Katecheza o „chlebie żywym”, którą wygłosił Pan Jezus w synagodze w Kafarnaum, jest zapowiedzią Eucharystii. Jej słowa stają się zrozumiałe dopiero wtedy, gdy uświadamiamy sobie, w jaki sposób ostatecznie się wypełnią. Nie dziwmy się słuchaczom Jezusa, którzy od początkowego zachwytu nad rozmnożeniem chleba i nakarmieniem tysięcy, przechodzą stopniowo do kontestacji i zgorszenia, słysząc szokująco brzmiące słowa o chlebie żywym z nieba i o Ciele Jezusa „wydanym za życie świata”, które mają jeść jako pokarm.
a
Jaka byłaby nasza reakcja na słowa Jezusa?
Wyobraźmy sobie, że nie mamy całej naszej tradycji eucharystycznej. Że nie znamy Wielkiego Czwartku, procesji Bożego Ciała, pierwszokomunijnych uroczystości, adoracji Najświętszego Sakramentu, przyjmowania Komunii Świętej… Jaka byłaby nasza reakcja na słowa Jezusa? A gdy jeszcze weźmiemy pod uwagę cały kontekst religijnej tradycji żydowskiej, zakazującej spożywania pokarmów zawierających krew (a przecież Jezus mówi również o piciu Jego Krwi!), to postawa słuchaczy nie zaskakuje.
Jakże inaczej brzmią słowa Pana Jezusa, kiedy już wiemy, w jaki sposób się wypełnią. Jego „Ciało wydane za życie świata” to przecież Ofiara Krzyża, która aż po kres naszych czasów uobecniana będzie we Mszy świętej. Ale nie jako liturgiczny spektakl przy niemym udziale widzów. Eucharystia nie jest „theatrum”, spektaklem odegranym przez przyodzianych w „stroje z epoki” aktorów. Jest braterską ucztą, którą przygotował nam zmartwychwstały Pan, byśmy karmili się Jego Ciałem – chlebem dającym życie – i jednoczyli się wokół Niego.
Ten łamany – jak w czasie paschalnej uczty – chleb, pod którego fizyczną postacią kryje się prawdziwa Obecność Pana, jest pokarmem tych, którzy wierzą. W nim otrzymują życie w obfitości. „Kto we Mnie wierzy, ma życie wieczne” – zapewnia Jezus.
„Czego dokonasz?”
W rozmowie Jezusa z tłumami powraca kilkakrotnie wątek manny – cudownego pokarmu, jaki dał Bóg swemu ludowi prowadzonemu przez Mojżesza do Ziemi Obiecanej. To na „cud manny” powołują się słuchacze Jezusa, żądając znaku, który potwierdziłby prawdziwość Jego słów (jakby zapomnieli już, czego przed chwilą byli świadkami!). „Czego dokonasz?” – pytają prowokacyjnie, wspominając „chleb z nieba” zapowiedziany przez Mojżesza na pustyni.
Ten motyw wykorzysta również Pan Jezus, mówiąc o sobie jako o „prawdziwym chlebie z nieba” dającym życie. „Wasi przodkowie jedli na pustyni mannę, ale pomarli. To jest natomiast chleb, który zstępuje z nieba, aby każdy, kto go spożyje, nie zaznał śmierci. (…) Ktokolwiek będzie spożywał ten chleb, będzie żył na wieki” – mówi Pan Jezus.
To dlatego w niedzielę, dzień Pana, Kościół – wspólnota wierzących w Niego – gromadzi się na sprawowanie Eucharystii. Tego chleba, o którym mówi Chrystus, nie znajdziemy poza Kościołem. Nie możemy dać go sobie sami. Nie możemy go nabyć. Tylko On może dać nam ten pokarm, dzieląc się z nami swoim życiem.
Dziś świętujemy...
