Inteligentna, pełna radości, wrażliwa – jaką dziewczyną była Hildegarda z Bingen?

Jej życie było przepełnione dobrocią i radością, była nieustraszona, zawsze służyła pomocą i radą.

Niezwykłą osobowością z czasów średniowiecznych była Hildegarda z Bingen, znana święta. Mimo że żyła tak wiele lat temu, miała obszerną wiedzę na przeróżne tematy, dotyczące przede wszystkim zdrowia fizycznego i duchowego.

Warto powrócić do przeszłości i zapoznać się z zapiskami tej skromnej, natchnionej przez samego Boga mniszki. Stosując się do jej zasad, można skutecznie polepszyć swoje zdrowie, uporać się z wieloma dolegliwościami, wzmocnić organizm na wielu płaszczyznach. Obecnie nie brakuje ośrodków, które przekazują medyczną wiedzę Hildegardy, podobnie jak książek skupiających się na jej zaleceniach.

Poznaj św. Hildegardę z Bingen

Hildegarda urodziła się w 1098 roku w miejscowości Bermersheim, a jej los został już z góry przesądzony w chwili narodzin. Jako że była ona dziesiątym dzieckiem, zgodnie z tradycją koniecznością stało się oddanie jej Bogu, czyli umieszczenie w klasztorze. Trafiła pod opiekę opatki Jutty, która miała ogromny wpływ na rozwój Hildegardy. Warto zaznaczyć, że mała Hildegarda nie mogła pochwalić się dobrym zdrowiem, była słabym i chorowitym dzieckiem.

Odznaczała się jednak dużą inteligencją i nadzwyczajną wrażliwością na swój wiek. Jej otoczenie nie zdawało sobie sprawy z faktu, że po skończeniu trzech lat zaczęła mieć wizje. Jej umysł od razu podpowiedział jej jednak, aby nie afiszować się ze swoimi nietypowymi zdolnościami, bo mogłoby jej to zaszkodzić. O swoim darze opowiedziała tylko opatce i spowiednikowi, który był jej przewodnikiem duchowym i przyjacielem.

Hildegarda już jako młoda osoba umiała czytać i pisać, znała psalmy i teksty Pisma Świętego. Za sprawą swojej opatki poznała też łacinę, starożytne dzieła łacińskie, pisma Ojców Kościoła. W roku 1136 Jutta zmarła, a 38-letnia Hildegarda przejęła jej pozycję, stając się przełożoną żeńskiego zgromadzenia. Nie trzeba było długo czekać, aby w roku 1141 miało miejsce objawienie się Boga, który zachęcił Hildegardę do zapisywania wszystkiego, co usłyszy i zobaczy.

Początkowo mniszka była wystraszona tym, że nie będzie w stanie podołać takiemu wzywaniu, ale przekonał ją do tego wierny przyjaciel Bernard. Od 1147 roku Hildegarda była już pewna swojego powołania, a niecały rok później jej wizja została potwierdzona przez ówczesnego papieża i synod, kiedy miało nawet miejsce publiczne odczytanie jej dzieła. Wraz z popełnianiem przez mniszkę kolejnych dzieł, do prowadzonego przez nią klasztoru zaczęło przybywać coraz więcej dziewcząt.

Hildegarda – pełna dobra i radości

Hildegarda założyła pierwszy żeński klasztor benedyktyński, potem następny. Rozwijała swoje zdolności poetyckie i muzyczne, przez co powstały kolejne cenne dzieła. Zajmowała się również medycyną, pomagała ludziom powracać do zdrowia i wzmacniać ich organizmy. Korespondowała z ówczesnymi możnowładcami, biskupami, teologami, papieżami – a oni chętnie zasięgali u niej porad w sprawach duchowych i nie tylko. W wieku 62 lat rozpoczęła swoją misję, odbywając cztery podróże kaznodziejskie.

Jej życie było przepełnione dobrocią i radością, była nieustraszona, zawsze służyła pomocą i radą. Zmarła 17 września 1179, czemu towarzyszył znak świetlny na niebie w postaci dwóch promiennych tęcz, krzyżujących się ze sobą i tworzących okręg z krzyżem w jego centrum. Proces kanonizacyjny rozpoczął się już 27 stycznia 1227, ale mniszka została oficjalnie ogłoszona świętą dopiero w roku 2012, uzyskała tytuł Doktora Kościoła katolickiego.

Tekst powstał we współpracy z Centrum św. Hildegardy w Józefowie.

Czytaj także:

Św. Hildegarda: Dusza jest dla ciała jak sok dla drzewa

Czytaj także:

Zdrowie i choroba. Św. Hildegarda podpowiada, jak zachować równowagę