Jak św. Maksymilian Kolbe przyczynił się do nawrócenia japońskiego ambasadora

Sprawa odbiła się szerokim echem w latach 30. XX wieku. Ambasador był znaną – a dla Polaków w międzywojniu również dość egzotyczną – postacią. Poza tym św. Maksymilian został później zaatakowany przez pismo masońskie.

Do spotkania św. Maksymiliana Marii Kolbego z Hiroyukim Kawaim doszło w 1933 r., kiedy ten pierwszy przyjechał na krótki do Polski z Japonii, gdzie od trzech lat prowadził placówkę misyjną i wydawnictwo. Ojciec Kolbe – jak czytamy w jego relacji umieszczonej w 1933 r. w japońskim piśmie „Mugenzai no Seibo no Kishi” – tuż po przyjeździe do kraju dowiedział się, że żona ambasadora Cecylia, jest katoliczką, więc postanowił nawiązać kontakt z ambasadorem (którego w swoich zapiskach nazywa, zgodnie z ówczesnymi zwyczajami, posłem) i jego rodziną.

Na początku sierpnia po załatwieniu jakiejś sprawy w ambasadzie Japonii odwiedził ich rezydencję. Zastał tylko panią Kawai. Porozmawiał z nią krótko i wręczył jej figurkę Maryi Niepokalanej. Ten gest, jak się okazało, miał dla Cecylii wielkie znaczenie. Kiedy Maksymilian ponownie odwiedził dom ambasadorostwa, zobaczył, że figurka stoi w miejscu, które w japońskiej tradycji nazywa się tokonoma i jest zarezerwowane dla najcenniejszych przedmiotów. Później św. Maksymilian przypisywał nawrócenie Kawaiego właśnie Matce Bożej.

Ojciec Kolbe dowiedział się, że ambasador od dłuższego czasu zmaga się z poważną chorobą płuc i leczy się w sanatorium w Otwocku. Odwiedził go tam. Zanotował, że pomimo złego stanu zdrowia pan Kawai z zainteresowaniem podjął z nim rozmowę.

Dyskutowali między innymi o podróżach Japończyka, np. o jego pobycie w Lourdes, a także o książkach na temat chrześcijaństwa. Dyplomata przyznał, że zetknął się z żywą wiarą i atmosferą pielgrzymek, ale nie odczuł wówczas pragnienia zmiany religii. Święty Maksymilian z kolei mówił mu, że jeśli prawda istnieje, to musi być jedna. Jak zanotował:

Na zakończenie rozmowy franciszkanin podarował ambasadorowi cudowny medalik.

Stan zdrowia ambasadora szybko się pogarszał. Lekarze byli pewni, że nadchodzi koniec. Kolbe poprosił więc o przyjazd serdecznego znajomego chorego, nuncjusza apostolskiego abp. Filippo Cortesiego. Uznał, że jako przyjaciel najlepiej przemówi on do przyjaciela i zachęci go do nawrócenia.

W obecności rodziny, franciszkanina i dyplomatów nuncjusz rozmawiał z Hiroukim Kawaim i wyjaśnił mu podstawowe prawdy wiary. Decyzja ambasadora była szybka: poprosił o chrzest. Wybrał imię Franciszek.

Jeszcze tego samego dnia, 14 sierpnia, w wigilię uroczystości Wniebowzięcia Matki Bożej, Hiroyuki Kawai zmarł.

Został pochowany po katolicku:

Śmierć ambasadora nie była końcem tej historii. Wkrótce chrzest przyjęły także jego matka i jedna ze służących, a córki – Maria i Genowefa – w krótkim czasie przystąpiły do Pierwszej Komunii Świętej. Ojciec Maksymilian przygotował je do przyjęcia sakramentów, korzystają z katechizmu wydanego po japońsku.

Nawrócenie posła Kawai było także szeroko komentowane w prasie w Japonii. W Polsce również pisano o tym nawróceniu na łożu śmierci i katolickim pogrzebie. Kilka krytycznych informacji i zarzutów opublikowało pismo „Wolnomyśliciel Polski”. Zarzuciło ono duchownym, że ochrzcili nieprzytomnego ambasadora i że parafia zarobiła na pogrzebie zawrotną kwotę 5000 zł. W rzeczywistości Kawai był świadomy przy udzielaniu sakramentu, a parafia otrzymała za pogrzeb 300 zł. Proboszcz parafii Świętego Krzyża w Warszawie ks. Jan Kanty Lorek złożył w sądzie pozew o zniesławienie, a autorka tekstu Maria Jankowska zadeklarowała wydrukowanie sprostowania i publicznych przeprosin. Ponieważ jednak tego nie zrobiła, ksiądz ponowił sprawę o zniesławienie, w wyniku czego dziennikarka została skazana na karę grzywny i sześć miesięcy aresztu w zawieszeniu.