Matki – jak „tabernakula” dla własnych dzieci

W każdym kościele katolickim znajduje się tabernakulum, które chroni i strzeże eucharystycznej obecności Boga. Można powiedzieć, że Matka Najświętsza była pierwszym „tabernakulum” przechowującym w sobie Jezusa Chrystusa, i dlatego też w niektórych miejscach zrodziła się tradycja umieszczania tabernakulów w figurach Maryi Dziewicy.

Zachowując tę samą symbolikę, św. Zelia Martin, matka św. Teresy z Lisieux, napisała w liście, że każda matka powinna być „tabernakulum życia”, które w sobie nosi.

Przede wszystkim, w miesiącach bezpośrednio poprzedzających narodziny dziecka, matka powinna trwać przy Bogu, gdyż niemowlę, które nosi w sobie, jest obrazem, dziełem, darem i dzieckiem. Powinna ona być dla swego potomstwa niejako świątynią, sanktuarium, ołtarzem czy tabernakulum.

Krótko mówiąc, jej życie powinno być niejako żywym sakramentem, sakramentem w działaniu, zanurzonym w łonie Boga, który prawdziwie go ustanowił i uświęcił. Stamtąd winna czerpać energię, oświecenie oraz naturalne i nadprzyrodzone piękno, które On chce za jej pośrednictwem przekazać dziecku, które nosi i które się z niej narodzi.

Św. Zelia przypomina wszystkim mamom, że życie, które noszą pod sercem, jest święte w oczach Boga. Dlatego właśnie matki powinny zrobić wszystko, co w ich mocy, aby chronić nienarodzone życie ludzkie, które noszą w sobie, i aby dobrze przeżyć okres ciąży.

I choć okres ten nie jest bez wątpienia łatwy, matki mogą czerpać inspirację i siłę od Matki Najświętszej, przyjmując otrzymane od Boga powołanie do stawania się „tabernakulum” ludzkiego życia.