Paradoksalnie, oczekiwanie nie jest cnotą. Pies, który grzecznie czeka na swoje smakołyki nie jest bardziej cnotliwy od niemowlaka domagającego się z płaczem swojej butelki. Mamy zresztą zwyczaj zakładać, że nie powinno się kazać czekać ludziom, jako że to najlepszy sposób na to, by przyszły im do głowy najgorsze myśli. Niemniej jednak powinniśmy umieć rozpoznać i zrozumieć potencjalną wartość oczekiwania, bez względu na to czy zostało nam narzucone, czy jest naszym wyborem. Jest ono tyglem, w którym wytapia się złoto cnót. Ponieważ oczekiwanie wiele ujawnia, ponieważ oczekiwanie przemienia.
Szkoła wiary i wierności
Wbrew wszelkim pozorom oczekiwanie jest doświadczeniem niemal metafizycznym, ponieważ czas oczekiwania konfrontuje nas z rzeczywistością naszego życia wewnętrznego. To czas, który działa jak objawienie. To właśnie jedna z pierwszych korzyści płynących z oczekiwania – pozwala ono uświadomić sobie potencjalne bogactwo życia wewnętrznego. Ale także ujawnia nasze trudności z odpowiedzią na potrzeby duszy.
Gdy na coś czekamy, czas podlega zawieszeniu. Tkwimy w rozkroku, wyobrażając sobie przyszłość, która jeszcze nie nadeszła i wracając jednocześnie do dawno minionej przeszłości. W ten sposób, odsuwając w czasie realizację jakiegoś projektu, otwieramy w sobie pewną przestrzeń, przestrzeń powrotu do samego siebie. Oczekiwanie jest tym miejscem, w którym, dzięki doświadczeniu, jakie umożliwia życie wewnętrzne, mamy możliwość ponownego przyjrzenia się celowości naszych dążeń. To zawieszenie w czasie stanowi propozycję, by nie tyle konsumować, co obserwować. W ten sposób stajemy się wolni, ponieważ otwiera nas na kontemplację rzeczywistości niematerialnych. To szkoła wiary i wierności.
Szkoła nadziei, cierpliwości i miłości
Wyciągnięcie korzyści z oczekiwania oznacza również wewnętrzną akceptację tego, że w czasie gdy oczekujemy na coś, nie podejmując nawet żadnego działania strategicznego, mimo wszystko wydarza się coś w nas samych: powstaje przestrzeń, która pozwoli przyjąć nowe wydarzenie. Jest czymś naturalnym, że oczekiwanie na jakieś dobro rodzi cierpienie czy też niepokój, czasem nawet bunt. Jednak ten czas, który jest nam dany, jest właśnie tym, co pozwoli nam widzieć i przyjąć to, czego sobie nie zaplanowaliśmy. To szkoła prawdziwej nadziei.
Każde oczekiwanie jest propozycją. Okazją, która jest nam dana, by ukształtować cierpliwość, przyjmując dany czas. Ukształtować łagodność, nie pozwalając sobie na zniecierpliwienie. Ukształtować pokorę, akceptując, że inni są przed nami. Uczyńmy więc z naszego czasu oczekiwania, nie tyle czas jałowego odejścia na boczny tor, co miejsce płodne. Szkołę miłości. I błogosławmy Pana, który zawsze nas zaskakuje, pociesza nas w każdym oczekiwaniu i z nich nas wybawia.
Jeanne Larghero
Czytaj także:
Za co jestem wdzięczna epidemii COVID-19?
Czytaj także:
Św. Józefie Dobrej Nadziei… Modlitwa o pracę po ustaniu epidemii koronawirusa
Dziś świętujemy...