„SARS-CoV-2 ma na swojej powierzchni specyficzne białko, zwane białkiem S, lub białkiem kolca. Wiemy teraz, że białko S wchodzi do krwiobiegu. Sądzimy, że białko S może być świetnym celem antygenowym; nigdy nie zakładaliśmy, że jest to toksyna. Tak więc szczepiąc ludzi, nieumyślnie zaszczepiamy ich toksyną”.
Czy białko S jest toksyną?
Toksyna to według encyklopedii „każda substancja trująca dla organizmu”. To dość pojemna definicja. Niekiedy „termin ten oznacza pierwiastki trujące samoistnie wytwarzane przez żywe organizmy (biotoksyny). Oprócz trucizn produkowanych przez mikroorganizmy, jak np. bakterie, bruzdnice i glony, istnieją toksyny pochodzące z grzybów (mikotoksyny), roślin wyższych (fitotoksyny) i zwierząt (zootoksyny)”.
W oparciu o tę definicję, białko S, które znajduje się na powierzchni SARS-CoV-2 to „białko, które pozwala wirusowi związać się z receptorem na powierzchni ludzkich komórek (ACE2) i zainfekować je”, przypomina Adelaida Sarukhan, immunolożka, pracownik naukowy w Instytucie Zdrowia Globalnego w Barcelonie. Białko w takich przypadkach może wymknąć się spod kontroli i może krążyć w krwiobiegu, dotrzeć do innych narządów i je zaatakować.
„W kontekście naturalnej infekcji wysunięto przypuszczenie, że rozpuszczalne fragmenty białka S, uwalniane przez zainfekowane komórki, mogą odgrywać rolę w potęgowaniu patogenezy choroby ze względu na przyleganie do receptorów ACE w płucach”, wyjaśnia ekspertka.
Inaczej jest w przypadku, gdy białko uzyskaliśmy w wyniku szczepienia: „Białko S wytwarzane w wyniku szczepienia za pomocą szczepionek opartych na mRNA lub wektorach wirusowych nie jest rozpuszczalne, ale pozostaje przyklejone do błony komórkowej”, zauważa Sarukhan. „Ponadto jego produkcja jest zlokalizowana niemal wyłącznie w obszarze wstrzyknięcia (ramię) i – jak wyjaśnia barcelońska instytucja badawcza – eksperymenty na myszach pokazują, że praktycznie nie wykrywa się krążącego wolnego białka. Tak więc szczepionki są zaprojektowane w taki sposób, że białko S, które jest wytwarzane po wstrzyknięciu do komórek naszego ciała, pozostaje przytwierdzone do błony komórkowej i nie może się wydostać, a tym samym nie może być elementem szkodliwym lub być uważane za toksynę”.
Wybór białka S do produkcji szczepionki nie był przypadkowy
Choć czasem w nauce mamy do czynienia z odkryciem przypadkowym, które prosi się o okrzyk „eureka!”, to wybór białka S spośród wielu innych w koronawirusie nie był dziełem przypadku. Przed wystąpieniem SARS-CoV-2, był SARS (2002) oraz MERS (2012), dwie choroby układu oddechowego również wywoływane przez rodzaj koronawirusa, co pozwoliło nam dowiedzieć się, jak przewidzieć i opracować skuteczniejsze strategie leczenia COVID-19: „Doświadczenie zdobyte w przypadku innych koronawirusów (SARS, MERS) wskazywało już wcześniej, że najbezpieczniejszym sposobem wytworzenia dobrej odporności przeciwko koronawirusowi jest zastosowanie białka S. Dzięki temu mogliśmy osiągnąć tak szybki postęp w pracach nad szczepionkami przeciwko SARS-CoV-2”, podsumowuje immunolożka.
Nie wyklucza to, że w przyszłości możemy doczekać się szczepionek, które będą zawierały „inne białka wirusowe, takie jak N (nukleokapsyd), aby wzmocnić lub zróżnicować odpowiedź immunologiczną”, podsumowuje badaczka.
O białku kolca i jego wpływie na organizm po szczepieniu krążą liczne fałszywe informacje, np. że może być przenoszone przez powietrze lub że jest przyczyną rzadkich przypadków zakrzepicy. Oba te twierdzenia są fałszywe.
Dziś świętujemy...