Daniel Torres – trudne początki
W raczej przeciętnym hiszpańskim klubie Deportivo Alves kopie piłkę bardzo zdolny niegdyś pomocnik, Daniel Torres. Jego życie jest znacznie bardziej niezwykłe niż klub, w którym gra. Na pewnym etapie kariery nie poradził sobie – jak zresztą wielu młodych piłkarzy – z całym tym dobrodziejstwem, jakie niesie ze sobą ów zawód: z presją, pieniędzmi, a wreszcie samotnością.
Wyrwany z rodzinnej miejscowości do kolumbijskiego klubu Santa Fe w Bogocie, kompletnie się pogubił. W młodym wieku zaczął zarabiać spore pieniądze, a pochwały pod jego adresem sypały się może nawet częściej, niż peso do kieszeni. Nie wytrzymał, sięgnął po alkohol.
Do dzisiaj nie może uwierzyć, że dał się wplątać akurat w ten nałóg. Papierosy lub niechby i trawa, ale alkohol? Za nim nigdy nie przepadał. A przynajmniej nie smakowała mu słynna w Kolumbii aguardiente – anyżówka, destylowana z cukrowej trzciny, kilkukrotnie silniejsza niż rozluźniająca chicha, wytwarzana tam nie tylko z kukurydzy, lecz także z ziemniaków, ryżu i ananasa. A skoro aguardiente Torresowi była nie w smak – sięgnął po whisky.
Wypiwszy pewnej nocy aż dwie butelki złotego napoju, pojawił się następnego dnia na treningu i ku własnemu wielkiemu zdziwieniu… nie zauważył większej różnicy w reakcji organizmu na wysiłek. Ku przestrodze wszystkich czytających warto zaznaczyć, iż inne zdanie na ten temat mieli trener drużyny oraz właściciel klubu.
Czytaj także:
Cristiano Ronaldo jest honorowym krwiodawcą, a ty?
Bóg odmienił go w jeden dzień
Dostał jednak szansę. A właściwie sam ją sobie podarował, bo naraziwszy się swoim przełożonym, poprosił o transfer do prestiżowego National de Medellin. Otrzymał zgodę i zadowolony wsiadł w samolot, by podpisać kontrakt.
Medellin okazało się jednak znacznie gorsze niż Bogota. Nocne życie po prostu tam kwitło, zapraszając Torresa rozpostartymi ramionami do wypijania kolejnych szklaneczek whisky. Powoli tracił wszystko – odeszła od niego żona z dzieckiem, jego pryncypał zaś przestał wierzyć w odbudowę zdolnego młodziana. Po zakończeniu sezonu otrzymał bolesny policzek – usłyszał w radiu swoje nazwisko, a zaraz po nim informację, iż trafił na listę transferową. Medellin zapragnął się go pozbyć. Wiadomość była, rzecz jasna, zaprawiona smaczkiem opisującym rozmaite pozaboiskowe wyczyny Torresa.
Chłopak niemal wpadł w rozpacz. Nie tylko tracił pracę w znaczącym, kolumbijskim klubie, ale w dodatku przyklejono mu łatkę alkoholika. Jakby tego było mało – nie miał nawet z kim o tym wszystkim porozmawiać, bo najbliżsi po prostu od niego uciekli. W tej chwili zdał sobie sprawę, że musi coś zmienić. Pod wpływem spotkania z jednym ze znajomych podjął radykalną decyzję.
„Spotkałem Boga. Postanowiłem oddać całe to moje życie Bogu, uczcić go i wielbić a wiadomość o tym zanieść wszędzie tam, gdzie mnie pośle” – wyznał po latach Torres w rozmowie z hiszpańskim „El Pais”. I faktycznie – wiele się u niego zmieniło. Klub z Bogoty, z którego nie tak dawno uciekał w podskokach, teraz zdecydował się go przyjąć ponownie. Wkrótce też poukładał swoje życie osobiste i wrócił do swojej żony.
Obecnie jest jednym z ważniejszych zawodników hiszpańskiego Deportivo Alaves, regularnie występuje także w reprezentacji Kolumbii. Nie jest może wybitnym piłkarzem, a zapewne gdyby nie toksyczna przyjaźń z whisky – mógłby być kimś na skalę kolumbijskiej gwiazdy, Jamesa Rodrigueza. Kto wie… Najważniejsze jednak, że jest szczęśliwy. Że trafił do świata żywych.
Upadki i kolejne szanse
Nie wszyscy jednak przeszli taką drogę, jak Torres. Wielu piłkarzy, którzy okazali się nie dość odporni na pokusy otoczenia, albo otrzymało swoją szansę, albo walczy o nią zaciekle. Portugalski obrońca, Ruben Semedo, to szalenie zdolny chłopak. Wyrwany z toksycznego środowiska małej miejscowości pod Lizboną, trafił do stołecznego Sportingu. Chłopak boleśnie odczuwał jednak zły wpływ otoczenia, z jakim przyszło mu się zetknąć w bardzo młodym wieku. Brak ojca, bieda, z którą w pojedynkę walczyła zatroskana matka… to wszystko sprawiło, że Semedo wszedł w świat – eufemistycznie rzecz ujmując – niezbyt poukładanych rówieśników. Od demonów przeszłości nie uwolnił się ani w Lizbonie, ani w kolejnych portugalskich klubach, do których Sporting wysyłał go na wypożyczenie.
Wreszcie trafił do hiszpańskiego Villareal. I zamiast skorzystać z nowej szansy, jaką daje zmiana otoczenia – rzucił się w wir zabawy, prowadząc niemal gangsterskie życie. Po jednej z imprez rozbił butelkę na głowie kibica Villareal, groził pistoletem barmanowi, a wreszcie uprowadził wraz dwoma kolegami przypadkowego mężczyznę.
Przetrzymywali ofiarę w domu obrońcy hiszpańskiego klubu. “Przystawiał mi pistolet do głowy, groził śmiercią” – zeznawał mężczyzna przeciwko niesfornemu Rubenowi. Tak Semedo trafił do więzienia. Spędził tam 141 dni. Wyszedł po wpłaceniu kaucji i obietnicy regularnego stawiania się na komisariacie policji.
Otrzymał też kolejną szansę – po piłkarza sięgnął beniaminek hiszpańskiej ekstraklasy. Huesca, w której obecnie gra, pragnie odbudować zawodnika, przywrócić blask nieźle zapowiadającej się karierze. Czy się uda? Nie zawsze przecież jest tak, że człowiek zmienia się w ciągu kilku godzin. Czasami potrzeba znacznie więcej czasu, by zrozumieć własne błędy.
Semedo niewątpliwie znalazł się na zakręcie. I to bardzo ostrym zakręcie. Być może przyjdzie mu pogadać z Torresem, by zrozumiał, jak wiele ma jeszcze do stracenia. I jak wiele do zyskania. I być może słońce kilkudziesięciotysięcznego miasta w Aragonii nieco uspokoi jego rozhukany temperament. Oby!
Czytaj także:
Żony piłkarzy – kwiatek do kożucha? Nie umniejszajmy ich roli!
Czytaj także:
Dlaczego Kamil Grosicki zrobił sobie tatuaż z Maryją?
Dziś świętujemy...