Jedna droga, dwa obrazy
Pogoda za oknem nie zachwyca, więc czas już na znalezienie nowych aktywności na zewnątrz. Dla dwulatka deszcze nie jest żadnym problemem – w końcu po nim pojawiają się kałuże z błotem, a więc świetna zabawa jest gwarantowana.
Ubrany w przeciwdeszczowy kombinezon i kalosze, wyruszył na swoją ulubioną błotną ścieżkę w towarzystwie mamy. Zaliczanie każdej kałuży od najmniejszej do największej było nie lada frajdą, o czym świadczył głośny, rozbrajający śmiech.
Z naprzeciwka wyłoniły się dwie postacie, mniejsza i większa. Mniejszą był kilkuletni chłopiec kopiący samotnie piłkę. Za nim szedł tata, wpatrzony w ekran telefonu. Na twarzy dziecka malowały się smutek i znudzenie. „Uważaj, bo piłka ci wpadnie do błota, chodźmy bokiem” – dało się słyszeć z wypowiedzi ojca.
Nie twierdzę, że ubrudzenie w błocie było gwarancją szczęścia w tamtym momencie. Być może zmierzali pokopać piłkę na boisku, a mężczyzna musiał właśnie odpowiedzieć na jakąś ważną wiadomość. Ten obraz jednak dał mi dużo do myślenia, szczególnie – kontrast między radosnym śmiechem malca a spuszczonym wzrokiem chłopca.
Tabletowi rodzice
Jakiś czas temu w internecie pojawiła się kampania „Mama, tata, tablet” prowadzona przez Fundację Dzieci Niczyje. Miała ona uświadamiać rodzicom skutki zbyt wczesnego i długiego korzystania z urządzeń mobilnych. Pojawiło się wówczas określenie „tabletowe dzieci” (albo „homo tabletis”, a więc „człowiek tabletowy”) – na dzieci, które były ofiarami takiego postępowania.
W kampanii funkcjonowało też hasło „Nie bądź tabletowym rodzicem” – rodzicem udostępniającym dzieciom takie gadżety jak tablet zbyt często i bez kontroli treści. Myślę, że dzisiaj możemy nazwę „rodzic tabletowy” redefiniować i śmiało definicję tego określenia rozszerzyć na “rodzic, który nadużywa urządzeń elektronicznych przy dzieciach”.
Widoczni, a nieobecni
Na placach zabaw coraz częściej da się zauważyć sytuacje, kiedy mama lub tata jedną ręką bujają dziecko na huśtawce, drugą przewijają ekran smartfona; kiedy rodzice siedzą na ławce wpatrzeni w telefony, a dziecko bawi się samo; kiedy ktoś przychodzi tam porozmawiać przez telefon, a nie ze swoim dzieckiem; kiedy starsze dzieci i młodzież przychodzą do takich miejsc z telefonami i siedzą w grupkach wpatrzeni w filmiki i gry.
To zrozumiałe, że rodzice chcą mieć chwilę wytchnienia i zająć się swoimi sprawami. Niech pierwszy rzuci kamień ten, kto nigdy telefonu na placu zabaw nie wyjął. Mimo wszystko ten widok wciąż jest jakiś nienaturalny i smutny. Trochę jakbyśmy zabierali na spacer jeszcze jedno dziecko – smartfon, skupiający sporą część naszej uwagi.
Być dla niego
Często mówi się o dzieciach mających problem z nadmiernym korzystaniem z elektroniki. Tymczasem dookoła nas coraz więcej dorosłych, którzy taki przykład dają. Trudno wówczas wymagać od naszych dzieci innych zachowań, wszystko bowiem, co widzą w domu, zabierają dalej.
Dziecku nie wystarczy nasza fizyczna obecność, kiedy podążamy wzrokiem za treściami na ekranach. Poświęcone mu spojrzenie, zaangażowanie w zabawę, zainteresowanie tym, co robi – budują jego poczucie bycia ważnym i kochanym. Oczywiste, że nie możemy dać mu tej uwagi przez cały czas.
Dobrze złapać jednak odpowiedni balans – odłożyć telefon gdzieś, gdzie nie będzie nas rozpraszał, zaplanować czas dla siebie i czas, kiedy jestem wyłącznie dla dziecka… A jeśli smartfon wciąż kusi, by wyjąć go z kieszeni, zadajmy sobie pytanie: czy to, co chcemy na nim robić, naprawdę jest teraz ważniejsze niż bycie na sto procent z naszym dzieckiem? Może lepiej, wychodząc na spacer z rodziną, zostawić go w domu. I po prostu być. Wpatrzeni w ekran możemy stracić wiele bezcennych chwil darowanych nam jako rodzicom.
Czytaj także:
Czerwona kokardka przy wózku wciąż w modzie, czyli w co tak naprawdę wierzymy
Czytaj także:
Ludzie głaszczący smartfony… Nowy klip Dawida Podsiadły daje do myślenia
Czytaj także:
Rodzic, nastolatek, smartfon. Wrogie trio czy szansa?
Dziś świętujemy...