Znak krzyża na początku mszy: jesteśmy wówczas przytulani przez Boga

Jeżeli wykonamy ten znak z pietyzmem, obejmie on całe nasze ciało. Jesteśmy wówczas przytulani przez Boga. Krzyż Jezusa Chrystusa jest przytuleniem powracającego dziecka – pisze o. Wojciech Jędrzejewski OP.

Eucharystia jest sakramentem bliskości Boga. Cała jej struktura nam o tym mówi. Najpierw procesja, kiedy zbliżamy się do ołtarza, kiedy idziemy naprzeciw Bogu, który do nas przychodzi i spotykamy się razem.

Przychodzący do człowieka Bóg i człowiek, który do Niego się zbliża. Kapłan podchodzi do ołtarza i całuje go. Pocałunek to gest bliskości. Cała Eucharystia jest pocałunkiem Boga. Czułym, ojcowskim pocałunkiem.

Czytaj także:
Msza święta krok po kroku. Obrazowo i w skrócie tłumaczymy jej części

Potem znak krzyża. Jeżeli wykonamy ten znak z pietyzmem, obejmie on całe nasze ciało. Jesteśmy wówczas przytulani przez Boga. W przypowieści o synu marnotrawnym ojciec wybiega naprzeciw syna, rzuca mu się na szyję i przytula go. Krzyż Jezusa Chrystusa jest przytuleniem powracającego dziecka. Krzyż jest przytuleniem grzesznika. Jest wzięciem grzesznika do serca.

Gdy głosiłem rekolekcje w Widawie koło Łodzi, opowiedziano mi wstrząsającą i piękną zarazem historię o tamtejszym rabinie. Kiedy podczas okupacji wkroczyli tam Niemcy, wywlekli go z domu, wyrzucili na rynek zwoje Tory, kazali mu oblać naftą i spalić. Wówczas rabin wziął Torę w ramiona i przytulił do serca. A Niemiec polał go benzyną i spalił. Przytulenie to wyraz miłości. I tak właśnie do swego serca przytula nas Bóg.

Na początku Eucharystii jesteśmy w tym przytulaniu zanurzani. Kapłan mówi: „Pan z wami”. Pan jest dla was, Pan jest dla ciebie, Pan jest z tobą. On ci to wyznaje: „Jestem z tobą, jestem tu dla ciebie, z miłości, bo cię kocham”.

Potem, kiedy wyznajemy swoje grzechy, Bóg jest blisko w swoim przebaczeniu. On nie mówi: „Zejdź mi z oczu”. On oczyszcza. Bóg jest Bogiem bliskim wobec oddalonego grzesznika. On pragnie zbliżyć się i pociągnąć do swojego miłosierdzia.

Potem następuje liturgia Słowa. Misterium Słowa, które jest adresowane do ciebie osobiście. Wyszeptane prosto do twojego serca. Skierowane do twojego konkretnego momentu w jedynej, niepowtarzalnej historii twojego życia.

Bóg do ciebie mówi, nigdy się tym nie znudzi. Nigdy nie przestanie szeptać ci najczulszych słów swojej miłości do ciebie. Nigdy nie przestanie ci swojej nieskończonej miłości wyznawać, objawiać ci, jaki bezcenny dla Niego jesteś. Uświadom to sobie: jesteś bezcennym skarbem Boga.

Wreszcie najważniejszy moment Eucharystii – Komunia święta. Nieskończona wzajemna bliskość. Bliskość Boga i człowieka. Chwila, w której Bóg oddaje nam swoje ciało z miłości. Chwila, w której możemy Go spotkać. Moment, kiedy On nas ogarnia swoim Boskim życiem.

Bliskość Boga jest źródłem inspiracji dla nas. On potrafi spowodować, byśmy pragnęli bliskości – nie tylko z Nim, ale także z drugim człowiekiem. Bóg, który zbliża się do nas nieustannie, jednocześnie uzdalnia nasze serca, abyśmy z jakichkolwiek obcości, w których przebywamy, które mogą pojawić się w naszych relacjach, zapragnęli powracać. Jak syn marnotrawny z dalekich krain.

Fragment książki o. Wojciecha Jędrzejewskiego OP pt. „Boska intymność”, wydawnictwo Fides.

Czytaj także:
Msza i jej tajemnice: co tu się naprawdę wydarza? [obrzędy wstępne]

Czytaj także:
Przeistoczenie. Kiedy chleb przestaje być chlebem? I co się dzieje na ołtarzu?