Św. Perpetua i św. Felicyta (+ 203) – obie były młodymi mężatkami. Oskarżone jako chrześcijanki zostały pojmane i sprowadzone do Kartaginy.
Św. Perpetua miała malutkiego synka, którego jej przynoszono do karmienia. Św. Felicyta była w ósmym miesiącu ciąży. Urodziła w więzieniu dziecko, które jej odebrano. Zachowały się autentyczne dokumenty, opisujące powyższe wydarzenia: pamiętnik pisany w więzieniu przez św. Perpetuę oraz relacja naocznego świadka.
Mimo próśb ojca, który odwiedzał Perpetuę w więzieniu, nie wyrzekła się swojej wiary. Podczas procesu obie kobiety i trzech mężczyzn skazano na śmierć. Tuż przed męczeństwem otrzymały chrzest, bowiem w czasie aresztowania były jeszcze katechumenkami.
Na arenie wypuszczono na nie dzikie zwierzęta, które nie okazały się zbyt drapieżne. Jedynie dotkliwie poraniły kobiety. Gladiatorzy dobili je mieczami. Męczeństwo to stało się sławne w całym Kościele. Liturgia przypominała imiona świętych “bohaterek wiary” Perpetuy i Felicyty w każdej Mszy aż do 1969 roku.
W ikonografii św. Perpetua przedstawiana jest w bogatym stroju patrycjuszki, z naszyjnikiem, welonem. Św. Felicyta w skromnej sukni bez ozdób.
Biogram zaczerpnięty – za zgodą właściciela – z serwisu Ewangelia na co dzień
Dziś świętujemy...