Biblijne matki. Elżbieta – ta, która przyjęła i ból, i radość

Elżbieta pochodziła z rodu Aarona, a więc z linii ludu Bożego, podobnie jak jej mąż –kapłan Zachariasz. Byli małżeństwem wiernym Panu i Jego przykazaniom (por. Łk 1,6). Mimo tego, że Elżbieta była niepłodna, Bóg pobłogosławił ich nowym życiem w sędziwym wieku – zostali rodzicami Jana Chrzciciela.

Imię Elżbieta oznacza „Bóg moją przysięgą”. Spojrzenie na Elżbietę przez pryzmat tego znaczenia napawa przekonaniem, że ufność w Boże obietnice ma sens nawet wtedy, gdy zupełnie pogrzebiemy już nadzieję. Historia tej kobiety pokazuje nam to w sposób bardzo wyraźny i poruszający.

Anioł Gabriel przyszedł z radosną nowiną nie do Elżbiety, ale do Zachariasza. „Nie bój się Zachariaszu! Twoja prośba została wysłuchana” – rzekł do niego. Brzmi to trochę tak, jakby to była rzeczywiście tylko jego prośba. Chwała Panu za mężów, którzy nie ustają w modlitwie!

Czyżby więc Elżbieta przestała prosić o łaskę bycia matką? Nie można się jej dziwić – trudno po ludzku dopuścić myśl, że starość przyniesie coś tak nieoczekiwanego. Elżbieta na pewno długo czekała na dziecko. Z pewnością przepłakała niejedną noc. Prawdopodobnie doznawała społecznych szykan, bo bezpłodność była wówczas wielką ujmą. Cierpiała, ale chyba zgodziła się to przyjąć. Może nadzieja sprawiała jej jeszcze więcej bólu?

Sytuacja Elżbiety i Zachariasza mimowolnie odsyła nas do Księgi Rodzaju. Sara i Abraham również doczekali się potomstwa w starości. Pamiętasz, jak zareagowała Sara na wieść o tym niesamowitym darze? Śmiechem. A w jaki sposób robi to Elżbieta?

Potem żona jego, Elżbieta, poczęła i kryła się [z tym] przez pięć miesięcy, mówiąc: «Tak uczynił mi Pan, wówczas, kiedy wejrzał łaskawie, by zdjąć ze mnie hańbę wśród ludzi».
Łk 1,24-25

Co robimy, gdy dostaniemy przepiękny prezent? Zwykle chcemy go pokazać i pochwalić się innym. Elżbieta się schowała. Być może obawiała się ponownie nieoczekiwanej reakcji innych. Lubię jednak myśleć, że czekała na ten prezent od tak dawna, że chciała go zachować tylko dla siebie i Zachariasza. Chciała się nacieszyć każdą chwilą tego niezwykłego błogosławieństwa. Była całą sobą świadoma, że to działanie Boga. I przyjęła je z zupełną pokorą i cichością, tak, jak wcześniej swój ból. Przyjmuje od Niego wszystko.

Czytaj także:Gdy jest źle, warto korzystać z patentu Zachariasza. To działa [sobotnia Ewangelia przy kawie]

Po pół roku Elżbieta otrzymała kolejny dar ─ możliwość oczekiwania na narodziny swojego syna w towarzystwie Maryi. Scena ich spotkania z kopiącym w brzuchu Elżbiety Janem jest bardzo wzruszająca. Oto spotykają się dwie kobiety, które w podobnym czasie stają się matkami w przedziwnych okolicznościach. Czy ktoś mógł zrozumieć je lepiej niż one siebie wzajemnie w tej chwili?

Wyobrażam sobie, jak spędziły te trzy miesiące. Jak ich modlitwy przeplatały się z długimi rozmowami, gotowaniem obiadu, sprzątaniem izby i spacerami po górskich dolinach. Jaki to musiał być dla nich ważny i cudowny czas wdzięczności i zacieśniania ich przyjaźni.

Każda matka potrzebuje Elżbiety, do której uda się „z pośpiechem”. Która zrozumie coś, czego nie pojmie nikt inny. W momentach kryzysowych powie: „Jesteś wspaniałą mamą”. Która tak dobrze jak ona zna słodki i gorzki smak macierzyństwa. Rozmowa z nią, choćby przez telefon, będzie balsamem na strudzone matczyne serce.

Dobrze trzymać się blisko swojej Elżbiety. Dobrze czasem wyjść z nią w góry. Jeśli nie na trzy miesiące, to chociaż na trzy godziny, a czasem nawet trzy minuty. Wyjść, by odetchnąć świeżym, górskim powietrzem. I przypomnieć sobie, że to wszystko, co robimy, nawet jeśli bywa trudne, wciąż jest najcudowniejsze na świecie i jest spełnianiem Jego powołania.

Czytaj także:Biblijne matki. Tamar – ta, która wzięła sprawy we własne ręce

Czytaj także:Niegrzeczne dziewczynki w Biblii – czego możemy się od nich nauczyć?