Jeśli dziecko nauczy się, co jest dobre, samo może stać się nauczycielem dla innych.
Wielki Post to również czas jałmużny. W tym szczególnym okresie prosimy cię o wsparcie, które umożliwi nam dalszą ewangelizację i wlewanie nadziei w serca czytelników.
Irański pisarz i reżyser Mohammad Reza Kheradmandan tworzy ekspresyjne filmy krótkometrażowe. Publikowaliśmy już na naszych łamach ten o pięknie macierzyństwa i o mądrości płynącej z miłości małżeńskiej. Inne z jego dzieł, zatytułowane Dziecko i mężczyzna, również zawiera ważne przesłanie – w niespełna 2 minutach.
Film – który cztery lata temu był oficjalnym wyborem Festiwalu Filmowego Cinequest i zdobył nagrodę dla najlepszego filmu na Festiwalu Sztuki i Natury – przedstawia małego chłopca, który zauważa bezmyślne zachowanie dorosłego mężczyzny siedzącego naprzeciwko niego w parku. Pod koniec filmu wzrusza nas nie tylko lekcja o zarządzaniu, ale także przykład, jaki dobry człowiek może dać swoim dzieciom.
Aleteia zadała Mohammadowi Rezie Kheradmandanowi kilka pytań dotyczących tego właśnie filmu:
Co zainspirowało cię do napisania i wyprodukowania tego filmu?
Jedną z moich najstarszych i najbardziej stałych trosk jest środowisko, czyli miejsce, w którym żyjemy. Można powiedzieć, że w dużym sensie jest to Ziemia, a w mniejszym – miasto, dzielnica, park. W Iranie jest takie stare przysłowie, które mówi, że nasze miasto jest naszym domem! Gdziekolwiek widzę brak szacunku dla środowiska, frustruję się i zajmuję się tym problemem. Projekt „Child and Man” został zainspirowany częściowo przez sytuację, w której byłem świadkiem, jak mężczyzna zjadał nasiona i beztrosko upuszczał łuski na ziemię.
Stąd wziął się pomysł na scenerię i bohaterów?
Po obejrzeniu takiej sceny zastanawiałem się, jak opowiedzieć krótką historię, a wraz z nią ludzki problem, który zrobi wrażenie na odbiorcy. Uważam, że poruszanie jakiegokolwiek problemu staje się trwałe i skuteczne, gdy pokazuje związek z człowiekiem; emocje odbiorców powinny być zaangażowane. Po długich badaniach doszedłem do wniosku, że powinienem użyć rodzicielskiego archetypu dziecka. Czyli postawić widzów w sytuacji dziecka sprzątacza lub zamiatacza parku.
Co chciałeś, aby widzowie wynieśli z tej czułej historii?
Wystarczyło, żeby widz zrozumiał, że ktoś taki jak mój ojciec musiał schylać się i zbierać śmieci, które rzucałem na ziemię. Gdyby twój ojciec był zamiataczem, czy nadal byłbyś zadowolony z tego, że rzucasz śmieci na ziemię?
Dziś świętujemy...
