Modlitwa jest ochroną – lecz przed czym?

Jeśli czasami czujemy się przytłoczeni tym, jak głęboką otchłanią jest życie, powodem może być to, że nie poświęcamy wystarczająco dużo czasu na modlitwę. Jak bowiem zauważył św. Jan Paweł II, „modlitwa jest objawieniem tej otchłani, która jest sercem człowieka – głębi, która pochodzi od Boga i którą tylko Bóg może wypełnić”. Przezwyciężamy otchłań, wypełniając ją modlitwą.

Modlitwa ma nas chronić. Katechizm poucza nas, że „modlitwa jest walką przeciw naszemu zaborczemu i dominującemu ja” (KKK 2730). A dominujące ja zachowywałoby się jak rozpędzony pociąg, siejący spustoszenie do momentu, aż natrafiłoby na coś, co mogłoby go powstrzymać. Modlitwa chroni nas przed najgorszymi stronami nas samych, uwalniając nas do życia naszym prawdziwym ja.

Jak zauważa sługa Boży Romano Guardini: „Im głębiej porzucam siebie dla Boga, tym bardziej pozwalam Mu wniknąć w moją istotę, tym potężniejszą zdobywa nade mną władzę, tym bardziej staję się sobą”.

Priorytet modlitwy w wierze chrześcijańskiej wskazuje na niepodważalną prawdę – aby być sobą, potrzebuję Kogoś innego. Bez modlitwy moje życie szybko staje się rozproszone. Nie zapominajmy o drugim prawie termodynamiki: każdy izolowany system ma naturalną tendencję do przekształcania się w bardziej nieuporządkowany stan.

Innymi słowy, rzeczy zawsze przechodzą od porządku do nieporządku. Tym, co temu zapobiega, jest jakaś działająca na miejscu siła, która podtrzymuje właściwy porządek. „Przykazanie adoracji samego Pana czyni człowieka prostym i chroni go przed zupełnym rozbiciem” (KKK 2114). 

W modlitwie otrzymujemy zabezpieczenie i umocnienie. „Modlitwa przekształca tę część naszego życia, która nas obciąża i przygniata, i zmienia naturę tego niedostatku. Przekształca tę potrzebę, ten brak, ten niedostatek w zależność od Kogoś innego”.