Na ostatniej stronie zeszytu ze swoimi zapiskami św. Teresa od Dzieciątka Jezus notuje kilka zdań, które nie powinny umknąć naszej uwadze. Ta notatka jest tym bardziej cenna, że będąca już u kresu sił siostra Teresa wydobywa ją z najgłębszych pokładów swojego wnętrza. Przed chwilą zaledwie poprosiła Umiłowanego, by Swoją miłością przyciągnął ją do Siebie niczym bezużyteczny ułamek żelaza. Następnie, rozmyślając nad fragmentem Ewangelii o Marcie i Marii, wyraża podziw dla postawy Marii, która siedzi u stóp Jezusa i „wsłuchuje się w Jego słowa łagodne i płomienne”.
Teresa kreśli taką oto myśl: „Wszyscy święci to pojęli, szczególnie ci, którzy wszechświat napełnili jasnością Ewangelii. Czyż nie z modlitwy właśnie Święci: Paweł, Augustyn, Jan od Krzyża, Tomasz z Akwinu, Franciszek, Dominik i tylu innych znamienitych przyjaciół Boga czerpało tę boską wiedzę, która urzeka największych geniuszy?”. To właśnie modlitwa pozwoliła im czynić wielkie rzeczy.
Klucz do sukcesu wielkich inicjatyw tkwi…
„Wszechmocny dał im punkt oparcia: samego Siebie i tylko Siebie” – podkreśla św. Teresa z Lisieux. „ Za dźwignię zaś modlitwę, która roznieca ogień miłości. Toteż podźwignęli oni świat, tak jak czynią to obecnie Święci walczący i jak do końca świata czynić to będą Święci przyszłości”.
Jak zatem realizować szeroko zakrojone projekty? Święta Tereska wręcza nam klucz do sukcesu: trzeba oprzeć się na modlitwie! Innymi słowy, im więcej pragniesz zrobić, tym bardziej musisz zanurzyć się w tym, co wyda ci się bezczynnością: w modlitwie. Im bardziej rwiesz się do działania, tym więcej powinieneś odpoczywać w Bogu. Im bardziej się spieszysz, tym bardziej musisz szukać chwil sam na sam z Panem.
Gorliwość nadaje modlitwie smak
Koniecznie pamiętajmy o tym, by modlić się gorliwie! Ten, kto modli się w ten sposób, poza szczęściem jakiego doświadcza w przebywaniu z „Tym, który nas miłuje”, uświadamia sobie, że bez Niego nic nie może uczynić, gdyż to właśnie Pan jest źródłem siły. W ciszy odkrywa, że wszelkie próby podboju świata są daremne, jeżeli najpierw nie powierzymy się Panu, bez którego nic nie jest możliwe.
Osobom, które podejmują się realizacji doniosłych projektów często brakuje gorliwości w modlitwie i wytrwałości w działaniu. Gorliwość bowiem nadaje modlitwie intensywny smak, bez którego stałaby się ona prawdopodobnie mdłym obowiązkiem, pustym rytuałem, lub co gorsza, chwilą całkowicie zmarnowaną. Żarliwość dodaje modlitwie ducha.
To dzięki niej możemy na modlitwie zaczerpnąć oddechu, umocnić się, zasmakować szczęścia. Bez niej zapewne opadnie nas zniechęcenie i porzucimy tę praktykę, ponieważ nikt nie lubi nudzić się na modlitwie ani tracić swojego czasu. Gorliwość to jedno z oblicz miłości, z jakim stajemy przed Panem. To ona popycha nas do tego, by kontemplować Go na modlitwie, Jego samego adorować i powierzać Mu się, prosząc, aby objawił nam Swoją wolę.
Na modlitwie dojrzewają wielkie plany
Z modlitwy czerpiemy odwagę, by stawiać czoła przeciwnościom i mierzyć się z niewiadomą, jaką niesie przyszłość. Święta Teresa pragnęła zmieniać świat i dokonała tego w nadzwyczajny sposób. Nie wygłaszała porywających przemówień o konieczności zmiany systemu. Nie powoływała komisji, by zastanowić się nad tym, co można by zrobić, gdyby zabrać się do działania. Ona zanurzyła się całkowicie w sercu Pana. Odpowiedziała na Jego miłość. Ona Go ukochała. W drobne sprawy, jakie składały się na jej codzienność, wkładała całą swoją miłość, tę miłość, z której czerpała siłę podczas modlitwy. Z jednakowym zaangażowaniem modliła się do Pana, jak miłowała swe siostry.
Oto ścieżka jaką ta święta nam ukazuje. Nie wolno nam z niej zbaczać. Jeżeli natomiast za bardzo się na niej rozpędzimy, istnieje ryzyko, że przegapimy jakieś rozdroże i przegramy życie, nie spełniwszy naszych młodzieńczych marzeń. Prośmy Pana o jedną rzecz: o gorliwość w modlitwie. Wszystko inne będzie nam przydane.
Brat Alain Quilici
Czytaj także:
Gdy św. Teresa z Lisieux „wysłała” mu różę, napisał tę piękną piosenkę
Dziś świętujemy...