W Wielki Czwartek Kościół upamiętnia ostatnią wieczerzę Chrystusa z apostołami i przygotowuje nas na wydarzenia dnia następnego. Podczas sprawowania pamiątki ostatniej wieczerzy liturgia w sposób uroczysty akcentuje przejście Jezusa do ogrodu Getsemani.
Czytaj także:
Rozpoczynamy Triduum Paschalne: najważniejsze dni roku liturgicznego
Po rozdaniu wiernym Komunii Świętej kapłan nie składa pozostałych hostii w tabernakulum, w którym zwyczajowo przechowuje się Najświętszy Sakrament, lecz na ołtarzu.
Oto co o kolejnych czynnościach liturgicznych mówi Mszał Rzymski:
Po modlitwie po Komunii kapłan, stojąc przed ołtarzem, nakłada kadzidło do kadzielnicy, klęka i okadza Najświętszy Sakrament. Następnie otrzymuje welon, bierze puszkę i okrywa ją welonem. Najświętszy Sakrament przenosi się w procesji na miejsce przechowania przygotowane w odpowiednio ozdobionej kaplicy. Na czele procesji niesie się krzyż, a przy Najświętszym Sakramencie świece i kadzielnicę.
W tym czasie śpiewa się hymn „Sław, języku, tajemnicę” lub inną pieśń eucharystyczną. Gdy procesja przyjdzie na miejsce przechowania, kapłan stawia puszkę, nakłada kadzidło i klęcząc okadza Najświętszy Sakrament. Śpiewa się wtedy „Przed tak wielkim Sakramentem”. Potem zamyka się tabernakulum.
Często Najświętszy Sakrament przenoszony jest do innego tabernakulum, znajdującego się w ołtarzu bocznym bądź w innym stosownym miejscu w kościele. Procesja zmierzająca od głównego ołtarza do nowej lokalizacji, tzw. ciemnicy, symbolizuje przejście Pana Jezusa do ogrodu Getsemani, gdzie doświadczał wielkiej udręki przed zdradą przez ucznia i pojmaniem.
Mszał Rzymski określa także zachowanie wiernych po przeniesieniu Eucharystii do nowego miejsca:
Należy zachęcić wiernych, aby przez pewien czas, zależnie od warunków miejscowych, adorowali Najświętszy Sakrament w kaplicy przechowania. Adoracja po północy nie może mieć uroczystego charakteru.
Tradycja wielkoczwartkowej adoracji Jezusa w Najświętszym Sakramencie nazywana jest niekiedy „strażą nocną”. Jest upamiętnieniem skierowanego do apostołów wezwania Jezusa:
I rzekł do nich: „Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie!”(Mk 14, 34)
Jest to piękny zwyczaj, jakże istotny dla naszej wiary. Jesteśmy zaproszeni do towarzyszenia Jezusowi w trakcie Jego pobytu w Ogrodzie Oliwnym i do bycia pocieszeniem w Jego udręce. Jedynym czego nam potrzeba do modlitwy w tę świętą noc, jest wyobrażenie sobie tej sceny i poddanie się tajemnicy tej świętej nocy poprzedzającej śmierć Jezusa na krzyżu.
Wyobraźmy sobie, że razem z Jezusem przebywamy w ogrodzie i widzimy, jak po twarzy spływa Mu krwawy pot, a On sam przygotowuje się do złożenia ofiary z samego siebie za nasze grzechy.
W niektórych parafiach przyjął się zwyczaj, że poszczególne osoby i całe rodziny zapisują się na godzinną adorację Pana Jezusa w ciemnicy. Tak naprawdę bowiem Jezus, podobnie jak apostołów, przynagla każdą i każdego z nas do czuwania z nim choćby jednej godziny w ciągu tej brzemiennej w skutki nocy.
Potem wrócił i zastał ich śpiących. Rzekł do Piotra: „Szymonie, śpisz? Jednej godziny nie mogłeś czuwać?” (Mk 14, 37)
Do nocnego czuwania ze sobą wzywa nas sam Jezus. Ta chwila to jakże przejmujący wstęp do przeżywania Misterium Paschalnego naszego zbawienia. Czy odpowiemy dzisiejszego wieczora na to wezwanie naszego Pana?
Czytaj także:
Triduum Paschalne: trzy specjalne modlitwy na Wielki Czwartek, Piątek i Sobotę
Dziś świętujemy...