10 kluczy do zrozumienia pielgrzymki do Chartres. Już w sobotę jej start

Pielgrzymka do Chartres zrodziła się jako odpowiedź na apel św. Jana Pawła II, który wołał do Francji: „Czy jesteś wierna obietnicom swojego chrztu?” Duch krucjaty – nie militarnej, lecz duchowej – był od początku obecny jako wezwanie do obrony wiary, modlitwy i wewnętrznego nawrócenia w czasach laicyzacji.

Choć uczestnicy pielgrzymki są często identyfikowani jako „tradycjonaliści”, Fontaine podkreśla: to nie odrębna frakcja, ale żywa część Kościoła katolickiego. To świadome i pokorne trwanie przy Ojcu Świętym i Tradycji – bez chęci tworzenia „Kościoła alternatywnego”.

Wędrówka do Chartres to nie tylko historia ostatnich 40 lat – to także dziedzictwo dawnych pielgrzymek, od czasów św. Ludwika, przez Charlesa Péguy, po młodzieżowe inicjatywy z XX wieku. To akt synowskiego powrotu do Matki – Kościoła i Maryi – z wdzięcznością za przeszłość i gotowością do służby teraz.

Pielgrzym to obcy w świecie – nie dlatego, że go odrzuca, ale ponieważ szuka Królestwa, które „nie jest z tego świata”. Fontaine przywołuje tutaj „opcję benedyktyńską” – pielgrzymka to ucieczka ku nawróceniu, nie eskapizm.

Od początku to świeccy organizują pielgrzymkę, kierując się duchem Soboru Watykańskiego II. To znak zdrowego zaangażowania laikatu, który nie zastępuje kapłanów, ale uzupełnia ich misję, szczególnie w zakresie wychowania i obrony wiary w życiu codziennym.

Fontaine przypomina, że pielgrzymka mocno akcentuje królewskość Chrystusa – także w wymiarze społecznym. Nie chodzi o teokrację, lecz o przypomnienie, że porządek społeczny ma wpływ na zbawienie dusz. Tam, gdzie nie ma przestrzeni dla Boga, dusze duszą się.

„Doświadczenie chrześcijaństwa” – tak autor określa cel pielgrzymki. Nie chodzi tylko o rekolekcje w drodze, ale o budowanie środowisk, gdzie wiara kształtuje codzienność: w rodzinach, szkołach, skautingu. To widoczny owoc w liczbie powołań i trwałych nawróceń.

U źródeł pielgrzymki stoi Mesnil-Saint-Loup – wioska nawrócona przez modlitwę i pokutę, za przyczyną Matki Bożej Świętej Nadziei. To duchowy „prototyp” pielgrzymki: zaufanie Maryi, modlitwa i ofiara jako fundamenty życia chrześcijańskiego.

Dla wielu pielgrzymów Chartres stało się tym, czym dla Polaków jest Jasna Góra. Fontaine nawiązuje do polskiego „cudu” – pielgrzymek w czasie komunizmu – które zrodziły św. Jana Pawła II i Solidarność. Dziś Chartres staje się podobnym znakiem nadziei dla Francji.

Na koniec – piękna metafora: Pielgrzymka Chrześcijaństwa to „trzymasztowiec” z żaglami: Tradycji, Chrześcijaństwa i Misji. Ale to Duch Święty nadaje jej kierunek i siłę. Dlatego pielgrzymka nie zatrzymuje się w Chartres – jej celem jest świętość, niebo, odnowiona chrześcijańska cywilizacja.

W Roku Świętym 2025, pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”, pielgrzymi znowu wyruszą ku katedrze w Chartres. Nie jako ucieczka od świata, ale jako świadectwo, że „coś się rodzi”.

Polskie grupy biorące udział w pielgrzymce z Paryża do Chartres to przede wszystkim: