Wesołych świąt, szczęśliwego nowego roku i spełnienia marzeń!
Standardowo życzymy sobie szczęścia, ale dla każdego z nas te życzenia oznaczają coś innego. Jest takie powiedzenie: „Powiedz mi, jak żyjesz, a ja ci powiem, w czym upatrujesz swoje szczęście”.
Oczywiście dążenie do szczęścia jest dla nas impulsem do działania, powodem, dla którego żyjemy, gdyż zostaliśmy stworzeni do tego, aby być szczęśliwymi. Niemniej jednak na naszej drodze do osiągnięcia tego celu nie jesteśmy w stanie uniknąć przeróżnych życiowych przeszkód. Proces ich pokonywania bywa bolesny, a konsekwencje tych zmagań nosimy w sobie przez długi czas w postaci wszelkiego rodzaju zranień, tak wewnętrznych, jak i zewnętrznych.
Dlatego też najbliższe dwanaście miesięcy może przynieść nam chwile radości i osobistego spełnienia. Z drugiej strony niewykluczone, że przyjdzie nam zmierzyć się z poważną chorobą, problemami natury finansowej czy uczuciowej, śmiercią lub cierpieniem kogoś bliskiego bądź własną samotnością.
Czy naprawdę nasza egzystencja kryje w sobie tak absurdalną i okrutną sprzeczność?
Ależ skąd! Życie ludzkie w swoim pełnym spektrum zakłada, że szczęście nie polega tylko na szeroko pojętym dobrostanie, przyjemności płynącej z posiadania dóbr materialnych, oddawaniu się błogiemu lenistwu czy też pogoni za pozytywnymi doświadczeniami, ale na świadomym istnieniu. Na wewnętrznym nastawieniu, które sprawia, że w naszym sercu nigdy nie gaśnie wypróbowana już w trakcie wielu życiowych zawirowań nadzieja.
Nadzieja na co? W czym?
Odpowiedź brzmi: Ten, który nas stworzył, pragnie, abyśmy byli szczęśliwi już w tym życiu, ale ze świadomością, że niezależnie od okoliczności, prawdziwego i pełnego szczęścia będziemy mogli doświadczyć po przejściu do życia wiecznego, jeżeli dzięki nadziei wytrwamy w czynieniu dobra. A zatem ludzka kondycja nadaje się do wywyższenia, ale może być wywyższona tylko pod warunkiem, że człowiek się na nie zgodzi.
Co znaczy, że lepiej jest „być” niż „mieć”?
Nasze „bycie” zawsze powinniśmy postrzegać w perspektywie cnoty, w perspektywie wartości i wdzięczności za darmo otrzymane dary, a także miłości, w której zapominamy o sobie i jesteśmy zdolni do ofiary, przez pryzmat ducha służby i pokornego poznawania samego siebie, aby wciąż pokonywać własne słabości…
Znajdujemy tu odpowiedź na pytanie, dlaczego szczęście, do jakiego aspirujemy, determinuje sposób życia, jaki wiedziemy, zgodnie z powiedzeniem „powiedz, mi jak żyjesz, a powiem ci w czym upatrujesz swoje szczęście”.
Niestety, popularna formuła życzeń „Wesołych świąt i szczęśliwego nowego roku” sugeruje, że ci, którzy chętnie ją powtarzają, mają raczej skromne oczekiwania. Sposób ich życia zdradza bowiem, że pragnienia drzemiące w ich sercach nie są zbyt wygórowane. Dlaczego tak jest?
Otóż w wyniku źle pojętego procesu „modernizacji” zagubiliśmy autentyczne znaczenie wartości pielęgnowanych przez poprzednie pokolenia. Ich miejsce w życiu wielu osób zajęły beznadzieja i ogromna pustka. Stąd w naszej rzeczywistości tyle ran na gruncie emocjonalnym czy uzależnień.
Postawa pozbawiona nadziei odrzuca przyszłość, a szczęście upatruje wyłącznie w teraźniejszości, utożsamiając je z przyjemnością i zaspokajaniem własnych potrzeb. Jako lek na wewnętrzną samotność potrafi zaoferować jedynie aktywizm, a komfort przestawiać w kategoriach braku bólu, niepewności i zagrożenia.
Dlatego też najlepsze postanowienia, jakie powinniśmy brać pod uwagę, opierają się na miłości wobec Boga, siebie samego i bliźniego.
Trzy rodzaje dobrych postanowień
- Postanowienia, które wymagają silnej woli i dotyczą wyłącznie danej osoby: uprawianie sportu, aby schudnąć, rzucenie palenia, uporządkowanie jakiegoś obszaru w życiu etc.
- Postanowienia, które dotyczą wyłącznie danej osoby, ale zakładają długofalowe zaangażowanie woli i intelektu, takie jak: nauka języka obcego, założenie własnej firmy, podjęcie bądź ukończenie studiów etc.
- Najważniejsze postanowienia – dotyczące tego, kim jesteśmy. Wykraczają one poza daną osobę, nie koncentrują się na niej, gdyż są skierowane na innych. Polegają na tym, aby służyć i lepiej kochać, czyli przykładowo: być lepszym mężem, bratem, przyjacielem, pracownikiem, fachowcem. Zakładają rozwój konkretnych cnót, takich jak: szczerość, wytrwałość, hojność, otwartość na drugiego, empatia i wiele innych. A na czele tej listy stoją takie, które przyczyniają się do poprawy naszej relacji z Bogiem.
Szczęście to nie uczucie, przyjemność, jakiś nastrój czy zwyczaj, ale trwały, wewnętrzny stan wypływający z niezachwianego przekonania, że nasze życie nie zmierza do śmierci, ale do pełni.
Dziś świętujemy...