„Przy każdej przeprowadzce prosimy o poświęcenie naszego mieszkania. To dla nas okazja, by podziękować Bogu, by powierzyć Jego opiece miejsce, w którym mieszkamy i tych, którzy nas odwiedzają”. 30-letni Benoît nie wyobraża sobie osiąść w nowym miejscu, nie poprosiwszy wcześniej księdza o jego poświęcenie. W obecności wszystkich domowników, w tym małego synka i żony, ksiądz odmówił modlitwę i poświęcił każde pomieszczenie ich nowego domu.
„Wysłuchaj w swojej dobroci modlitwy sług Twoich w dniu, kiedy rozpoczynają życie w tym domu…” Obrzędowym modlitwom towarzyszy pokropienie wodą święconą. Z perspektywy kapłana te rodzinne obrzędy osadzone w mądrości Kościoła spotykają się z entuzjazmem wiernych. Do wielu rodzin udaje się on z wizytą, trakcie której powierza Bożej opiece ich nowy dom, a także jest częstym gościem na parapetówkach wyprawianych przez nowożeńców.
Praktyka narodu wybranego
W zestawieniu z każdym innym błogosławieństwem – miejsca pracy, firmy, samochodu – to, o które prosimy dla naszego domostwa ma szczególne znaczenie. „Ta praktyka zakorzeniona jest w obrzędowości narodu wybranego, nawiązuje do krwi baranka paschalnego, którą Izraelici naznaczyli swoje drzwi przed ucieczką z Egiptu” – wyjaśnia ks. Emmanuel Roberge. Ponadto w pierwszych wiekach chrześcijaństwa, w czasach prześladowań, wiara jest podtrzymywana w obrębie ogniska domowego, w domus ecclesiae, czyli «Kościele domowym». Pierwsze liturgie chrześcijańskie odbywały się w domach”.
Dom to najważniejsze miejsce, co potwierdzają liczne fragmenty biblijne, od gościny udzielonej aniołom przez Abrahama po odwiedziny Jezusa w domu Marty i Marii czy Zacheusza. Warto przywołać również polecenie, jakiego Jezus udzielił swoim uczniom przed rozesłaniem: „Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: «Pokój temu domowi!»” (Łk 10, 5).
Pokój spocznie w jego murach, a także roztoczy się na wszystkich domowników. W dzień, kiedy został poświęcony ich dom, „w chwili dziękczynienia, radości i świętowania” Marion i Louis-Marie zaprosili do siebie swoich krewnych. „W ten sposób chcieliśmy powierzyć w Boże ręce miejsce, w którym żyjemy oraz prosić o opiekę dla naszej rodziny. To nam się wydaje niezbędne” – opowiadają ci młodzi rodzice.
Niektórzy wierni proszą o poświęcenie domu, aby chronić, a nawet uwolnić dane miejsce od wszelkiego demonicznego wpływu. „Nie wiemy do końca, co się gdzieś wydarzyło przed naszym przybyciem…” – wtrąca Benoît. Egzorcysta ks. Emmanuel Dumont otrzymuje liczne prośby tego typu. „Dom jest miejscem duchowej walki, jak cały Kościół – precyzuje.
– Kiedy przychodzę poświęcić jakieś pomieszczenie, lubię sięgać po pewien dawny rytuał. Zakłada on pokutną modlitwę, w której prosimy o przebaczenie za nasze własne grzechy oraz całe zło popełnione w tym domu. Może to być również okazja do modlitwy za osoby, które w nim zmarły, nie będąc przygotowane na odejście”. Kapłan korzysta wtedy ze święconej wody i soli, kadzidła oraz oleju do namaszczenia drzwi i okien.
Symbole napisane kredą nad wejściem do domu
Jeśli ktoś zagłębi się w historię obrzędów święcenia, odkryje skarby od wieków obecne w pobożności ludowej. Jednym z przykładów może być wciąż żywa w Polsce, a pochodząca z krajów germańskich tradycja umieszczania na drzwiach wejściowych do domu symboli „C + M + B 2020”.
Jak wiadomo, te symbole odpowiadają pierwszym literom wezwania „Christus mansionem benedicat”, czyli „Niech Chrystus błogosławi ten dom” wraz z aktualnym rokiem. Alternatywna wersja „K + M + B” odwołuje się do inicjałów imion Trzech Króli: Kacper, Melchior i Baltazar. „Trzej Królowie przybyli oddać hołd Dzieciątku Jezus, a w drodze powrotnej głosili nowinę o Bożym Narodzeniu” – wyjaśnia ks. Guilhem de la Barre.
Inną ciekawą tradycją jest ta kultywowana w okresie od 6 do 13 stycznia w Normandii (Francja). Kapłan przemierza normandzkie drogi, aby poświęcić około 40 domostw. Kredą kreśli symbole „C+M+B” nad wejściem do każdego z nich. „Błogosławieństwo domów staje się widzialnym znakiem tego, że poprzez swoje Wcielenie nasz Pan Jezus Chrystus, Słowo Wcielone, «zamieszkało między nami» i że On działa w naszych duszach w życiu codziennym, w pokorze naszej domowej codzienności”. Kościół proponuje ten obrzęd w „Dyrektorium o pobożności ludowej i liturgii”. Głowa rodziny może samodzielnie poprowadzić taką rodzinną liturgię i napisać odpowiednią formułę kredą, która została poświęcona na mszy świętej w Uroczystość Objawienia Pańskiego.
W przeciwieństwie do kredy, woda święcona nie pozostawia żadnego widocznego śladu na ścianach domu. Ognisko domowe pozostaje jednak w rękach Boga. „Bardzo ważne jest zatem, aby umieścić na widoku wszystkie święte obrazy, figurki, egzemplarze Biblii czy modlitewniki – przypomina ks. Emmanuel Roberge – aby zaznaczyć obecność Pana w tym miejscu. Te znaki świadczą o tym, że chrześcijański dom, «niemal konsekrowany», jest „żywą komórką Ciała Kościoła”.
Noémie Bertin
Czytaj także:
Pokonaj strach przez nieznanym, czyli kilka sposobów na bezstresową przeprowadzkę
Czytaj także:
Małżeństwo: pierwsze wspólne mieszkanie – czego unikać w trakcie przeprowadzki?
Dziś świętujemy...