Twoje potomstwo utrwalę na wieki
i tron twój umocnię na wszystkie pokolenia.
[Psalm 89]
Ostatnia adwentowa liturgia
Ostatnia adwentowa liturgia w Wigilię rano proponuje nam wersy Psalmu 89. Za kilka godzin na niebie pojawi się Gwiazda. Prawie wszystko już przygotowane do wieczerzy.
Robimy jeszcze drobne zakupy, w ferworze zapomnieliśmy o jemiole i sianku. Trzeba jeszcze wysłać SMS-y, maile i wiadomości z życzeniami…
Czytaj także:
Psalm 25: pozornie prosty, a kiedy się zbliżysz, przez ręce przelewa się bogactwo
Bóg zawsze spełnia swoje obietnice
W wigilijny poranek wspomnijmy przez chwilę pokolenia patriarchów, proroków, władców Izraela i zwykłych ludzi. Wszyscy, jak głosi kolęda, cztery tysiące lat „wyglądali na Zbawcę z dawna żądanego”.
Ich oczekiwanie zostało wynagrodzone. Co Bóg zapowiedział – to uczynił i wypełnił. Posłał swojego Syna w postaci człowieka, aby utrwalić na wieki pokolenia wszystkich, którzy w Niego uwierzą.
I umocnił Jego tron. Nie siłą i strachem, nie podstępem i tanimi obietnicami, ale subtelną delikatnością Noworodka. Słabego, kruchego, wymagającego ciepła, wsparcia i opieki, w którym Mesjasza rozpoznali pasterze, a nawet ich zwierzęta, a nie wielcy tego świata.
Bóg zawsze spełnia swoje obietnice. Nabierzmy odwagi i radości!
Czytaj także:
„Nie zdążę, nie wyrobię się”… Boże, daj mi siłę! Boże, daj mi cierpliwość!
Czytaj także:
Nie zbawi mnie słowo influencera, ale tchnienie Twoich ust da mi życie. Czego jednak szukam?
Dziś świętujemy...