Przypowieść o synu marnotrawnym
Przypowieść o synu marnotrawnym prowadzi do wielu różnych wniosków. Czasem może się pojawić kusząca myśl, że przypowieść ta jest przeznaczona dla kogoś innego, a nie dla nas. Jezus podał jednak ten przykład, abyśmy przyjrzeli się naszemu własnemu życiu i stwierdzili, czy nasza wiara jest bardziej podobna do wiary syna, który „zagubił się”, czy też tego, który pozostał w domu ojca.
Według Benedykta XVIobaj synowie reprezentują różne rodzaje wiary „niedojrzałej”. Wyjaśnił tę lekcję w rozważaniu przed modlitwą Anioł Pański 14 marca 2010 roku:
W tej przypowieści postawy dwóch synów są odmienne: młodszy odchodzi i stacza się coraz niżej, podczas gdy starszy pozostaje w domu, niemniej również jego relacja z ojcem jest niedojrzała; w istocie, kiedy brat powraca, starszy nie cieszy się tak jak ojciec, przeciwnie, gniewa się i nie chce wejść do domu. Dwaj synowie są przykładem dwóch niedojrzałych postaw w relacji z Bogiem: buntu i hipokryzji.
W różnych okresach naszego życia możemy doświadczyć otwartego buntu, decydując się na odejście od Boga, lub może owładnąć nami pycha, kiedy pomyślimy, że jesteśmy w jakiś sposób lepsi niż „grzesznicy” w Kościele.
Dobra wiadomość jest taka, że Boże miłosierdzie może pokonać obie formy niedojrzałej wiary, na co wskazuje Benedykt XVI:
Obydwie te postawy można uzdrowić dzięki doświadczeniu miłosierdzia. Tylko doświadczając przebaczenia, uznając, że jesteśmy kochani niezasłużoną miłością, większą niż nasza nędza, a także nasza sprawiedliwość, wchodzimy ostatecznie w naprawdę synowską i wolną relację z Bogiem.
Gdziekolwiek jesteśmy na naszej drodze wiary, musimy otworzyć nasze serca na Boże miłosierdzie i pozwolić, aby Jego miłość pokonała wszelkie przeszkody, które stoją na naszej drodze.
Dziś świętujemy...