Wygrać życie [Nauka Krzyża – XXI]

Bez męki nie ma zmartwychwstania, które jest najważniejszą Dobrą Nowiną Kościoła. Nie można rozważać męki Jezusa bez łączenia jej z Jego zmartwychwstaniem. Niestety często w Kościele była tendencja skupiania się na męce, na cierpieniu, na śmierci bez zauważenia tego, że śmierć Jezusa prowadziła do zmartwychwstania

Kiedy oglądałem krucyfiksy w muzeum Marés zdumiało mnie to, że Jezus jest tam zawsze przedstawiony już po agonii, spokojny, pełen godności, a nawet uśmiechnięty. Jakby nie był martwy, ale spał. Jakby chciał nam powiedzieć i dodać otuchy, że umieranie z nim nie jest takie straszne i zaprosić nas do wspólnego przejścia przez to doświadczenie: 

Tak więc Nauka Krzyża nie jest jakąś fatalistyczną, pesymistyczną ideologią upajającą się cierpieniem, ubóstwem i śmiercią. Jezus pokazuje nam, że żyjąc logiką świata, walki o byt, staniemy się w  końcu smutni, przestraszeni i zalęknieni o siebie, swoje życie i wszystko, co nagromadziliśmy. 

Ewangelia Jezusa uczy nas, że oddając siebie innym, wygrywamy nasze życie, otrzymujemy radość, której nikt nie może nam odebrać. Dokładnie tak jak każda matka, która oddaje swojemu dziecku całą siebie i zyskuje w ten sposób sens i radość życia. Ten, kto wszystko gromadzi dla siebie, kto zazdrośnie strzeże swoich bogactw, może być tylko wesołkowaty, a nie szczęśliwy. 

W latach 80. jako jezuicki nowicjusz przechodziłem w szpitalu onkologicznym praktykę jako salowy. Pamiętam jak pewien pacjent w sile wieku, zazwyczaj ponury i milczący wziął mnie na bok i mnie 19-letniemu chłopakowi i podzielił się mądrością życia, którą zdobył dopiero pod jego koniec: „Oszukali mnie! Oszukali! Jestem członkiem partii i uwierzyłem w to, że życie polega na tym, żeby wszystko zagarnąć dla siebie: kariera, dom, samochód, wakacje w ośrodku rządowym, dzieci na studia. A teraz umieram na raka wątroby i nie została mi absolutnie nic. Tylko poczucie klęski i straconego życia”.