Obecnie coraz częściej pierwsze objawy mogą wystąpić już na wczesnym etapie dorastania, ok. 10. roku życia. Najczęściej chorują młode kobiety, ale zaburzenie odżywiania może dotyczyć również chłopców czy mężczyzn. Podjęcie interwencji terapeutycznych na początkowym etapie choroby może mieć bardzo korzystny wpływ na przebieg dalszego leczenia.
“Za gruba”
Pierwszym zwiastunem choroby może być znacząca zmiana w stosunku do własnego ciała. Możesz zauważyć, że twoja córka przypisuje coraz większą wartość zewnętrznemu wyglądowi, koncentruje na nim coraz więcej uwagi, zaczyna negatywnie postrzegać kształty swojego ciała, twierdząc, że jest „za gruba”.
Dążenie do schudnięcia stoi w sprzeczności do realnych potrzeb organizmu, który dobrze funkcjonuje, utrzymując stabilną i odpowiednią masę ciała. Zwróć uwagę na stosowaną przez córkę dietę, szczególnie na wprowadzane w nią zmiany, na przykład nieustanne wybory mało kalorycznych produktów oraz unikanie tych, które zawierają sporo tłuszczu. Niepokojącym sygnałem mogą być często wyrażane krytyczne uwagi na temat swojego wyglądu, takie jak „jestem brzydka” czy „nie mogę na siebie patrzeć”.
Obniżenie poczucia wartości
Wraz z coraz większym negatywnym postrzeganiem swojego ciała możesz również zauważać u swojej córki obniżenie wewnętrznego poczucia własnej wartości. Może być to komunikowane werbalnie w stwierdzeniach „jestem głupia”, „do niczego się nie nadaję” czy „nic mi nie wychodzi”.
Warto zobaczyć to, jak córka radzi sobie z porażkami i trudnościami w szkole oraz innych miejscach rozwoju. Czy skutkują one brakiem wiary we własne siły i możliwości? Czy każde niepowodzenie zabiera córce motywację do dalszego działania? Często możemy zaobserwować nagłe lub stopniowe unikanie lub wycofywanie się z poszczególnych form aktywności. Początek choroby może zwiastować utrata zainteresowań i pasji, do tej pory obecnych w życiu twojego dziecka.
Kontakty z rówieśnikami
Ponadto bardzo istotne dla wczesnego rozpoznania anoreksji może być zauważenie coraz częstszego wycofywania się z kontaktów z rówieśnikami. Jeżeli twoja córka dotychczas była uznawana za duszę towarzystwa, a teraz unika wyjść z domu i na długie godziny zamyka się w swoim pokoju, to z pewnością jest to wystarczający powód do szukania wsparcia i pomocy w pojawiających się trudnościach w budowaniu relacji. Możesz też dostrzegać, że córka jest coraz mniej otwarta w relacjach rodzinnych, nie chce rozmawiać, jest obojętna i przygnębiona.
Podjęcie leczenia często budzi lęk zarówno u osoby potencjalnie chorej na zaburzenia odżywiania, jak również pozostałych członków rodziny. Rożne obawy często sprawiają, że nie chcemy widzieć niepokojących sygnałów i wolimy im zaprzeczyć. To prowadzi jednak do nasilenia objawów, coraz większego psychicznego cierpienia i późniejszych trudności w wyjściu z choroby. Warto zatem podjąć jak najszybsze kroki w kierunku leczenia.
Najlepiej zacząć od konsultacji rodzinnej z psychoterapeutą o odpowiednich kwalifikacjach i doświadczeniu w leczeniu zaburzeń odżywiania lub zapewnić córce indywidualne wsparcie psychoterapeutyczne. Wizyta u specjalisty może pomóc w rozwiązaniu wszelkich wątpliwości oraz zapobiec bezradności wobec narastających niepokojących zachowań twojego dziecka.
Czytaj także:
„Gdy miałam 4 lata, już patrzyłam, jaki mam gruby brzuch”. Jak wygrała z bulimią?
Czytaj także:
Wygrałam walkę z anoreksją. Jeszcze niedawno nienawidziłam i siebie, i jedzenia [wywiad]
Dziś świętujemy...