Procesja
Msza święta w rycie rzymskim Kościoła katolickiego zazwyczaj rozpoczyna się od procesji, która od wejścia do kościoła lub z zakrystii przechodzi do ołtarza. Procesja jest oczywiście podyktowana względami praktycznymi, lecz jest w niej zawarty także głęboki aspekt duchowy.
W pierwszych wiekach po uznaniu chrześcijaństwa w Rzymie papież często zbierał się z grupką wiernych w różnych punktach miasta, by następnie przejść do różnych kościołów „stacyjnych”. Encyklopedia Katolicka podaje taki oto krótki opis wczesnych procesji:
Papież, duchowieństwo i wierni zbierali się w wyznaczonym kościele, gdzie duchowni zakładali szaty liturgiczne i rozpoczynały się obrzędy… W trakcie procesyjnego przejścia do kościoła stacyjnego, w którym miała być odprawiana msza święta, śpiewano “Kyrie Eleison” i litanie; niekiedy samą procesję nazywano litanią.
Często procesje takie nazywano procesjami pokutnymi, jako że miały one na celu przygotowanie duchowe osób udających się na Eucharystię. Fizyczne przemieszczanie się z jednego miejsca do drugiego dawało wiernym szansę na ucieczkę od świata zewnętrznego i wkroczenie w uroczystą i wzruszającą rzeczywistość.
Pielgrzymka
Na przestrzeni wieków samo przejście na Eucharystię uległo skróceniu, jednak mszę św. zawsze poprzedzała procesja, choćby tylko w obrębie budynku kościoła. Obecnie zachowała ona wiele z cech pierwszych procesji i ma ponadto wymiar symboliczny, jako że przypomina wiernym o ich przechodzeniu, a więc pielgrzymce do nieba.
Katechizm Kościoła katolickiego duchowe znaczenie pielgrzymek wyjaśnia następująco:
Pielgrzymki przypominają naszą wędrówkę na ziemi ku niebu. Tradycyjnie już są one czasem intensywnej odnowy modlitw (KKK 2691).
Kościelne tabernakulum, w którym ukryty jest Jezus w Eucharystii, jest naturalnym miejscem symbolizującym niebo.
Często tabernakulum znajduje się na podwyższeniu, do którego prowadzi kilka stopni. To także ma swój wymiar symboliczny – wznosi nasze oczy (i serca) do Boga, i zarazem przypominanam wchodzenie Jezusa na Kalwarię. Tym razem kapłan przyjmuje na siebie tę rolę i wchodzi na „mistyczną” Kalwarię, składając ofiarę mszy świętej i uczestnicząc w ofierze, którą Jezus złożył za nas na krzyżu.
Następnym razem biorąc udział we mszy świętej, spróbujcie wyobrazić sobie, że odbywacie procesję na wejście do kościoła i wykorzystajcie ją jako okazję do przygotowania waszego serca na to, co ma się wydarzyć. Spróbujcie przenieść się z przyziemnej rzeczywistości na mistyczną ucztę Baranka, gdzie mamy nadzieję w pełni zjednoczyć się z Bogiem na całą wieczność.
Czytaj także:
Msza i jej tajemnice: co tu się naprawdę wydarza? [obrzędy wstępne]
Czytaj także:
Kiedy msza lub spowiedź mogą być nieważne albo niegodziwe?
Dziś świętujemy...