Duński sposób na wychowanie szczęśliwego i pełnego ufności dziecka

Wiek młodzieńczy może się okazać bardzo trudny zarówno dla rodziców jak i dla młodych ludzi. To nie powinno dziwić, jeśli wziąć pod uwagę zmiany fizyczne i psychiczne zachodzące w tym okresie. Nie mówiąc już o naciskach, jakie szkoła, przyjaciele i media społecznościowe wywierają na młodych.

Oto dobra wiadomość: są metody, żeby ten okres uczynić znośnym i spokojnym. Tak w każdym razie twierdzi duńska psychoterapeutka Iben Sandahl w swojej najnowszej książce The Danish Way of Raising Teens, proponując wychowanie oparte na współczuciu i zrozumieniu.

Rodzice na całym świecie stosują metodę "Time Out", to znaczy czasowe odizolowanie dziecka lub młodego człowieka, żeby go ukarać. Ale zdaniem Iben Sandahl, nawet jeśli ta metoda umożliwia refleksję w samotności, to jednak nie rozwiązuje problemu. Bowiem zamknięcie młodego człowieka w pokoju, gdy czuje się on niezrozumiany, może tylko wzmóc jego gniew i urazę.

Autorka wyjaśnia, jak bardzo ważne jest towarzyszenie młodym ludziom i wspieranie ich, kiedy ogarnie ich gniew albo gdy ulegną innym emocjom, żeby dać im możliwość "wyrażenia swoich uczuć i uspokojenia się w atmosferze bezpieczeństwa, bez zagrożenia, jakie stwarzają wykluczenia i ultimatum". Takie podejście proponuje metoda "Time In", podyktowana życzliwością i pozwalająca młodemu człowiekowi wyrazić swoje emocje, a rodzicom dodać mu otuchy i stworzyć lepsze środowisko funkcjonowania.

Rodzice bowiem często podkreślają, czego ich dziecko nie powinno robić, ale przez to "dziecku trudno zrozumieć, czego rodzice ostatecznie od niego oczekują" – podkreśla duńska autorka. Młodzi ludzie bardzo potrzebują rad i kierunku, jaki rodzice mogliby im wytyczyć, i "Time In" są świetną okazją do podjęcia produktywnych dyskusji, w czasie których rodzice postarają się zrozumieć odczucia swojego dziecka i spokojnie mu wyjaśnić, dlaczego jego zachowanie było nie do przyjęcia.

Prowadzenie i wspieranie młodego człowieka polega na odpowiadaniu na jego pytania i przekazywaniu mu potrzebnych informacji na temat emocji, seksualności... Lepiej, żeby dziecko otrzymało odpowiedzi na swoje pytania od rodziców, niż żeby ich szukało w internecie. Po uzyskaniu potrzebnych informacji dziecko będzie się czuło bezpieczniej wobec napotykanych problemów.

Poza tym ważne jest, żeby z nim rozmawiać bez formułowania oceny. W ten sposób wzmocni się relację z nim, a ono będzie odczuwało wsparcie ze strony rodziców w tym trudnym okresie swojego życia.

Młodzi ludzie często zamykają się w sobie i chcą być sami. Rodzice mogą się czuć odrzuceni, ale tak naprawdę nie jest. Pozwólcie swoim dzieciom na zmaganie się ze swoimi emocjami i na szukanie właściwej drogi: wasze dzieci będą umiały odzyskać równowagę emocjonalną. To jest bardzo ważne, bo nie zawsze w życiu będziecie przy nich, żeby im pomóc w pokonywaniu trudności.

Nie bierzcie do siebie zmian nastroju swojego dorastającego dziecka. W tym okresie mózg młodego człowieka ulega ponownemu "okablowaniu", a proces ten trwa do dwudziestego roku życia u dziewcząt i do dwudziestego drugiego roku życia u chłopców. Oczywiście zaobserwujecie znaczące skoki nastrojów u swojego dziecka, ale one będą występować tylko przez jakiś czas.

Zdarza się, że młody człowiek w niezrozumiały sposób w bardzo krótkim czasie wpada z jednej emocji w drugą, co jest spowodowane zachodzącymi w jego ciele procesami chemicznymi, trwającymi 90 sekund i wprawiającymi go w stan maksymalnego pobudzenia.

Kiedy jednak zauważy, że podczas takiej nadpobudliwości jego mózgu rodzice się nie denerwują, bardzo mu to pomoże w uspokojeniu swojego systemu nerwowego i w dostosowaniu się do zachowania rodziców.

Na każdym etapie dzieciństwa dzieci uczą się, jakie zachowanie jest już nie do przyjęcia. Nie dokonuje się to z dnia na dzień, toteż dzieci często nie mogą od razu zrozumieć, dlaczego niektóre ich zachowania czy sposoby mówienia już nie są stosowne do ich wieku. Pomimo pozornej rezerwy wasze dorastające dziecko będzie słuchać tego, co zechcecie mu przekazać.

Młody człowiek potrzebuje wytyczonych granic, potrzebuje ram, ale także musi podejmować ryzyko, żeby się rozwijać i dorastać. Jeśli to wy stawiacie granice, to muszą być one rozsądne. W przypadku rozbieżności poglądów podejmijcie dialog z waszym dzieckiem i wysłuchajcie go, zanim podejmiecie decyzję.

Wdrażanie waszego dziecka w zajęcia domowe jest czymś naturalnym i bardzo dla niego korzystnym, bo pozwala mu się odciąć od wszystkich swoich trosk, czuć się potrzebnym i rozwijać się psychicznie.

Z punktu widzenia duńskiej autorki zaufanie jest kluczem do pogłębiania więzi rodzinnych. Dzięki niemu młodzi ludzie są ufni i szczęśliwi. Opierając się na przedstawionych tu radach zbudujecie relację zaufania z waszym dzieckiem. Nie zawsze będziecie mogli kontrolować jego postępowanie, ale zaobserwujecie, że ono czuje się zrozumiane i bezpieczne, i w ten sposób wzmocnicie waszą relację.