Z wynalazku o nazwie sarco – zwanego też kapsułą do umierania – od przyszłego roku będą mogły skorzystać osoby nieuleczalnie chore. „To bardzo spokojna śmierć” – przekonuje twórca urządzenia, działacz na rzecz legalnej eutanazji.
Wielki Post to również czas jałmużny. W tym szczególnym okresie prosimy cię o wsparcie, które umożliwi nam dalszą ewangelizację i wlewanie nadziei w serca czytelników.
Sarco, urządzenie drukowane w 3D, to pomysł dr. Philipa Nitschkego, byłego lekarza i aktywisty walczącego o prawo do eutanazji.
Od 2022 roku będą mogli skorzystać z niego obywatele Szwajcarii, którzy zapragną dokonać samobójstwa wspomaganego.
Sarco – kapsuła do umierania
Sarco jest urządzeniem przenośnym – można ustawić je w dowolnie wybranym miejscu. Jak przekonuje twórca, „można umrzeć np. z widokiem na Alpy czy jeziora. Kiedy ktoś będzie gotowy, żeby powiedzieć do widzenia, wpisze kod, wejdzie do środka, naciśnie guzik i odejdzie w kilka minut. To bardzo spokojna śmierć„.
Po wykonaniu testu i zatwierdzeniu decyzji o samobójstwie wspomaganym kapsuła wypełni się ciekłym azotem. Osoba, która znajduje się w środku, otrzyma komunikat, że wkrótce straci przytomność. Po chwili w urządzeniu spadnie temperatura i poziom tlenu. Śmierć nastąpi po ok. 30 sekundach. Jak przekonuje Nitschke, wszystko odbywa się bez poczucia duszenia się i paniki.
W tej chwili samobójstwa wspomagane (pod określonymi warunkami) są legalne m.in. w Belgii, Kanadzie, Kolumbii, Szwajcarii, Holandii i Luksemburgu.
Samobójstwo wspomagane a nauka Kościoła
Jan Paweł II w Evangelium vitae pisał:
Kto popiera samobójczy zamiar drugiego człowieka i współdziała w jego realizacji poprzez tak zwane „samobójstwo wspomagane”, staje się wspólnikiem, a czasem wręcz bezpośrednim sprawcą niesprawiedliwości, która nigdy nie może być usprawiedliwiona,nawet wówczas, gdy zostaje dokonana na żądanie. Zdumiewającą aktualność mają tu słowa św. Augustyna: „Nigdy nie wolno zabić drugiego człowieka: nawet gdyby sam tego chciał, gdyby wręcz o to prosił i stojąc na granicy między życiem i śmiercią błagał, by pomóc mu w uwolnieniu duszy, która zmaga się z więzami ciała i pragnie się z nich wyrwać; nie wolno nawet wówczas, gdy chory nie jest już w stanie żyć”.
Jak czytamy z kolei w Katechizmie Kościoła katolickiego, czasami uprawnione jest „zaprzestanie zabiegów medycznych kosztownych, ryzykownych, nadzwyczajnych lub niewspółmiernych do spodziewanych rezultatów”, czyli odmowa „uporczywej terapii”. „Nie zamierza się w ten sposób zadawać śmierci; przyjmuje się, że w tym przypadku nie można jej przeszkodzić. Decyzje powinny być podjęte przez pacjenta, jeśli ma do tego kompetencje i jest do tego zdolny; w przeciwnym razie – przez osoby uprawnione, zawsze z poszanowaniem rozumnej woli i słusznych interesów pacjenta” (2278).
KKK 2281 Samobójstwo zaprzecza naturalnemu dążeniu istoty ludzkiej do zachowania i przedłużenia swojego życia. Pozostaje ono w głębokiej sprzeczności z należytą miłością siebie. Jest także zniewagą miłości bliźniego, ponieważ w sposób nieuzasadniony zrywa więzy solidarności ze społecznością rodzinną, narodową i ludzką, wobec których mamy zobowiązania. Samobójstwo sprzeciwia się miłości Boga żywego.
KKK 2282 (…) Dobrowolne współdziałanie w samobójstwie jest sprzeczne z prawem moralnym. Ciężkie zaburzenia psychiczne, strach lub poważna obawa przed próbą, cierpieniem lub torturami mogą zmniejszyć odpowiedzialność samobójcy.
Nie powinno się tracić nadziei dotyczącej wiecznego zbawienia osób, które odebrały sobie życie. Bóg, w sobie wiadomy sposób, może dać im możliwość zbawiennego żalu. Kościół modli się za ludzi, którzy odebrali sobie życie.
KKK 2283
Dziś świętujemy...
