Św. Aleksy, wyznawca (zm. V w.), według syryjskiego tekstu z V wieku był Rzymianinem z zamożnej rodziny. W dniu swego ślubu potajemnie opuścił dom i udał się z pielgrzymką do Ziemi Świętej. W Edessie miał być żebrakiem. Tuż przed śmiercią wyjawił, kim jest.
Według innej wersji wiódł życie eremity koło Edessy. Następnie powrócił do Rzymu i – nierozpoznany – przeżył 17 lat w maleńkiej celi pod schodami rodzinnego domu. Życie spędził na modlitwie i nawiedzaniu sanktuariów rzymskich. Po śmierci znaleziono w jego ręku kartkę z opisem życia.
W jego życiorysie przemieszana jest tradycja z legendą. W średniowieczu św. Aleksy był bardzo popularną postacią w Europie i Północnej Afryce.
To patron licznych zakonów, a także ubogich, pielgrzymów, wędrowców, żebraków. Orędownik podczas trzęsienia ziemi, suszy, złej pogody, w czasie epidemii i plag.
Św. Aleksy był ulubioną postacią w średniowiecznej literaturze i w sztuce scenicznej. Poemat o św. Aleksym jest jednym z najstarszych zabytków języka we Francji. Pojawia się również wcześnie m.in. w tekstach niemieckich i polskich („Legenda o św. Aleksym”, XV w.). W Polsce Święty odbierał szczególną cześć w Tumie pod Łęczycą oraz w Płocku.
W IKONOGRAFII św. Aleksy przedstawiany jest w ubiorze pustelnika lub pielgrzyma, czasami jako postać leżąca pod schodami. Atrybuty: księga, kij pielgrzyma, schody, zwój.
Biogram zaczerpnięty – za zgodą właściciela – z serwisu Ewangelia na co dzień
Dziś świętujemy...