Kościół o nadużywaniu psychiatrii jako przesłanki aborcyjnej

Ostatnie tygodnie ujawniły dramatyczny wzrost liczby aborcji w Polsce – według danych NFZ dwukrotny rok do roku. Szczególną grozę budzi nowa praktyka: indukowanie asystolii, czyli zatrzymywanie akcji serca nienarodzonych dzieci poprzez wstrzyknięcie chlorku potasu w ich serce, nawet w zaawansowanej ciąży. Wiele z tych dzieci mogłoby żyć, zostać urodzonymi przez cesarskie cięcie i poddanymi leczeniu. Zamiast tego – odbiera się im życie.

Zespół Ekspertów KEP zwraca uwagę, że przypadki takie dotyczą nierzadko dzieci z rozpoznaniem osteogenesis imperfecta, czyli wrodzonej łamliwości kości – choroby trudnej, ale nie wykluczającej życia. Współczesna medycyna dysponuje coraz lepszymi metodami terapii, włącznie z terapiami eksperymentalnymi i pourodzeniowymi. Niejedna osoba z tym schorzeniem żyje aktywnie, pracuje, zakłada rodzinę. Tym bardziej niepokoi, że niepewna diagnoza może prowadzić do wyroku śmierci – nawet mimo możliwości leczenia.

Największe kontrowersje budzi jednak tzw. przesłanka psychiatryczna, która w praktyce bywa wykorzystywana jako furtka dla aborcji na życzenie. Zespół Ekspertów KEP z całą stanowczością podkreśla: nie istnieje medyczna terapia polegająca na „terminacji ciąży” w celu leczenia zaburzeń psychicznych. Depresji, stanów lękowych, kryzysów emocjonalnych nie leczy się poprzez śmierć dziecka – stosuje się farmakoterapię, psychoterapię, wsparcie psychologiczne. Tymczasem psychiatrzy, wydający zaświadczenia o rzekomym zagrożeniu zdrowia psychicznego, nie analizują skutków samej aborcji dla kobiety – jakby ta decyzja była emocjonalnie neutralna. To poważne nadużycie zagrażające zarówno matce, jak i dziecku.

Eksperci przypominają, że zgodnie z Kodeksem Etyki Lekarskiej, lekarz odpowiada nie tylko za życie matki, ale także za życie dziecka. Nadużywanie psychiatrii do uzasadnienia aborcji – zwłaszcza na dzieciach zdolnych do przeżycia – to nie tylko grzech moralny, ale potencjalne przestępstwo, jeśli uśmiercenie płodu następuje po osiągnięciu zdolności do życia poza organizmem matki.

Choć polskie prawo dopuszcza aborcję w określonych sytuacjach, to – jak przypomina Sąd Najwyższy – po osiągnięciu przez dziecko zdolności do życia, zabieg nie może polegać na jego celowym uśmierceniu. Powinien oznaczać jedynie rozwiązanie ciąży. Jeżeli wbrew temu dochodzi do wstrzyknięcia chlorku potasu w serce dziecka, mamy do czynienia z naruszeniem art. 152 § 3 kodeksu karnego – przestępstwem zagrożonym karą do 8 lat pozbawienia wolności.

W tym kontekście głos zabiera również Zarząd Polskiego Towarzystwa Ginekologów i Położników, który w piśmie z 10 kwietnia 2025 roku przypomina: życie dziecka nie może być traktowane jako przeszkoda do usunięcia, gdy możliwe jest jego urodzenie i zapewnienie mu opieki. W Polsce funkcjonują instytucje adopcyjne, rodziny zastępcze i system ochrony dzieci – porzucenie dziecka nie musi oznaczać jego śmierci.

W ocenie Zespołu Ekspertów KEP, to, co obserwujemy dziś w polskiej służbie zdrowia, to symptom głębokiego kryzysu moralnego. Coraz częściej decyzje o życiu i śmierci zapadają nie w oparciu o wiedzę medyczną i dobro pacjenta, ale w wyniku społecznych presji, relatywizmu etycznego i błędnie pojętej troski o komfort psychiczny. Zamiast leczenia – eliminacja chorego. Zamiast towarzyszenia – zastrzyk w serce.

To nie tylko dramat jednostek – to proces, który może zniszczyć zaufanie społeczne do całej medycyny. Jeżeli szpital stanie się miejscem, gdzie dziecko z trudną diagnozą może zostać legalnie uśmiercone, trudno będzie zapewnić ludzi, że opieka zdrowotna rzeczywiście służy życiu. Dziś dotyczy to nienarodzonych, jutro może dotyczyć niepełnosprawnych, seniorów, ludzi nieproduktywnych.

Kościół katolicki niezmiennie przypomina: prawo do życia nie jest kwestią światopoglądową ani religijną – to fundament każdego społeczeństwa opartego na godności osoby. Artykuły 38 i 48 Konstytucji RP zobowiązują państwo do ochrony życia każdego człowieka – również tego, który jeszcze się nie urodził.

Św. Jan Paweł II przestrzegał: demokracja, która nie chroni najsłabszych, staje się systemem totalitarnym. Naród, który zabija swoje dzieci, nie ma przyszłości. Te słowa nabierają dziś nowego, dramatycznego znaczenia.

W obliczu obecnych wydarzeń – Kościół nie tylko apeluje, ale i ostrzega: nie można budować państwa prawa na akceptacji dla śmierci bezbronnych. Nienarodzone dziecko zdolne do życia to osoba – a osoba ma prawo żyć.

Źródło: episkopat.pl