Jakiś czas temu słyszałam wypowiedź nauczycielki na temat uczennicy: „Taka skromna dziewczynka. Zawsze się uśmiecha i grzecznie odpowiada. Chciałabym więcej takich uczniów, praca byłaby spokojniejsza”.
Te słowa automatycznie cofnęły mnie do moich szkolnych lat. Poczułam się właśnie jak ta dziewczynka. Chyba zachowywałam się podobnie. Wynikało to trochę z wychowania, poniekąd z temperamentu i szacunku. Szczerze mówiąc, choć nie potrafiłam inaczej, czasami zazdrościłam odwagi tym „mniej grzecznym”.
Dzisiaj moja definicja skromności jest zupełnie inna i ma niewiele wspólnego z wycofaniem, brakiem pewności siebie i potulnością wobec ludzi i świata. Ani z zapięciem koszuli do ostatniego guzika czy noszeniem spódnicy za kolano. Wiem już, że skromność kobiety jest czymś dużo większym, wypływającym z głębi serca.
Skromność to pokora
Trudno mówić o skromności bez pokory. A o pokorze bez miłości. I jedna, i druga, i trzecia współistnieją zależnie od siebie. Kobieta skromna kocha pokornie.
Często uciekamy od pokory, jak od czegoś wstydliwego, umniejszającego, a przecież to miłość jest pokorą. Człowiek, który kocha, myśli o drugim, nie o sobie. Potrafi umniejszyć się, cierpieć za kogoś, czuwać przy nim godzinami, nie zważając na siebie. Pokora nie jest słabością, ale wielką potęgą człowieka, dlatego, że miłość jest potęgą. (Elementarz księdza Twardowskiego, Kraków 2015)
Ta pokorna miłość wypełnia się szczególnie w roli kobiety w małżeństwie i macierzyństwie. Setki nieprzespanych nocy i łez zmęczenia, których nikt nie widział, bo ona kolejnego dnia znowu wstawała z uśmiechem, odpowiadając na uśmiech dziecka. Dziesiątki przemilczanych wobec męża słów, bo mogłyby zaboleć zbyt mocno. Mimo trudności, serce skromnej kobiety wypełnia cichość, cierpliwość, przebaczenie i… miłość.
Skromność to piękno
W Księdze Przysłów czytamy, że dzielna niewiasta:
sporządza sobie przykrycie, jej suknia z bisioru i purpury (Prz 31,22).
Ona wcale nie ubiera się w najlichsze, właśnie rozumiane w tym kontekście jako „skromne” ubrania. Ma suknię z najcudowniejszego materiału w kolorze przysługującym najwyższym dostojnikom. Tak, jej wewnętrzne piękno doskonale przekłada się na powierzchowność.
Kobieta skromna nie ma kompleksów. Jeśli jej serce wypełnia miłość Boża, ona jest świadoma swojego piękna i własnej godności, ale także wad. Jest sobą. Potrafi przyjąć komplementy i nie zaprzecza, że jest w czymś dobra albo coś jej się udało. Nie ma w tym próżności, ale wdzięczność wobec Boga i ludzi. W swojej skromności zachwyca pięknem. Tym ukrytym, i tym widzialnym. Nie ubiera się skromnie, lecz ubiera się w skromność!
Skromność to mądrość
Kobieta skromna:
otwiera usta z mądrością (Prz 31,26).
Z mądrością. Nie z grzecznością, sztuczną uprzejmością i „tak”, choć myśli inaczej. Słowa wypływające z serca skromnej kobiety są przemyślane. Ono potrafi wiele przyjąć, znieść, wysłuchać, a potem przetworzyć i oddać w zupełnie innej formie.
Skromna kobieta nie stoi w kącie, bojąc się odezwać. Nawet jeśli tam stoi, to tylko dlatego, że czeka na właściwy moment, aby powiedzieć coś, co wniesie zupełnie nowe światło. Z jej oczu i serca bije ciepły, jasny blask. Kobiety skromnej chce się słuchać. Ma dobre i mądre słowo dla każdego.
Czytaj także:
„Małe kobietki” – wielka siła. Film o potędze kobiecości, ale i rodziny
Czytaj także:
Nasza siła jest we wrażliwości. Kobiecość oczami naszych Czytelniczek
Dziś świętujemy...