„Proście o wszystko!” 6 pytań Franciszka, które pokazują, czy jesteśmy odważni w modlitwie

„Prośmy o wszystko Tego, kto może dać nam wszystko” – zachęcał papież Franciszek w refleksji nad fragmentem Ewangelii ukazującym, jak Jezus uzdrawia Bartymeusza (Mk 10,46-52).

„Bóg zawsze wysłuchuje wołania ubogich i one Go nie dziwią” – zauważył papież w rozważaniu na modlitwę Anioł Pański 24 października 2021 r.

Jezus w wołaniu Bartymeusza dostrzega głos wiary, który nie boi się nalegać, pukać do Bożego serca. I ten głos wywołuje cud uzdrowienia. Oto Jezus zwraca się do żebraka słowami: „Twoja wiara cię uzdrowiła” (w. 52).

Papież Franciszek zauważył, że modlitwa niewidomego żebraka nie jest nieśmiała i konwencjonalna. Bartymeusz nazywa Pana „Synem Dawida”, czyli uznaje go za Mesjasza, za Króla przychodzącego na świat. 

Czytaj także:Co oznacza imię Józef? Papież wyjaśnia i podaje piękną modlitwę o wstawiennictwo świętego

Jak wskazuje dalej Ojciec Święty, Bartymeusz z ufnością woła Mesjasza po imieniu: „Jezusie!”. Nie lęka się Go, nie trzyma się na dystans. W ten sposób z serca wykrzykuje Bogu-przyjacielowi cały swój dramat: „Ulituj się nade mną!”.

Taka to właśnie modlitwa: „Ulituj się nade mną!”. Nie prosi go o kilka monet, jak innych przechodniów. Nie. On prosi o wszystko Tego, kto wszystko może. 

„Ulituj sięnade mną, ulituj się nad tym wszystkim, czym jestem”. Nie prosi o łaskę, lecz o miłosierdzie dla swojej osoby, dla swojego życia. Nie prosi o coś drobnego. To piękna, odważna prośba – bo błaga o litość, czyli współczucie, błaga o miłosierdzie Boga, Jego czułość.

W swoim wołaniu o litość Bartymeusz nie używa wielu słów. Powierza się z ufnością miłości Boga, który może sprawić, aby stało się coś, co jest po ludzku niemożliwe.

Bartymeusz nie prosi Pana o jałmużnę, ale ukazuje Bogu wszystko, co ma w sobie – swoją ślepotę i cierpienie, które było czymś dalece większym niż brak wzroku. Jego ślepota była wierzchołkiem góry lodowej, ale w jego sercu musiały być rany, upokorzenia, niespełnione marzenia, błędy, wyrzuty sumienia. Modlił się swoim sercem. A my? 

Czy kiedy prosimy o łaskę Bożą, uwzględniamy w naszej modlitwie także naszą własną historię, nasze rany, nasze upokorzenia, nasze niezrealizowane marzenia, nasze błędy i nasze żale?

Jaka jest moja modlitwa?

Czy jest odważna?

Czy ma w sobie ten dobry upór, jakim wykazał się Bartymeusz? Czy wie, jak „uczepić się” Pana, kiedy przechodzi obok, czy też zadowala się formalnym pozdrowieniem, rzuconym od czasu do czasu, kiedy sobie o tym przypomnę?

Czy moja modlitwa jest „treściwa”? Czy obnażam przed Panem swoje serce? Czy powierzam mu swoją historię i doświadczenie życiowe?

Czy może jest anemiczna, powierzchowna, rutynowa, beznamiętna i pozbawiona serdeczności?

“«Jezusie Synu Dawida, ulituj się nade mną!». My także odmówmy dziś tę modlitwę – wzywa papież Franciszek. – Kiedy wiara jest żywa, modlitwa płynie z serca: nie żebrze o drobne, nie ogranicza się do chwilowych potrzeb. Musimy prosić o wszystko Jezusa, który może wszystko. Nie zapominajcie o tym. Musimy prosić o wszystko Jezusa, natarczywie. On nie może się doczekać, by wlać w nasze serca swoją łaskę i radość, ale niestety to my trzymamy się na dystans, przez nieśmiałość, lenistwo czy niewiarę…

Tego, który może dać nam wszystko, prośmy o wszystko, jak Bartymeusz, który był wielkim nauczycielem, wielkim mistrzem modlitwy. Niech Bartymeusz, z jego prawdziwą, wytrwałą i odważną wiarą, będzie dla nas przykładem. I niech Matka Boża, Dziewica modląca się, nauczy nas zwracać się do Boga całym sercem, ufając, że wysłuchuje On z uwagą każdej modlitwy”.

Czytaj także:Papież: „Jezus na krzyżu modlił się za mnie”. Każdy z nas może to powiedzieć

Czytaj także:Jakie modlitwy najczęściej odmawia się w Medjugorie?