „Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali” (2 Kor 12,9). Jeśli jemu wystarczyło, to wystarczy też tobie!
Czytaj także:
Józef i Ananiasz – szaleńcy, którzy okazali się wzorami męskości
Czytaj także:
Kobieto, czy wiesz, czego pragnie od Ciebie mężczyzna?
Czytaj także:
Kilka słów o męskiej duchowości
Dziś świętujemy...