Ilu ludzi, tyle śmierci. Kenoza w Barcelonie cz. 2. [Nauka Krzyża – XIX]

W zeszłym roku biegałem po Barcelonie, wiedząc, że mam bardzo mało czasu, aby zobaczyć wszystkie budowle Gaudiego i miejsca związane ze św. Ignacym, ale głęboko w pamięci chodziła mi po głowie myśl: „Gdzie jest to muzeum z krucyfiksami, o których pisze Carmen?” W końcu ostatniego dnia zapytałem o to jednego z moich współbraci jezuitów. Okazało się, że przechodziłem koło niego wielokrotnie, bo położone jest obok katedry! Marés był wariatem, który zbierał wszystko: fajki, laski, lalki i a także – krucyfiksy. Posłuchajmy Carmen: 

Carmen opisuje tutaj swoje doświadczenie śmierci, o którym Jezus mówi w ten sposób:

Tracenie własnego życia, planów, możliwości, osiągnięć, pragnień jest tym doświadczeniem, do którego prowadzi nas Ewangelia. Jest ono paradoksalne, przeciwne temu wszystkiemu, czym zazwyczaj żyjemy, czego uczy nas otaczający świat. 

Ilu ludzi, tyle śmierci. Ewangeliczna śmierć jest wydarzeniem niezwykle indywidualnym, niepowtarzalnym i nieprzekazywalnym, ale to właśnie to doświadczenia jest Dobrą Nowiną, która Jezus głosi nie tylko słowami, ale całym swoim życiem. To śmierć, która nie zabija, tylko prowadzi do wyzwolenia z grzechu, strachu, wszelkich zniewoleń, egoizmu i prowadzi nas do nowego życia. Tylko przechodząc przez wrota takiej śmierci możemy doświadczyć zmartwychwstania. Zmartwychwstaje tylko ten, kto umarł. Inaczej zmartwychwstanie pozostaje tylko obiecanką, czymś, co być może wydarzy się po naszej śmierci cielesnej, ale nie ma nic wspólnego z naszym, realnym życiem na ziemi.