„Wciąż miałaś w sobie radość życia. I ciągle pracowałaś”. Inspiracje od św. Joanny

28 kwietnia wspominamy św. Joannę Berettę Mollę (1922-1962), włoską lekarkę. Świętą ludzką tak bardzo, że jej mąż Piotr Molla przyznał z niedowierzaniem:

Nie jestem przekonany, żebym żył ze świętą. 

Poznali się w grudniu 1954 r. W kwietniu 1955 r. byli już zaręczeni. Z ich okresu narzeczeńskiego pozostały przepiękne listy, z których przebija głęboka miłość, wzajemny szacunek, serdeczna przyjaźń i pragnienie życia blisko Boga.

Pobrali się 24 września 1955 r. Ich małżeństwo trwało niecałe 7 lat.

Mieli 4 dzieci. Na początku ostatniej ciąży Joanna dowiedziała się, że w jej macicy rozwinął się włókniak. Mimo zaleceń lekarskich odmówiła dokonania aborcji. Zmarła tydzień po porodzie, 28 kwietnia 1962 r.

Aby zrozumieć jej decyzję, trzeba pamiętać o jej głębokim przeświadczeniu – jako matki i jako lekarza – że dziecko, które w sobie nosiła było istotą, która miała takie same prawa, jak pozostałe dzieci, chociaż od jego poczęcia upłynęły zaledwie dwa miesiące.

Piotr Molla

Joanna chodziła po górach, jeździła na nartach, odwiedzała teatr i filharmonię. Lubiła dobrze wyglądać. Przed czwartym porodem poprosiła męża, który wyjeżdżał służbowo do Paryża: „Przywieź mi magazyny mody. Jak urodzę Gianninę, chcę dobrze wyglądać”.

Była lekarką na 100 procent, mamą na 100 procent, żoną na 100 procent. Człowiekiem na 100 procent. Piotr Molla wspominał:

Twoim bezgranicznym marzeniem, jako żony, było mieć dzieci. Dużo dzieci. Wspaniałych i dobrych.

(…) Za każdym razem, gdy oczekiwałaś dziecka, ileż było w Tobie modlitwy, ufności w Bożą Opatrzność, a także ile męstwa w cierpieniach! Przy każdym porodzie cóż za hymn dziękczynienia wznosiłaś ku Bogu!

Chciałaś, aby zaraz po chrzcie, jak tylko skończą się ceremonie, każde z dzieci było ofiarowane i powierzone szczególnej opiece Matki Bożej Dobrej Rady.

(…) Cieszyliśmy się w pełni radością z naszych dzieci, żyliśmy dla nich i byliśmy z nich tacy dumni.

A Ty wciąż miałaś w sobie radość z życia, cieszyłaś się i zachwycałaś pięknem stworzenia, górami i śniegiem na ich szczytach, koncertami muzyki symfonicznej i teatrem – jak w czasach Twojej młodości, jak w czasach naszych zaręczyn.

W domu ciągle pracowałaś: Nie pamiętam byś kiedykolwiek się położyła, a nawet abyś odpoczywała w ciągu dnia. Chyba że byłaś w niedyspozycji.

(…) Twoje postanowienia i czyny były zawsze w pełnej zgodzie z Twoją wiarą. Były zgodne z duchem, jaki Cię ożywiał i z zaangażowaniem apostolskim z czasów Twojej młodości. Pełne zaufania Bożej Opatrzności i ducha ogromnej pokory.

W każdej sytuacji odwoływałaś się zawsze i powierzałaś się woli Bożej.

Każdego dnia, pamiętam, miałaś zarezerwowany czas na modlitwę i rozmyślanie, na Twoją rozmowę z Bogiem i na Twoje dziękczynienie za niewypowiedziany dar naszych cudownych dzieci. I byłaś taka szczęśliwa.

(…) Wiele razy prosiłaś, bym wybaczył Ci, że sprawiasz mi zmartwienia.

Miała w sobie tyle zwyczajności! Trudno się dziwić, że Kościół inspiruje się jej świętością.

Zajrzycie do kilku z jej myśli:

Galeria zdjęć

Czytaj także:Święta niedoskonałość, czyli o przyjaźni z pewną Joanną

Czytaj także:Święta Joasia – nieformalna patronka singielek po trzydziestce

Czytaj także:Jaką mamą była św. Joanna Beretta Molla?