Bóg się rodzi… w Hongkongu. Tak wygląda chrześcijaństwo na Dalekim Wschodzie! [zdjęcia]

Na miejscu czekało mnie niemałe zaskoczenie. Bożonarodzeniowa choinka, migoczące ozdoby, wszechobecni Mikołajowie i renifery. Ten obraz kłócił się ze świeckim wizerunkiem Azji. „Komercja…” – przekornie rzuciła przewodniczka. Ale czy aby na pewno?

Obok hotelu, w jednym z samochodów dostrzegam zawieszony różaniec. Nieopodal mijam katolicką szkołę. W kościołach odprawia się więcej mszy niż w co poniektórych zakątkach Irlandii.

Na ile więc popularna jest w Hongkongu wiara w Boga? Zapytałem o to ks. Michaela Slobodę M.M., amerykańskiego misjonarza pełniącego posługę w Koulunie. Ks. Michael podzielił się ze mną gorzką refleksją.

Szybki research pokazał mi, że 6,7% Hongkończyków to protestanci, a 5,3% z nich stanowią katolicy. Czy w Hongkongu istnieją jakieś inicjatywy ekumeniczne? Ks. Michael odpowiada:

W styczniu każdego roku celebrujemy Oktawę Modlitwy za Jedność Chrześcijan. W tej części Hongkongu (Koulun) zostaje odprawione nabożeństwo w języku angielskim – jednego roku w kościele katolickim, innego w kościele protestanckim. Odwiedza je wprawdzie tylko 100 osób, a tym razem przesunięto je ze stycznia na maj… Przesyłam program sprzed paru lat.

Dokument otwiera fragment Księgi Micheasza. W środku znajdziemy rozpisane role osób odprawiających nabożeństwo oraz repertuar muzyczny. Stosunek (i to międzywyznaniowy!) hongkońskich chrześcijan poraził mnie prostotą i jednością, ale też skłonił do smutnej refleksji o wewnętrznych podziałach w naszym kraju.

Jaki jest stosunek młodych Hongkończyków do chrześcijaństwa? Mój rozmówca tłumaczy, że odpowiedź na tak postawione pytanie nie należy do najłatwiejszych. Sprawę komplikuje pandemia.

Aktualnie trudno cokolwiek powiedzieć o liczbach z ostatniego półrocza, ponieważ kościoły były na zmianę zamykane i otwierane, otwierane z obłożeniem 30%, 50%, następnie znowu zamykane i ponownie otwierane. Wiele ze szkół zdecydowało się przejść na nauczanie zdalne, jednak nie jest to do końca dobre rozwiązanie. Młodzież czuje się osamotniona.

Misjonarz dodaje: „Całe szczęście, msze wróciły wraz z 1 kwietnia, w Wielki Czwartek. W kościołach nie widać obecnie zbyt wielu dzieci. Być może dlatego, że ich rodzice są zaniepokojeni kwestią koronawirusa. Natomiast wspólnota młodych z Rosary Church wznowi swoją działalność we wrześniu. Średnia wieku katolików z kongregacji w Hongkongu jest faktycznie wyraźnie niższa niż tych w Kościele w USA.”

To właśnie Rosary Church wydał mi się podobny do zamku Disneya. Moje spostrzeżenie nie okazało się bezpodstawne. Obie budowle reprezentują architekturę neogotycką. Tak na marginesie, wyspa Lantau jest jednym z sześciu miejsc na świecie, w których odwiedzimy Disneyland (polecam tamtejszy rollercoaster!).

Święta spędzone w Hongkongu zadziwiły mnie jeszcze z innych powodów. Tropikalny upał i brak śniegu. Festiwale muzyczne, baletowe czy te z pogranicza sztuk performatywnych. Huczne imprezy wydawane na… dachach budynków.

Jak dowiedziałem się od mieszkańca regionu, Boże Narodzenie to czas, w którym Hongkończycy spożywają wspólny posiłek. Obdarowują się prezentami. Czy w końcu gromadzą w szczególnych dla nich miejscach, by przeżyć ten jedyny dzień w roku. Jak widać, Bóg rodzi się także w Hongkongu.