„Luter pokazuje Marię jako wzór i obraz wszystkich chrześcijan. Jest ona wizerunkiem i prototypem Kościoła jako tego, który nic nie ma sam z siebie, ale wszystko co posiada, przyjmuje jako Boży dar. Jest tylko i aż narzędziem w historii zbawienia” – mówi dr Dariusz Bruncz. Redaktor naczelny portalu ekumenizm.pl w rozmowie z KAI opowiada o roli Maryi w tradycji i teologii ewangelickiej.
Marcin Luter i Maryja
Dawid Gospodarek (KAI): Jak wyglądała maryjna pobożność Marcina Lutra? Czy czcił Maryję? Modlił się różańcem?
Dariusz Bruncz*: Luter był zakonnikiem wychowanym w duchu późnego średniowiecza. Jego pobożność maryjna tak naprawdę niczym nie odróżniała się od tej, która w tamtych czasach była szeroko rozpowszechniona. To zwykła pobożność katolicka późnego średniowiecza, która pozostała mu na długi czas. Co więcej, w Saksonii i Turyngii – regionie górniczym, w którym działał Luter, bardzo rozbudowany był również kult św. Anny, według tradycji matki Marii.
Z nią związana jest słynna scena podczas burzy…
Tak, pod Stotternheim podczas burzy Luter miał ze strachu, jak później wspominał, złożyć ślubowanie św. Annie, że wstąpi do klasztoru, jeśli go tylko ona zechce wybawić z tego nieszczęścia. Wbrew woli ojca, który chciał, aby Marcin został prawnikiem, przyszły reformator wstąpił do augustianów. Cała ta historia jest dość zjawiskowa, niemniej warto mieć do niej dystans. Widziałbym ją bardziej jako legendę dla spragnionych spektakularności słuchaczy, a Luter potrafił opowiadać jak mało kto.
Skąd więc się wziął dystans do Maryi?
Pobożność Lutra była zdecydowanie chrystocentryczna, natomiast im dalej historia reformacji się rozwijała, to w pewnym momencie to powszechne wyobrażenie Marii, czy chociażby mariologia jako samodzielna dyscyplina teologiczne stały się kontrowersyjne i po prostu podejrzane.
Ale tu nie chodziło o samą Marię, ale właściwie o obraz Boga. Boga karzącego swoje dzieci, surowego sędziego, a nawet Chrystusa, którego główna rola ukazywana była jako karzącego sędziego. Przeciwstawianie Boga i Marii jako matki, która potrafi zrozumieć, było dla Lutra nieakceptowalne, gdyż to godziło w samo sedno prawdy o Wcieleniu. Chrystus jest jednym z nas, tylko bez grzechu. Jest – jak nauczał 4. Sobór Ekumeniczny w Chalcedonie – prawdziwym człowiekiem i prawdziwym Bogiem.
Jednakże w sytuacji, w której Bóg Ojciec, Chrystus jest tak groźny, srogi i bezwzględny, że potrzebna jest matka, który przekona Syna, by nie karał zanadto ludzkości, Luter, a za nim cała reformacja powiedziała – mówiąc obrazowo – stanowcze ‘nie’.
Maryja łamiąca strzały gniewu Bożego…
Na wystawie reformacyjnej w Wittenberdze, zorganizowanej na 500. rocznicę wystąpienia Lutra, można było obejrzeć przedreformacyjny obraz jednego z największych malarzy reformacji, Łukasza Cranacha. Dziś byśmy powiedzieli – największego PR-owca reformacji, oczywiście zaraz po Lutrze.
Cranach, ale też wielu przed nim malowali obrazy jak to na chmurce siedzi brodaty, stary Bóg Ojciec ze strzałami i celuje w grzeszników. I tak jedna strzała to np. zaraza, inna to śmierć. I tenże Bóg strzela w ludzi, których chroni pod swoim bogato zdobionym płaszczem Maria. Oni uciekają przed karzącym Bogiem.
Naprzeciwko Marii stoi Chrystus w koronie cierniowej i wierni proszą, żeby Maryja przebłagała swojego Syna, żeby ten z kolei przebłagał Boga, by odstąpił od kary. I to był właśnie obraz takiego Boga, któremu sprzeciwiła się reformacja. Chrystus ukrzyżowany to Chrystus miłosierny, który przyjmuje postać sługi, uniża się i wszystko po to, aby zbawić człowieka.
Tymczasem w ówczesnej pobożności Maria była takim religijnym firewallem przeciwko karzącemu Bogu, podczas gdy Chrystus, którego spotykamy w ewangelicznym przepowiadaniu, listach apostolskich, pismach ojców to Bóg miłujący człowieka, bezwzględny w swojej miłości, a nie chęci zemsty i rozpylania plag wszelakich.
Luter – właśnie pod wpływem mistyki, której przecież sam nie wymyślił – mówił, że Chrystus był największym grzesznikiem, gdy umierał na krzyżu, gdyż przyjął na siebie grzech całego świata. On jest tym Barankiem, a my pogubionymi grzesznikami, którzy dzięki łasce i wierze mogą się uchwycić tego Chrystusa. To nie znaczy, że tutaj nie ma miejsca dla opowieści o Marii, wręcz przeciwnie!
Maryja w reformacji
Jaka jest więc w ruchu reformacji rola Maryi?
Przez długi czas w teologii reformacyjnej w ogóle tematu Marii nie poruszano i to w tym sensie, że niewiele się zmieniło. Stopniowo jednak ewangelicy jakby „odpuszczali” tudzież minimalizowali temat Marii, widząc, że staje się ona wielkością obok albo zamiast Chrystusa i nie tyle przyciąga do Jezusa, co odciąga od Niego, nie jest tą, która Chrystusa ma wskazywać, ale zastępuje.
A przecież Luter w swoim „Magnificacie” mówi o Matce Bożej jako najświętszej kobiecie, która kiedykolwiek chodziła po tej ziemi. Ale pokazuje ją jako służebnicę, której świętość należy naśladować, ją należy czcić poprzez naśladowanie. Naśladowanie pobożności i oddania Marii, poddania się woli Bożej. Ona, która przecież sobie niczym nie zasłużyła, została przez Boga nazwana „Łaskiś pełna”, przy czym, jak wiemy, oryginał grecki mówi: została przepełniona łaską.
W tym sensie Luter pokazuje Marię jako wzór i obraz wszystkich chrześcijan, jest ona wizerunkiem i prototypem Kościoła jako tego, który nic nie ma sam z siebie, ale wszystko co posiada, przyjmuje jako Boży dar, jest tylko i aż narzędziem w historii zbawienia.
Skąd zatem te skojarzenia reformacji wrogiej Matce Bożej?
Reformacja to dość zróżnicowany fenomen. Nie było reformacji w liczbie pojedynczej tak jak nie ma jednego, mundurkowego katolicyzmu czy innych tradycji chrześcijańskich. Niemniej, ciekawe jest to, że wspomniany komentarz do Magnificat Luter zaczął pisać w okresie, kiedy jego reformacyjne poglądy były mocno ukształtowane.
Jeszcze w 1522 roku w święto Narodzin Marii Panny, którego dziś już nie ma w ewangelickim kalendarzu liturgicznym, napominał, aby prawidłowo czcić Marię. W kazaniu wyjaśnił, że prawdziwa cześć dla Matki Pana to taka, która nie odbywa się na koszt Chrystusa „aby serca ludzi nie były skierowane bardziej na nią niż na Chrystusa (…) nazywamy się przecież chrześcijanami od Chrystusa; jako jego dziedzice i dzieci jesteśmy bardziej braćmi i siostrami Marii”. Luter odrzucał pogląd, że Maria może być orędowniczką (Fürsprecherin), wstawiającą się za nami u Chrystusa, tak jakby droga do niego nie była poprzez krzyż bezpośrednia, ale podkreślał, że wraz ze wszystkimi świętymi może i jest tą, która modli się za nami (Fürbitterin).
Spór konfesyjny, eksponowanie i w jakiejś formie zawłaszczenie Marii jako elementu kontrreformacyjnej ofensywy doprowadziło do tego, że ewangelicy dali się szybko wypchnąć z przestrzeni maryjnej. W ten sposób Maria stała się u katolików Bożą Hetmanką, pogromczynią herezji, biczem na protestantów. W ogóle wszelkie przejawy nabożności wobec Matki Bożej po stronie protestanckiej spotykały się już z podejrzliwością albo z posądzaniem o kryptokatolicyzm.
Poza tym Maryja nigdy nie zniknęła z nauczania i życia liturgicznego Kościoła. Przecież Luter w zreformowanych porządkach liturgicznych zachował święta maryjne, jeszcze przez długi czas zachowany był dzień Wniebowzięcia NMP czy wspomniane Narodzenie. Są nawet kazania polskich duchownych protestanckich na dzień Wniebowzięcia NMP, kiedy to jeszcze w ogóle nie było zdogmatyzowane w Kościele rzymskokatolickim. Do dzisiaj w naszym Kościele ewangelicko-augsburskim w Polsce są wpisane święta maryjne. Niestety, rzadko kiedy obchodzone, choć są właściwie świętami chrystusowymi.
Jakie maryjne święta zostały w waszym kalendarzu liturgicznym?
Oczyszczenie Marii Panny/Dzień ofiarowania Pana Jezusa (2 lutego), Dzień Zwiastowania Marii Pannie (25 marca) oraz Dzień Nawiedzenia Marii Panny (2 lipca). Ponadto wspominana jest szczególnie w okresie adwentowym i podczas każdego nabożeństwa przy wyznaniu wiary – apostolskim albo nicejsko-konstantynopolitańskim.
Maryja u ewangelików
Kim jest dla was Maryja?
Myślę, że każdy ewangelik powinien sam sobie na to pytanie odpowiedzieć. Na ikonach widać Marię przedstawianą z Jezusem i ona wskazuje na Niego: to mój Syn, a kim On jest dla ciebie? Dla mnie Maria jest siostrą w wierze, Matką naszego Pana, przykładem do naśladowania. Jednak z perspektywy ewangelickiej trudno już powiedzieć, że ona jest Matką Kościoła, gdyż nie stoi ponad Kościołem, nie jest z niego wyjęta, ale jest jego częścią.
Czy są jakieś współczesne przykłady luterańskiej sztuki sakralnej odnoszącej się do Maryi?
W luterańskiej katedrze w Uppsali za głównym ołtarzem jest piękna maryjna kaplica. W okresie reformacji została przebudowana, bo król chciał tam mieć swój grób. Jest tam pochowany Gustaw Waza z drugą żoną. Przed tą kaplicą kilkanaście lat temu postawiono figurę woskową. Jest to przepiękna figura Marii: przedstawiona jest nie w wiszących, okapujących złotem sukniach i koronach, tylko jako biedna uciekinierka, w szatach z Bliskiego Wschodu – po prostu uchodźczyni.
Maria patrzy swoimi stęsknionymi oczami na kaplicę, z której została kiedyś wygnana. To była jej kaplica! Stąd też ta figura nazywa się „Powrót Marii”. Dla mnie jest to przepiękna ekspozycja ewangelickiej mariologii. Maria nie jest ukazana jako tryumfująca nad-kobieta, ale powraca jako skromna kobieta, matka, która nieśmiało jakby dopomina się o swoją rolę.
W ewangelicko-luterańskim Kościele Szwecji ten powrót Marii jest widoczny – być może też dlatego, że obecnie ponad 50% duchownych Kościoła to kobiety. Właściwie w każdym luterańskim kościele w Szwecji znajduje się ikona Marii. Ale nie tylko Szwecja. Co ciekawe, w wielu kościołach ewangelickich w Niemczech mamy wciąż w ołtarzach Marię w koronie, tronującą. Reformacja luterańska była daleka od ikonoklazmu i w średniowiecznych kościołach, które stały się później ewangelickie – pozostawiono stare ołtarze.
Wystarczy zajrzeć do kościoła św. Gertrudy we Frankfurcie nad Odrą tuż przy granicy z Polską, gdzie do dziś przy ołtarzu maryjnym odprawiane są ewangelickie nabożeństwa, głoszone jest Słowo Boże i sprawowane sakramenty Chrztu oraz Ciała i Krwi Pańskiej. Mamy też w Polsce kościoły ewangelicko-augsburskie nazwane imieniem Marii Panny jako choćby monumentalny kościół w Legnicy czy mniejszy w Lubaniu.
Luter odmawiał Zdrowaś, Mario
Wracając jeszcze do Lutra – można powiedzieć, że on aż do śmierci miał maryjną pobożność?
Tak, oczywiście. Ponoć do końca życia odmawiał „Ave Maria”.
A nie przeszkadzały mu obrazy z Maryją?
Nie. Kościołowi luterańskiemu w ogóle obrazy maryjne nie przeszkadzają, a sam Luter miał w swojej izbie obraz Marii karmiącej Jezusa z piersią, oczywiście namalowany przez Cranacha. Są bardzo ciekawe, luterańskie obrazy ukazujące Marię. Szczególnie zapamiętałem przedstawienie narodzin Chrystusa na jednym z nich, gdzie Józef troszczy się o ogień, a Maria jest po prostu zwykłą matką. Ten obraz był w ewangelickim kościele w Słupsku, aktualnie jest w lokalnym muzeum.
A czy w kwestiach doktrynalnych Luter odrzucał jakieś ówczesne dogmatyczne sformułowania?
Nie. Wierzył, że jest Matką Bożą. Wierzył, że jest “zawsze Dziewicą” i właściwie te starochrześcijańskie treści wpisane są również w tradycyjną dogmatykę luterańską, choć nie są szczególnie akcentowane. Niektórzy reformatorzy z obszaru szwajcarskiego, na przykład Henryk Bullinger – uczyli, że Maria została z duszą i ciałem wzięta do nieba. Wtedy to jeszcze oczywiście nie był dogmat, a nabożny pogląd.
Teologia ewangelicka nie ma problemu z treścią doktryny o Wniebowzięciu NMP, ale problemem jest już sam dogmat. Zupełnie inaczej jest z rzymskokatolickim dogmatem o tzw. Niepokalanym Poczęciu Marii, w którym właściwie przestrzeń do dyskusji jest właściwie żadna. W tych aspektach stanowisko ewangelickie jest bardzo zbliżone do prawosławnego, starokatolickiego czy anglikańskiego.
Czy katolik i ewangelik dzisiaj mogliby razem zmówić „Ave Maria” przed maryjną ikoną?
Tę biblijną część tej modlitwy z pewnością tak.
Pełna treść tej rozmowy ukazała się w serwisie KAI.
* Dr Dariusz Bruncz – redaktor naczelny ekumenizm.pl, publicysta Wirtualnej Polski, nauczyciel akademicki na Politechnice Warszawskiej. Autor rozprawy doktorskiej „Tożsamość duchowa Europy w pismach Josepha Ratzingera/Benedykta XVI”.
Dziś świętujemy...