Stan naszych miłości staje się ostateczną próbą naszego życia.
– Krewny umarł i nagle uświadamiam sobie pustkę, jaką zostawił w moim życiu. Przyznaję ze smutkiem, że z powodu nieporozumień i uprzedzeń w ostatnich latach nie mieliśmy dobrego kontaktu, chociaż był to ktoś, z kim mogłem rozmawiać z największym zaufaniem.
Ten komentarz prowadzi mnie do refleksji: stan naszych miłości staje się ostateczną próbą naszego życia. Ponieważ kiedy związek się rozpada, test jest niezadowalający.
Na tej podstawie mogłem zweryfikować, jak pogorszenie relacji można mierzyć za pomocą niezliczonych nieporozumień, które powodują, że nasze serce twardnieje.
W jaki sposób serce staje się zatwardziałe?
Oto niektóre z tych negatywnych postaw, które niszczą relacje:
- Zazdrość o sukcesy innych.
- Nietolerancja dla zachowań i zwyczajów społeczno-ekonomicznych.
- Trzymanie urazy.
- Myślenie, że związek uczuciowy nie jest konieczny, ponieważ mam inne zainteresowania i inne relacje.
- Robienie czegoś tylko dla wygody.
- Uprzedzenia i kompleksy, które musimy przezwyciężyć, ponieważ nie możemy zapominać, że nasza prawdziwa tożsamość jest silnie i trwale oparta na dobrej kondycji, harmonii wszystkich naszych miłości i uczciwej walce o jej osiągnięcie.
Uratuj związek
Na szczęście zawsze możemy uratować porzucony, zepsuty lub poważnie uszkodzony związek telefonem lub prostą wiadomością, aby ktoś zobaczył, że o nim pamiętamy, ponieważ relacje kończą się nie tylko śmiercią.
A kiedy to zrobimy, nawet po śmierci, obecność rodziny i przyjaciół pozostanie w tle naszej tożsamości, testując nasze zdolności i potrzebę kochania i bycia kochanym. Postanowiliśmy pozwolić, by dotknęła nas miłość, płynąca z pamięci, odnawiająca nasze relacje.
W innych przypadkach pełne przywrócenie tej relacji może nie być możliwe, ale przynajmniej drzwi nie będą już trwale zamknięte; raczej zostawimy je bez zamka.
Pokora jest kluczem
W budowaniu relacji jedna z najgłębszych cech osobowości jest zaangażowana w wysiłek naszego dojrzewania: pokora.
Cnota, która decyduje o jakości relacji z samym sobą i z innymi, w walce o przezwyciężenie zła pychy i jej skutków, o wybaczenie, zrozumienie lub prośbę o przebaczenie, umożliwiającą odzyskanie wspólnej historii i wspólnej tożsamości.
Chodzi o cnotę najbardziej osobistą, ponieważ pozwala nam odkryć siebie w naszej najbardziej intymnej rzeczywistości, zaakceptować siebie takimi, jakimi jesteśmy i poprawić siebie, nie chcąc nigdy przestać być synem, bratem, ojcem lub matką, mężem, dziadkiem, wnukiem, przyjacielem.
Ci, którzy nie żyją w ten sposób, mają zwykle wiele niedociągnięć, które prowadzą do poważnych dysfunkcji osobowości, ponieważ zostaliśmy stworzeni przez miłość, jako zasadniczą dynamikę naszego życia. Dlatego przed drzwiami, które nie chcą się otworzyć, nie poddając się, nadal istnieje możliwość modlitwy, spokojnie czekając i pamiętając o tej osobie.
Według Pedro Juana Vilaldricha dojrzewanie poprzez życie przeżywane z innymi przekształca naszą potrzebę miłości, nasze braki i ograniczenia, w zdolność kochania.
Czytaj także:
Czy pokora to cnota, która każe nam pozostawać w cieniu?
Czytaj także:
Ludzki łańcuch. Zobaczcie wzruszającą akcję „przypadkowych” przechodniów
Dziś świętujemy...