Frederick William Faber (1814-1863) to anglikański teolog, który przeszedł na katolicyzm. Był księdzem i poetą. To podwójne powołanie sprawiło, że stał się autorem wspaniałych hymnów i duchowych refleksji.
Jako kaznodzieja założył w archidiecezji Birmingham wspólnotę religijną nazywaną „Saint-Wilfrids”, która później połączyła się z kongregacją Oratorium, kierowaną przez świętego Jana Henryka Newmana. Kiedy Newman postanowił założyć drugie Oratorium w Londynie, ojciec Faber został jego przełożonym i pełnił tę funkcję aż do śmierci. O. Faber dużą część życia poświęcił spisywaniu żywotów świętych oratorianów, ale pozostawił także piękny tekst o wzorcowej miłości Józefa do Jezusa.
Józef wielbił Jezusa
Józef wielbił Jezusa jak nikt inny. Z głębi jego spokojnej duszy wypływał ocean miłości najczulszej, najpokorniejszej. Miłości, którą niepokoiła myśl o jej podobieństwie do miłości Ojca i która jednak ośmieliła się być do niej podobna. Tak samo jak miłość Maryi przypominała połączoną miłość Ojca i Ducha Świętego, gdyż Maryja była równocześnie matką i oblubienicą.
Nie było anioła, który mógłby kochać Jezusa tak jak Józef go kochał, tak jak Józef musiał go kochać. Z wyjątkiem miłości Maryi nie było miłości ziemskiej, która bardziej przypominałaby miłość wieczną niż miłość Józefa do Dzieciątka. A to ze względu na jej podobieństwo do wiecznej miłości Ojca.
Ks. Frederick William Faber
Dziś świętujemy...