„Oczekiwaliśmy światła, a oto ciemność”
Nasze czasy jakie są, każdy widzi. Jakoś wygrzebaliśmy się z pandemii, to przyszła wojna. W międzyczasie, w społeczeństwie i rodzinach rozłam przebiegający po linii sympatii (a zwłaszcza antypatii) politycznych.
W Kościele, zamiast choćby chwilowego efektu zjednoczenia po śmierci Benedykta XVI, mamy kłótnie o to jak przebiegły uroczystości pogrzebowe. I kolejne skandale. Oczekiwaliśmy światła, a oto ciemność; jasnych promieni, a kroczymy w mrokach – jak pisze prorok Izajasz.
To wszystko prawda. A właściwie jej część. Prawda (ta najistotniejsza, pisana przez wielkie „P”) jest taka, że Bóg stał się Człowiekiem, co więcej, umarł i zmartwychwstał, a my możemy już teraz co najmniej dotknąć tej rzeczywistości. Nie sprawia to, że problemy znikają, ale otwiera się nowa perspektywa. Perspektywa nadziei. To wcale nie jest tak mało.
Nasuwa się pytanie: no dobrze, ale jak możemy tego doświadczyć? Jak możemy doświadczyć słynnego twierdzenia św. Jana, że „światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła”?
Bóg stał się Człowiekiem
Myślę, że odpowiedzią są święta, które niedawno przeżywaliśmy i ciągle trwamy w ich atmosferze. Bóg stał się Człowiekiem. Stał się jednym z nas. Co więcej, utożsamia się z nami, zwłaszcza z tymi, którzy są najbardziej bezradni, bezbronni, słabi. Spotykamy ich na co dzień.
Czasami są to osoby uciekające przed piekłem wojny lub pogrążone w ciemności kryzysu bezdomności. Ale czasem to osoba, z którą żyjemy pod jednym dachem lub spotykamy się w pracy, która czuje się samotna w swoich życiowych zmaganiach. A czasem to my sami, kiedy czujemy się sponiewierani przez własną słabość lub niezrozumiani przez innych.
Boże Narodzenie uczy nas przeżywać po bożemu nasze człowieczeństwo. Okazuje się, że kiedy zrobimy w sercu trochę miejsca, żeby przyjąć człowieka, to w tajemniczy sposób zjawia się w nim żywy Bóg i napełnia je swoim światłem, pokojem, nadzieją.
Kolęda: „O Bogu, który stał się Człowiekiem”
Piękno tego stylu działania, jaki wybrał Pan Bóg, polega na tym, że nie ma tu żadnego przymusu. To wszystko dokonuje się w całkowitej dobrowolności. Wszechmogący nie wszedł w świat niczym gromowładny Zeus, żeby nas zmusić do otwarcia serc. Nie. Gdzie przymus, tam serce nie jest się w stanie otworzyć. Tak już jest stworzone. Nasz Bóg zadziałał dokładnie odwrotnie. Żeby nie naruszyć naszej (dobro)wolności, stał się człowiekiem od początku.
Najpierw w łonie swojej Mamy, później jako noworodek, dziecko itd. Dziecko jest zdane na innych. Bóg zdał się na nas, bez zastraszania i wymuszania. Dziś przychodzi dokładnie tak samo. Nie obraża się i nie złości, jeśli ktoś nie chce Go przyjąć. Ale cieszy się – nomen omen – jak dziecko, kiedy tylko wpuszczamy Go do naszego życia i z wdzięczności obdarowuje nas doświadczeniem, że oto naprawdę: światłość w ciemności świeci i ciemność jej nie ogarnęła.
O tym wszystkim chcieliśmy opowiedzieć w naszej kolędzie, którą przygotowaliśmy w gronie ludzi związanych z Modlitwą w drodze. Mam nadzieję, że nasza nadzieja-mimo-wszystko, jakiej doświadczamy w naszym życiu i którą staramy się przekazywać, przynajmniej w jakiejś mierze udzieli się naszym słuchaczom.
Posłuchaj kolędy „O Bogu, który stał się Człowiekiem”:
Tekst i muzyka: Dominik Dubiel SJ
Aranżacja i produkcja: Mateusz Banasiuk
Wykonawcy: Fajowi w drodze
Maria Klich
Katarzyna Bogusz
Justyna Łokcik
Mateusz Banasiuk
Rafał Maciejewski
Adam Dobek
Nagranie: Paweł Nawrocki (Studio Inigo)
Teledysk
Reżyseria: Mikołaj Cempla (humanstories.studio)
Montaż i animacja: Rafał Bańdura (humanstories.studio)
Zdjęcia: Jakub Nowicki (Studio Inigo)
Dziś świętujemy...