Tego marcowego poranka Suzanne Joséphine wydaje z siebie pierwszy krzyk. To głos, który jej rodzice, Jeanne i Jean Bodet, tak bardzo pragnęli usłyszeć. Narodziny córki 19 marca 2021 r., w dzień św. Józefa? „To łaska” – mówią zgodnie, a nie przypadek. To właśnie po powrocie z pielgrzymki do Cotignac we Francji dowiedzieli się, że Joanna jest w ciąży po raz piąty.
Z przyjaciółmi mieszkającymi niedaleko miejsca objawień św. Józefa, można by pomyśleć, że dyskretna postać cieśli była im znajoma. Nie! „Na początku naszego małżeństwa nie mieliśmy nabożeństwa do św. Józefa” – przyznają.
Para poznała się w czasie studiów. „Mieliśmy wspólnych przyjaciół i tak się poznaliśmy”. Zaręczeni w wieku 23 lat pobrali się w 2017 roku, w roku ich 25. urodzin. “Byliśmy otwarci na perspektywę powitania dziecka. Nie było pośpiechu, ale też nie było powodu, żeby czekać”.
Miesiąc po ślubie Jeanne jest w ciąży. „Oboje byliśmy zaskoczeni i bardzo szczęśliwi. „Pozostawała jednak odrobina niepokoju”. Jeanne właśnie skończyła studia, nie miała jeszcze pracy… „Kończy się pierwszy trymestr, para przekazuje wiadomość bliskim. Aż pewnego dnia: „Straciliśmy nasze dziecko w domu. Miałam późne poronienie”- mówi Jeanne.
Para podnosi się, pomimo bólu. “Byliśmy bardzo obecni dla naszych przyjaciół! Robiliśmy wiele rzeczy, nasz dom był zawsze otwarty… Ponieważ straciliśmy dziecko będąc młodym małżeństwem, nie musieliśmy się aż tak martwić. Choć to było bardzo bolesne”. Para przeżywa razem żałobę. On, były ministrant, a ona była harcerka, liczą na to, że ich bliscy przeżyją “[ich] pierwszą gehennę”.
Droga krzyżowa
Siedem miesięcy po poronieniu Jeanne ponownie zachodzi w ciążę. Regularnie chodzą na badania, aby upewnić się, że wszystko jest w porządku. „Zidentyfikowaliśmy podczas badań w szczególności problemy z tarczycą. Ale nie było to nic, co uniemożliwiałoby donoszenie ciąży”. Miesiąc później znowu tracą dziecko. „Było bardzo ciężko i z biegiem czasu mieszały się w nas gniew, niezrozumienie i zazdrość”.
Coraz trudniej jest im być szczęśliwymi. „Pamiętam rozmowę z jedną z moich sióstr, która właśnie urodziła dziecko. Urodził się na miesiąc przed datą, w której nasz syn powinien się urodzić”- mówi Jean Amer. Pojawiają się też pytania, które wyrywają im serca: „Dlaczego nie my?” Zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy z osobistego, emocjonalnego, medycznego punktu widzenia. Jednak nam się to nie udaje”.
Jeanne i Jean ponownie witają życie, ale ta ciąża też kończy się poronieniem. “Po każdym bólu modliliśmy się razem, ale nie mieliśmy tej intymności z Bogiem w modlitwie osobistej lub wspólnej. Jeśli nadal chodziliśmy na mszę, to była to kwestia tradycji”.
Oprócz zmęczenia fizycznego występuje zmęczenie emocjonalne i psychiczne. „Byłam na skraju wyczerpania” – powiedziała Jeanne, wspominając ten okres. Czułam się jak zombie. Ale czułam głęboko, że modlitwy innych nas wspierały. Jednak każde ogłoszenie ciąży zamieniało się w bolesny cios. „Dzieliliśmy tę samą głębię cierpienia, co przyjaciele, którzy byli samotni i którzy widzieli, jak ich bliscy biorą ślub” – mówią. “Powiedzieliśmy sobie, że nasza płodność nie musi być widoczna w dzieciach, w każdym razie, nie w naszych biologicznych dzieciach. I zaczęliśmy się zastanawiać, gdzie możemy odnaleźć nasze szczęście i równowagę”.
W maju 2020 r. Jeanne ponownie jest w ciąży. Ale tego rodzaju wiadomości stały się źródłem udręki. Kolejne poronienie. „Ostatnia wizyta u prowadzącego nas lekarza to uderzenie młotkiem. Powiedział do mnie – Słuchaj, porozmawiamy o wspomaganym rozrodzie i zapłodnieniu in vitro, pojedziesz do Hiszpanii. W przeciwnym razie to nie zadziała. Była bardzo dobrym lekarzem, ale nie tego chcieliśmy ”- przyznaje Jeanne.
Pielgrzymka otwierająca na łaskę
Para otoczyła się przyjaciółmi i jeden z nich, który musiał jechać do Cotignac, zaproponował im wspólną podróż. „Miał nabożeństwo do św. Józefa” — wspomina John. Powiedział: „Spędzisz weekend na południu i będziesz mógł zwierzyć się ze swojego cierpienia”. Ale łatwiej powiedzieć niż zrobić. Samochód Jeana ma problem, potem Jeanne ma problem z wyjazdem na wakacje, jakby „elementy się oderwały”. Grupa przyjaciół w końcu ruszyła w drogę. „Zamiast tego pojechaliśmy tam do Notre-Dame de Graces i sanktuarium Sainte-Baume. Chcieliśmy powierzyć tam wszystkie nasze dzieci, które zmarły przed urodzeniem”.
Przez dwa dni spacerują między Sainte-Baume, sanktuarium Notre-Dame de Graces i Saint Joseph du Bessillon. „Możemy zostawić tam list do św. Józefa. A ponieważ powiedziano nam, że musimy być bardzo konkretni w naszej prośbie, poprosiliśmy o zdrowe dziecko. Te kilka dni pielgrzymki pozostawi głęboki ślad w ich życiu.
„Podczas spaceru płakałam. Oddałam cały mój ciężar ”- mówi Jean.
Chodzenie ze św. Józefem
Wracają do domu. „Powiedzieliśmy sobie, że wrócimy do powierzania Bogu całego naszego cierpienia, naszych nieporozumień. Uformowaliśmy naszą powtarzającą się modlitwę. I każdego wieczoru najpierw był różaniec, kilka intencji… Wzywaliśmy naszych świętych patronów i wszystkich świętych, którzy przeszli przez naszą historię. Do tego małego rytuału dodają modlitwę, prosząc św. Józefa o dziecko .
Kilka tygodni później para dowiaduje się, że Jeanne jest w ciąży. Jeśli czuje się dobrze, pojawia się pytanie: „Jak długo to potrwa?”. Podczas rodzinnego posiłku brat Jeanne zauważa, że obficie krwawi. „Matka zabrała nas do najbliższego szpitala. Myślałam, że to kolejne poronienie”- przyznaje Jean. Ale na miejscu dowiadują się, że jest to spowodowane oderwaniem łożyska. Przyszła mama musi ograniczyć swoje ruchy.
Koniec lata mija i para wraca w okolice Paryża. Nadal odmawiają modlitwę do św. Józefa. „Zmieniliśmy wyrażenie „uproś nam łaskę dzielenia się darem życia, abyśmy mogli zobaczyć dziecko, które zostanie nam dane”, na czas teraźniejszy. A biorąc pod uwagę ich historię, są prowadzeni pod kątem ciąży wysokiego ryzyka. „Byliśmy bardzo zjednoczeni. Podtrzymywała nas wiara i zaufanie do Boga. Jean przyniósł mi komunię, ponieważ nie mogłam już chodzić do kościoła. Nigdy nie modliliśmy się tak dużo”.
Jeanne jest hospitalizowana z powodu ryzyka przedwczesnego porodu, od piątego miesiąca ciąży. I pomimo odległości para pozostaje w jedności modlitwy. Grudzień, Boże Narodzenie, rok dobiega końca. „Nie byliśmy panami na pokładzie, wiedzieliśmy, że to dziecko jest naprawdę darem od Boga” – wspominają.
Jeanne zostaje przeniesiona do innego szpitala położniczego, chudnie, ale dni mijają, a każdy kończący się miesiąc to zwycięstwo. To pozwala jej wrócić do domu. 13 marca nadchodzi termin porodu. Jednak akcja porodowa rozpoczęła się kilka dni później, 18-tego. Pierwsze znieczulenie zewnątrzoponowe nie działa, matka ma mdłości, pojawiają się kolejne komplikacje, ale córka wyściubia czubek nosa. „Spojrzałam na zegar i był 19 marca 2021”, wspomina młoda mama. Suzanne Josephine właśnie się urodziła.
Czas wykonać telefony, aby podzielić się szczęśliwą wiadomością. „To dzięki mojej siostrze i matce zdaliśmy sobie sprawę, że 19 czerwca, dziewięć miesięcy przed urodzeniem Suzanne, złożyliśmy nasz list w Cotignac. Młodzi rodzice wracają do domu pełni wdzięczności. „Powiedzieliśmy sobie, że koniecznie musimy tam wrócić, aby podziękować. Podziękować św. Józefowi i dać świadectwo wszystkim przybywającym tam pielgrzymom o tym cudzie”.
Rozpoczęcie roku św. Józefa widzieli jako kolejne mrugnięcie okiem ojca Jezusa, którego nabożeństwo pragną teraz szerzyć. „Mieliśmy łaskę nie wątpić w św. Józefa. Ale bardzo dobrze rozumiem ludzi, którzy mogą wątpić. Ludzie, którzy czekają 2, 3, 5, 10 lat, a nawet 15. Czasami czekają całe życie na odpowiedź, i nie otrzymują jej w taki sposób, w jaki oczekiwali ”- wyjaśnia Jean. Mimo wszystko „żadna modlitwa nie jest daremna” – dodaje Jeanne. “Może to ktoś inny na świecie otrzymał dodatkowe łaski? Tak zawsze sobie powtarzam”.
Bóg odpowiedział na ich modlitwy tak, jak chcieli, teraz chcą dać o Nim świadectwo. „Otrzymaliśmy prawdziwy dar i misję: uczynić ten cud owocnym. Nie jesteśmy jego właścicielami. To nasza historia, ale przede wszystkim jest to historia Boga, Jego działania w naszym życiu. Ale to zdarza się każdemu, tylko przy różnych okazjach” – mówią.
Dziś świętujemy...