Temat choroby wywołanej koronawirusem SARS-CoV-2 (COVID-19) stał się najważniejszy w ostatnich dniach. Przy okazji popularyzacji wiedzy o technikach prewencji i sposobie reagowania w sytuacjach podejrzenia zakażeniem koronawirusem wyjaśnijmy kilka podstawowych pojęć prawnych. Pochodzą one z ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, która niedawno została zmieniona na potrzeby obecnej, nadzwyczajnej sytuacji.
1Kwarantanna
Zgodnie z ustawą jest to odosobnienie osoby zdrowej, która była narażona na zakażenie. Odosobnienie następuje w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób szczególnie niebezpiecznych i wysoce zakaźnych, takich jak właśnie choroba wywołana koronawirusem SARS-CoV-2.
Kwarantanna, aby była skuteczna, musi polegać na pozostaniu w miejscu zamieszkania przez okres 14 dni liczonych od dnia ostatniej styczności z osobą chorą. W tym czasie nie wolno wychodzić z domu (nawet okazjonalnie), przyjmować gości. To sprawa odpowiedzialności za siebie i innych. Obowiązek ten może być nałożony kilkukrotnie: aż do czasu stwierdzenia braku zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzkiego.
2Nadzór epidemiologiczny
Jest to „słabsza” forma kwarantanny, w formie realizowanej indywidualnie polegająca na obserwacji osoby podejrzanej o zakażenie. To podejrzenie może wynikać z faktu – jak wyjaśnia się na stronach rządowych – przebywania osoby zdrowej w tym samym budynku, w którym była obecna osoba chora. Pomimo braku bezpośredniego kontaktu i narażenia na zakażenie, profilaktycznie i na wszelki wypadek zobowiązuje się osobę w nadzorze do kontrolowania swojego stanu zdrowia.
Nadzór epidemiologiczny powinien polegać na ograniczeniu do minimum wyjść i spotkań; rekomenduje się pracę jedynie zdalną. Trzeba pamiętać, że brak widocznych objawów choroby nie oznacza, że nie jest się nosicielem. Fakt objęcia kwarantanną lub nadzorem jest przecież podyktowany ryzykiem (różnego stopnia) kontaktu z osobami chorymi.
3Izolacja
Jest to z kolei jednoznaczne odosobnienie osoby lub grupy osób chorych w celu uniemożliwienia rozprzestrzenianiu się choroby zakaźnej.
Kto kieruje na kwarantannę lub do nadzoru epidemiologicznego?
Co do zasady – organ inspekcji sanitarnej (państwowy powiatowy inspektor sanitarny lub państwowy graniczny inspektor sanitarny) w drodze decyzji o natychmiastowej wykonalności. Nawet zatem brak zgody np. na kwarantannę nie zwalnia z obowiązku podporządkowania się. W sytuacjach nagłych o objęciu kwarantanną, izolacją lub przeprowadzeniu badań lekarskich może również zdecydować lekarz przyjmujący do szpitala.
Trzeba również dodać, że każdy przebywający na terytorium Polski (niezależnie od wieku, obywatelstwa, czasowego czy stałego pobytu) ma obowiązek poddania się kwarantannie, nadzorowi epidemiologicznemu lub izolacji. Nie ma tu żadnych wyjątków. To, co łączy kwarantannę i nadzór epidemiologiczny, to obowiązek monitorowania swojego stanu zdrowia, informowania właściwego inspektora sanitarnego o wszystkich istotnych okolicznościach, również pogorszenia się stanu zdrowia. W takim wypadku należy również zgłosić się bezpośrednio do oddziału zakaźnego lub oddziału obserwacyjno-zakaźnego szpitala.
Czytaj także:
Są na pierwszej linii frontu walki z koronawirusem! Tak ludzie wspierają lekarzy
Czytaj także:
Nie panikuj. Fakty i mity o koronawirusie z Wuhan [WIDEO]
Dziś świętujemy...